Συλλογική ευθύνη και ανθρωποφαγία (Φ.1814)
του Φαηλου Μ. Κρανιδιωτη *
Οικογενειακή ή συλλογική ευθύνη υπήρξε και υπάρχει μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Οι ναζί, οι σταλινικοί, διάφορων χρωμάτων δικτάτορες, κόκκινοι, μαύροι, ισλαμιστές εξοντώνουν ολόκληρες οικογένειες, χωριά ή ακόμη και λαούς, θεωρούν υπόλογους για την πράξη ενός ολόκληρη την οικογένειά του ή το χωριό του ή εφαρμόζουν τυφλή συλλογική τιμωρία για παραδειγματισμό των υπολοίπων διά του τρόμου.
Κάπως έτσι ο Κεμάλ, ο Αδόλφος, ο Στάλιν, ο Μάο και άλλα καλόπαιδα ξεκλήρισαν εκατομμύρια ανθρώπων. Σε μια σύγχρονη δημοκρατία, όσα προβλήματα και να υπάρχουν, δεν νοείται οικογενειακή ή συλλογική ευθύνη για αξιόποινες πράξεις ενός. Δεν ευθύνονται η γυναίκα και τα παιδιά, οι γονείς και τα αδέρφια κάποιου για ό,τι αυτός έπραξε. Δεν ευθύνονται οι κοινωνικές συναναστροφές του ή οι ομοϊδεάτες του.
Τα πάθη που οδηγούν στο έγκλημα δεν έχουν πολιτικό χρώμα, κοινωνική τάξη. Οι βιαστές, οι παιδεραστές, οι κακοποιητές σύζυγοι ή γονείς, αυτοί που βασανίζουν και σκοτώνουν ζώα δεν έχουν μία και μόνο πολιτική ταυτότητα ούτε αυτή αποτελεί γενεσιουργό αιτία των εγκλημάτων τους.
Homo homini lupus, ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος. Το πιο διεστραμμένο ζώο είναι ο άνθρωπος. Τα ζώα σκοτώνουν για να φάνε, να ζήσουν. Δεν βασανίζουν από σαδισμό.
Ο άνθρωπος είναι ικανότερος για αγριότητα και σαδιστικό πόνο, που η πιο άγρια τίγρις είναι γατάκι μπροστά του. Και η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να είναι από ηλιόλουστο τοπίο ως η πιο σκοτεινή άβυσσος, μέσα στην οποία ζουν αιμοδιψείς δαίμονες. Οι πιο μεγάλες αντιφάσεις.
Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν φιλόζωος, χορτοφάγος, δάκρυζε στην ιδέα να θανατωθεί ένα ζώο για να φάει. Την ίδια ώρα που χάιδευε την Μπλόντι, το αγαπημένο του λυκόσκυλο, και έτρωγε σαλάτες, οι Ειδικές Ομάδες των SS, που ακολουθούσαν τα στρατεύματα εισβολής στην Πολωνία και την ΕΣΣΔ, δολοφονούσαν γυναικόπαιδα και αιχμαλώτους. Βέρμαχτ και SS σκότωσαν χιλιάδες Ελληνες και Εβραίους και στην Ελλάδα, όσο ο Φύρερ, με πρωτοβουλίες του Γκέρινγκ έβγαζε διατάγματα για τη δημιουργία υποδειγματικής νομοθεσίας και μέτρων για τα εθνικά πάρκα, τους εθνικούς δρυμούς, το κυνήγι και την ευζωία των ζώων.
Παράλληλα, βέβαια, συνεχιζόταν το κυνήγι των ανθρώπων.
Ο Στάλιν ήταν βιβλιοφάγος, τα βιβλία της πλούσιας βιβλιοθήκης του βρέθηκαν γεμάτα πυκνές σημειώσεις στα περιθώρια. Η βαθιά του γνώση της μαρξιστικής βιβλιογραφίας, και όχι μόνο, τον έκανε να φθονεί τον Μπουχάριν που είχε τη φήμη του μεγαλύτερου διανοούμενου του κόμματος. Γι’ αυτό απλούστατα έβαλε και του φύτεψαν μια σφαίρα στον αυχένα. Διανοούμενος και φονιάς.
Θέλω να καταλήξω πως είναι βαρβαρότητα η οχλοκρατική υστερία έπειτα από εγκλήματα που συγκλονίζουν το συλλογικό θυμικό, που κατευθύνεται από ΜΜΕ και πολιτικά κόμματα εναντίον συγγενών ή ομοϊδεατών του δράστη, οι οποίοι μάλιστα δεν εγκρίνουν τη δράση του, δεν είχαν καμία συμμετοχή σε αυτήν.
Όλοι οι κατάδικοι στις φυλακές νομίζετε ότι φυτρώσανε στα λάχανα; Έχουν οικογένεια, φίλους, περιβάλλον, ενίοτε και πολιτικές προτιμήσεις.
Με τη λογική της ανθρωποφαγίας, ειδικά των κοινωνικών δικτύων, θα έπρεπε στις φυλακές να μην είναι μερικές χιλιάδες αλλά μερικά εκατομμύρια, οι μισοί μέσα, οι μισοί απέξω, αν προσθέσουμε όλους τους οικείους και ομοϊδεάτες των καταδικασθέντων. Θέλει γερό στομάχι για να αντισταθείς, να μη χαϊδέψεις το αγριεμένο πλήθος, που από έναν τίτλο, μια αληθή ή και λανθασμένη πληροφορία μοιράζει ψόφους, κατάρες και απειλές. Η Δικαιοσύνη δεν απονέμεται στα ΜΜΕ, από τον όχλο ή στο διαδίκτυο, από ανώνυμους και επώνυμους σχολιαστές.
Ο Νόμος του Λιντς δεν έχει θέση σε μια συντεταγμένη δημοκρατική πολιτεία. Θέλει ψυχρό αίμα, λογική, σεβασμό στα δικονομικά δικαιώματα, επιείκεια εκεί που πρέπει και επίσης αυστηρότητα εκεί που πρέπει. Σταθερή η πρότασή μας, τα ισόβια να είναι αληθινά ισόβια σε πράξεις όπως οι βιασμοί παιδιών. Χωρίς υστερίες, χωρίς οικογενειακή ευθύνη, πολιτικό χρωματισμό πράξεων που απλά ανήκουν στη σκοτεινή άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Εκεί, στο βαθύ σκοτάδι, δεν υπάρχουν χρώματα…
Κάπως έτσι ο Κεμάλ, ο Αδόλφος, ο Στάλιν, ο Μάο και άλλα καλόπαιδα ξεκλήρισαν εκατομμύρια ανθρώπων. Σε μια σύγχρονη δημοκρατία, όσα προβλήματα και να υπάρχουν, δεν νοείται οικογενειακή ή συλλογική ευθύνη για αξιόποινες πράξεις ενός. Δεν ευθύνονται η γυναίκα και τα παιδιά, οι γονείς και τα αδέρφια κάποιου για ό,τι αυτός έπραξε. Δεν ευθύνονται οι κοινωνικές συναναστροφές του ή οι ομοϊδεάτες του.
Τα πάθη που οδηγούν στο έγκλημα δεν έχουν πολιτικό χρώμα, κοινωνική τάξη. Οι βιαστές, οι παιδεραστές, οι κακοποιητές σύζυγοι ή γονείς, αυτοί που βασανίζουν και σκοτώνουν ζώα δεν έχουν μία και μόνο πολιτική ταυτότητα ούτε αυτή αποτελεί γενεσιουργό αιτία των εγκλημάτων τους.
Homo homini lupus, ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος. Το πιο διεστραμμένο ζώο είναι ο άνθρωπος. Τα ζώα σκοτώνουν για να φάνε, να ζήσουν. Δεν βασανίζουν από σαδισμό.
Ο άνθρωπος είναι ικανότερος για αγριότητα και σαδιστικό πόνο, που η πιο άγρια τίγρις είναι γατάκι μπροστά του. Και η ψυχή του ανθρώπου μπορεί να είναι από ηλιόλουστο τοπίο ως η πιο σκοτεινή άβυσσος, μέσα στην οποία ζουν αιμοδιψείς δαίμονες. Οι πιο μεγάλες αντιφάσεις.
Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν φιλόζωος, χορτοφάγος, δάκρυζε στην ιδέα να θανατωθεί ένα ζώο για να φάει. Την ίδια ώρα που χάιδευε την Μπλόντι, το αγαπημένο του λυκόσκυλο, και έτρωγε σαλάτες, οι Ειδικές Ομάδες των SS, που ακολουθούσαν τα στρατεύματα εισβολής στην Πολωνία και την ΕΣΣΔ, δολοφονούσαν γυναικόπαιδα και αιχμαλώτους. Βέρμαχτ και SS σκότωσαν χιλιάδες Ελληνες και Εβραίους και στην Ελλάδα, όσο ο Φύρερ, με πρωτοβουλίες του Γκέρινγκ έβγαζε διατάγματα για τη δημιουργία υποδειγματικής νομοθεσίας και μέτρων για τα εθνικά πάρκα, τους εθνικούς δρυμούς, το κυνήγι και την ευζωία των ζώων.
Παράλληλα, βέβαια, συνεχιζόταν το κυνήγι των ανθρώπων.
Ο Στάλιν ήταν βιβλιοφάγος, τα βιβλία της πλούσιας βιβλιοθήκης του βρέθηκαν γεμάτα πυκνές σημειώσεις στα περιθώρια. Η βαθιά του γνώση της μαρξιστικής βιβλιογραφίας, και όχι μόνο, τον έκανε να φθονεί τον Μπουχάριν που είχε τη φήμη του μεγαλύτερου διανοούμενου του κόμματος. Γι’ αυτό απλούστατα έβαλε και του φύτεψαν μια σφαίρα στον αυχένα. Διανοούμενος και φονιάς.
Θέλω να καταλήξω πως είναι βαρβαρότητα η οχλοκρατική υστερία έπειτα από εγκλήματα που συγκλονίζουν το συλλογικό θυμικό, που κατευθύνεται από ΜΜΕ και πολιτικά κόμματα εναντίον συγγενών ή ομοϊδεατών του δράστη, οι οποίοι μάλιστα δεν εγκρίνουν τη δράση του, δεν είχαν καμία συμμετοχή σε αυτήν.
Όλοι οι κατάδικοι στις φυλακές νομίζετε ότι φυτρώσανε στα λάχανα; Έχουν οικογένεια, φίλους, περιβάλλον, ενίοτε και πολιτικές προτιμήσεις.
Με τη λογική της ανθρωποφαγίας, ειδικά των κοινωνικών δικτύων, θα έπρεπε στις φυλακές να μην είναι μερικές χιλιάδες αλλά μερικά εκατομμύρια, οι μισοί μέσα, οι μισοί απέξω, αν προσθέσουμε όλους τους οικείους και ομοϊδεάτες των καταδικασθέντων. Θέλει γερό στομάχι για να αντισταθείς, να μη χαϊδέψεις το αγριεμένο πλήθος, που από έναν τίτλο, μια αληθή ή και λανθασμένη πληροφορία μοιράζει ψόφους, κατάρες και απειλές. Η Δικαιοσύνη δεν απονέμεται στα ΜΜΕ, από τον όχλο ή στο διαδίκτυο, από ανώνυμους και επώνυμους σχολιαστές.
Ο Νόμος του Λιντς δεν έχει θέση σε μια συντεταγμένη δημοκρατική πολιτεία. Θέλει ψυχρό αίμα, λογική, σεβασμό στα δικονομικά δικαιώματα, επιείκεια εκεί που πρέπει και επίσης αυστηρότητα εκεί που πρέπει. Σταθερή η πρότασή μας, τα ισόβια να είναι αληθινά ισόβια σε πράξεις όπως οι βιασμοί παιδιών. Χωρίς υστερίες, χωρίς οικογενειακή ευθύνη, πολιτικό χρωματισμό πράξεων που απλά ανήκουν στη σκοτεινή άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής. Εκεί, στο βαθύ σκοτάδι, δεν υπάρχουν χρώματα…
*Ο κ.Φαήλος Κρανιδιώτης, είναι Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, Αντιπρόεδρος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, Υπολοχαγός εν εφεδρεία των Δυνάμεων Καταδρομών Αλεξιπτωτιστών.
Αφήστε ένα σχόλιο