Ποιός παραβιάζει τελικά την Συνθήκη της Λωζάννης;(Α) (Φ.1815)
 |
του Αλέξανδρου Κωστάρα*
|
Για την Συνθήκη της Λωζάννης έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν με την ευκαιρία του σχολιασμού των διαφόρων θεμάτων που θέτει η Τουρκία προσάπτοντας στην Ελλάδα την μομφή της παραβίασης της Συνθήκης αυτής με την πολιτική που ακολουθεί τόσο στο Αγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, όσο και στην Δυτική Θράκη σε σχέση με την μουσουλμανική (κατ’ αυτήν τουρκική) μειονότητα αυτής.
Ο «εκτροχιασμός» της Τουρκίας από τις «ράγες» της λογικής – και όχι μόνον αυτής – την έχει οδηγήσει σε ασύλληπτους παραλογισμούς σε όλο τα φάσμα των διαφορών που έχουμε μαζί της. Ας όψονται εκείνοι, οι οποίοι, αφού έλυσαν ειρηνικά τις διαφορές τους με τους πρώην εχθρικούς γειτονικούς τους λαούς, τώρα συμβιώνουν αρμονικά μαζί τους, χωρίς κανένας από αυτούς να διανοηθεί να διαταράξει το κλίμα της πολιτισμένης συμβίωσης που έχουν διαμορφώσει από κοινού. Εμάς εδώ μάς άφησαν πεσκέσι την επώδυνη γειτνίαση με τα απομεινάρια της βάρβαρης αποικίας των Μογγόλων, οι οποίοι μάς κάνουν καθημερινά την ζωή δύσκολη σκοπεύοντας με τον αναθεωρητισμό τους να ξαναγυρίσουν το ρολόϊ της ιστορίας έξι αιώνες πίσω: Στην εποχή που εκείνοι έγιναν αφέντες μας και εμείς καταντήσαμε δούλοι τους. Δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να συμβιβασθούν με την ιδέα ότι εμείς οι πρώην υπόδουλοι σε αυτούς καταφέραμε, παρά την μακραίωνη δουλεία μας, να αλλάξουμε την «ροή» του «ποταμού» της ιστορίας, να ανακτήσουμε την ελευθερία μας και σε πολλά σημεία να τούς ξεπεράσουμε.
Έχουν μείνει στην εποχή πριν από το 1821. Και όσα εδάφη ξαναπήραμε πίσω με βαρύ αντίτιμο αίματος από την περίοδο της Εθνεγερσίας μέχρι σήμερα μάς το καταλογίζουν ως επεκτατική πολιτική σε βάρος τους! Χρειάζεται πολύ θράσος, για να φθάσουν οι πρώην τύραννοι στο σημείο να κατηγορούν τους πρώην δούλους τους για επεκτατισμό, όταν αυτοί βρήκαν την δύναμη να εκδίώξουν τους πρώην τυράννους τους από τα εδάφη που ανέκτησαν από αυτούς.
Τί διάλογο λοιπόν να κάνει κάποιος με ένα βάρβαρο λαό, ο οποίος δεν εννοεί να παραιτηθεί από τα ηγεμονικά σύνδρομα που κουβαλάει μέσα του και προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να τα υλοποιήσει άλλοτε αμφισβητώντας τα αυτονόητα και άλλοτε θέτοντας ανύπαρκτα ζητήματα; Είδαμε τις απόψεις των Τούρκων στο ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών. Αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας αλλοπρόσαλλης πολιτικής. Και τούτο, διότι την μια φορά ισχυρίζονται ότι τα σχετικά νησιά είναι δικά τους, παρανόμως κατεχόμενα όμως από την Ελλάδα, εφ’ όσον δεν ετηρήθη από αυτήν ο όρος της αποστρατιωτικοποίησής τους.
Και την άλλη φορά εμμέσως μεν αναγνωρίζουν την κυριότητα της Ελλάδος επί των αμφισβητουμένων νήσων, επιφυλάσσουν όμως στον εαυτό τους την άσκηση δικαιώματος άμυνας κατά της χώρας μας, εφ’ όσον αυτή διατηρεί στρατό και στρατιωτικές εγκαταστάσεις στις νήσους αυτές! Ο παραλογισμός των Τούρκων είναι τέτοιος που τους κάνει αφ’ ενός μεν να ζητούν την αποστρατιωτικοποίηση νησιών, όπως είναι π.χ. η Σαμοθράκη και η Λήμνος, που δεν προβλέπεται η αποστρατιωτικοποίησή τους από την ίδια την Συνθήκη της Λωζάννης (βλ. άρ. 3 αυτής) – έφθασαν μάλιστα στο σημείο να διαμαρτύρονται και για την επίσκεψη της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά και για τον στρατό που υπάρχει στην Θάσο, η οποία ελευθερώθηκε το 1912 και ενσωματώθηκε στην Ελλάδα με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 ! – ), αφ’ ετέρου δε να επεκτείνουν τις αξιώσεις τους και στα Δωδεκάνησα, το οποία όμως είχαν περιέλθει στην κυριαρχία της Ιταλίας ήδη το 1912 ως νικήτριας του σχετικού Ιταλο-Τουρκικού Πολέμου (1911-1912), πράγμα που επιβεβαιώνεται άλλωστε και στην Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία καταγράφει στο άρ. 15 αυτής την ρητή υπέρ της Ιταλίας παραίτηση της Τουρκίας από τα Δωδεκάνησα. Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με τους παραλογισμούς της Τουρκίας.
Με τις προαναφερθείσες σκέψεις ως εισαγωγή στoυς παραλογισμούς και στις αντιφάσεις της Τουρκίας, ας έλθουμε τώρα να δούμε την κατηγορία, την οποία αυτή μονίμως επαναλαμβάνει τις τελευταίες δεκαετίες εναντίον της Ελλάδος, ότι δηλ. η χώρα μας παραβιάζει κατ’ εξακολούθηση την Συνθήκη Της Λωζάννης. Προς αντίκρουση της κατηγορίας αυτής θα επικαλεσθούμε αδιαμφισβήτητα γεγονότα, αλλά και την πρακτική της ίδιας της Τουρκίας σε μια σειρά θεμάτων που διέρχονται μέσα από τις διατάξεις της εν λόγω Συνθήκης. Τα στοιχεία που παραθέτουμε εδώ δεν αναιρούν μόνο την κατηγορία της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος, αλλά αναδεικνύουν την αληθινή εικόνα της χώρας των Μεμέτηδων, η οποία από κατήγορος μετατρέπεται σε κατηγορούμενη, χωρίς ποτέ να απολογηθεί για όσα της καταμαρτυρούνται. Θα αρχίσουμε με ένα θέμα συναφές προς την «καραμέλα» της στρατιωτικοποίησης των νησιών, την οποία «πιπιλίζει» συνεχώς η Τουρκία. Η σχετική διάταξη του άρ.13 της Συνθήκης της Λωζάννης δεν προβλέπει μόνο την αποστρατιωτικοποίηση ορισμένων εκ των παραχωρουμένων στην Ελλάδα νησιών του ΒόρειοΑνατολικού Αιγαίου (όχι όλων, όπως αβασίμως ισχύρίζεται η Τουρκία, αλλά μόνον εκείνων που είναι πολύ κοντά στις Μικρασιατικές ακτές), μιλάει ακόμη στο εδάφιο γ2 αυτής – και μάλιστα με απόλυτη σαφήνεια – και για την απαγόρευση των πτήσεων των στρατιωτικών αεροσκαφών της Τουρκίας επάνω από τα παραχωρούμενα νησιά. Χρειάζεται κομπιουτεράκι, για να μπορεί να συγκρατήσει κάποιος στο μυαλό του, πόσες φορές την ημέρα παραβιάζει η Τουρκία την Συνθήκη της Λωζάννης με την απαγορευμένη παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου.
Οι διαμαρτυρίες της Ελληνικής Κυβέρνησης και προς την αντίστοιχη της Άγκυρας, αλλά και προς τους εταίρους μας πέφτουν στο κενό. Οι τουρκικές «μαριονέτες» δεν δείχνουν ποτέ το έργο αυτό, αλλά μόνον εκείνο που συγκινεί το δικό τους ακροατήτριο! Πώς θα μπορούσε άλλωστε να συντηρηθεί στο εσωτερικό της Τουρκίας – και όχι μόνον - η εικόνα της Ελλάδος ως του κακού γείτονα που παραβιάζει συνεχώς το Διεθνές Δίκαιο και μάλιστα έναντι μιας χώρας που το τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια; Εκείνο που μετράει είναι η κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης στρατιωτικοποίηση από την Ελλάδα των σχετικών νησιών. Ποιός γνωρίζει ότι, σύμφωνα με την Συνθήκη αυτή, η παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου επάνω από τα νησιά αυτά από στρατιωτικά αεροσκάφη της Τουρκίας συνιστά ίσης αξίας απαγόρευση με την αντίστοιχη της στρατιωτικοποίησης; Και από μια άποψη μάλιστα επιμαρτυρεί την αναγκαιότητα αυτής της στρατιωτικοποίησης εκ μέρους της Ελλάδος.
Θα χρειασθεί όμως να επανέλθουμε στο σπουδαίο ζήτημα που αποτελεί αντικείμενο του άρθρου αυτού, για να έχουμε πλήρη εικόνα του «τοπίου» των Έλληνο-Τουρκικών σχέσεων με την ακριβή «σκιαγράφηση» όλων των πτυχών του.
Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ο «εκτροχιασμός» της Τουρκίας από τις «ράγες» της λογικής – και όχι μόνον αυτής – την έχει οδηγήσει σε ασύλληπτους παραλογισμούς σε όλο τα φάσμα των διαφορών που έχουμε μαζί της. Ας όψονται εκείνοι, οι οποίοι, αφού έλυσαν ειρηνικά τις διαφορές τους με τους πρώην εχθρικούς γειτονικούς τους λαούς, τώρα συμβιώνουν αρμονικά μαζί τους, χωρίς κανένας από αυτούς να διανοηθεί να διαταράξει το κλίμα της πολιτισμένης συμβίωσης που έχουν διαμορφώσει από κοινού. Εμάς εδώ μάς άφησαν πεσκέσι την επώδυνη γειτνίαση με τα απομεινάρια της βάρβαρης αποικίας των Μογγόλων, οι οποίοι μάς κάνουν καθημερινά την ζωή δύσκολη σκοπεύοντας με τον αναθεωρητισμό τους να ξαναγυρίσουν το ρολόϊ της ιστορίας έξι αιώνες πίσω: Στην εποχή που εκείνοι έγιναν αφέντες μας και εμείς καταντήσαμε δούλοι τους. Δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να συμβιβασθούν με την ιδέα ότι εμείς οι πρώην υπόδουλοι σε αυτούς καταφέραμε, παρά την μακραίωνη δουλεία μας, να αλλάξουμε την «ροή» του «ποταμού» της ιστορίας, να ανακτήσουμε την ελευθερία μας και σε πολλά σημεία να τούς ξεπεράσουμε.
Έχουν μείνει στην εποχή πριν από το 1821. Και όσα εδάφη ξαναπήραμε πίσω με βαρύ αντίτιμο αίματος από την περίοδο της Εθνεγερσίας μέχρι σήμερα μάς το καταλογίζουν ως επεκτατική πολιτική σε βάρος τους! Χρειάζεται πολύ θράσος, για να φθάσουν οι πρώην τύραννοι στο σημείο να κατηγορούν τους πρώην δούλους τους για επεκτατισμό, όταν αυτοί βρήκαν την δύναμη να εκδίώξουν τους πρώην τυράννους τους από τα εδάφη που ανέκτησαν από αυτούς.
Τί διάλογο λοιπόν να κάνει κάποιος με ένα βάρβαρο λαό, ο οποίος δεν εννοεί να παραιτηθεί από τα ηγεμονικά σύνδρομα που κουβαλάει μέσα του και προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να τα υλοποιήσει άλλοτε αμφισβητώντας τα αυτονόητα και άλλοτε θέτοντας ανύπαρκτα ζητήματα; Είδαμε τις απόψεις των Τούρκων στο ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών. Αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας αλλοπρόσαλλης πολιτικής. Και τούτο, διότι την μια φορά ισχυρίζονται ότι τα σχετικά νησιά είναι δικά τους, παρανόμως κατεχόμενα όμως από την Ελλάδα, εφ’ όσον δεν ετηρήθη από αυτήν ο όρος της αποστρατιωτικοποίησής τους.
Και την άλλη φορά εμμέσως μεν αναγνωρίζουν την κυριότητα της Ελλάδος επί των αμφισβητουμένων νήσων, επιφυλάσσουν όμως στον εαυτό τους την άσκηση δικαιώματος άμυνας κατά της χώρας μας, εφ’ όσον αυτή διατηρεί στρατό και στρατιωτικές εγκαταστάσεις στις νήσους αυτές! Ο παραλογισμός των Τούρκων είναι τέτοιος που τους κάνει αφ’ ενός μεν να ζητούν την αποστρατιωτικοποίηση νησιών, όπως είναι π.χ. η Σαμοθράκη και η Λήμνος, που δεν προβλέπεται η αποστρατιωτικοποίησή τους από την ίδια την Συνθήκη της Λωζάννης (βλ. άρ. 3 αυτής) – έφθασαν μάλιστα στο σημείο να διαμαρτύρονται και για την επίσκεψη της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά και για τον στρατό που υπάρχει στην Θάσο, η οποία ελευθερώθηκε το 1912 και ενσωματώθηκε στην Ελλάδα με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 ! – ), αφ’ ετέρου δε να επεκτείνουν τις αξιώσεις τους και στα Δωδεκάνησα, το οποία όμως είχαν περιέλθει στην κυριαρχία της Ιταλίας ήδη το 1912 ως νικήτριας του σχετικού Ιταλο-Τουρκικού Πολέμου (1911-1912), πράγμα που επιβεβαιώνεται άλλωστε και στην Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία καταγράφει στο άρ. 15 αυτής την ρητή υπέρ της Ιταλίας παραίτηση της Τουρκίας από τα Δωδεκάνησα. Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με τους παραλογισμούς της Τουρκίας.
Με τις προαναφερθείσες σκέψεις ως εισαγωγή στoυς παραλογισμούς και στις αντιφάσεις της Τουρκίας, ας έλθουμε τώρα να δούμε την κατηγορία, την οποία αυτή μονίμως επαναλαμβάνει τις τελευταίες δεκαετίες εναντίον της Ελλάδος, ότι δηλ. η χώρα μας παραβιάζει κατ’ εξακολούθηση την Συνθήκη Της Λωζάννης. Προς αντίκρουση της κατηγορίας αυτής θα επικαλεσθούμε αδιαμφισβήτητα γεγονότα, αλλά και την πρακτική της ίδιας της Τουρκίας σε μια σειρά θεμάτων που διέρχονται μέσα από τις διατάξεις της εν λόγω Συνθήκης. Τα στοιχεία που παραθέτουμε εδώ δεν αναιρούν μόνο την κατηγορία της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος, αλλά αναδεικνύουν την αληθινή εικόνα της χώρας των Μεμέτηδων, η οποία από κατήγορος μετατρέπεται σε κατηγορούμενη, χωρίς ποτέ να απολογηθεί για όσα της καταμαρτυρούνται. Θα αρχίσουμε με ένα θέμα συναφές προς την «καραμέλα» της στρατιωτικοποίησης των νησιών, την οποία «πιπιλίζει» συνεχώς η Τουρκία. Η σχετική διάταξη του άρ.13 της Συνθήκης της Λωζάννης δεν προβλέπει μόνο την αποστρατιωτικοποίηση ορισμένων εκ των παραχωρουμένων στην Ελλάδα νησιών του ΒόρειοΑνατολικού Αιγαίου (όχι όλων, όπως αβασίμως ισχύρίζεται η Τουρκία, αλλά μόνον εκείνων που είναι πολύ κοντά στις Μικρασιατικές ακτές), μιλάει ακόμη στο εδάφιο γ2 αυτής – και μάλιστα με απόλυτη σαφήνεια – και για την απαγόρευση των πτήσεων των στρατιωτικών αεροσκαφών της Τουρκίας επάνω από τα παραχωρούμενα νησιά. Χρειάζεται κομπιουτεράκι, για να μπορεί να συγκρατήσει κάποιος στο μυαλό του, πόσες φορές την ημέρα παραβιάζει η Τουρκία την Συνθήκη της Λωζάννης με την απαγορευμένη παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου.
Οι διαμαρτυρίες της Ελληνικής Κυβέρνησης και προς την αντίστοιχη της Άγκυρας, αλλά και προς τους εταίρους μας πέφτουν στο κενό. Οι τουρκικές «μαριονέτες» δεν δείχνουν ποτέ το έργο αυτό, αλλά μόνον εκείνο που συγκινεί το δικό τους ακροατήτριο! Πώς θα μπορούσε άλλωστε να συντηρηθεί στο εσωτερικό της Τουρκίας – και όχι μόνον - η εικόνα της Ελλάδος ως του κακού γείτονα που παραβιάζει συνεχώς το Διεθνές Δίκαιο και μάλιστα έναντι μιας χώρας που το τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια; Εκείνο που μετράει είναι η κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης στρατιωτικοποίηση από την Ελλάδα των σχετικών νησιών. Ποιός γνωρίζει ότι, σύμφωνα με την Συνθήκη αυτή, η παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου επάνω από τα νησιά αυτά από στρατιωτικά αεροσκάφη της Τουρκίας συνιστά ίσης αξίας απαγόρευση με την αντίστοιχη της στρατιωτικοποίησης; Και από μια άποψη μάλιστα επιμαρτυρεί την αναγκαιότητα αυτής της στρατιωτικοποίησης εκ μέρους της Ελλάδος.
Θα χρειασθεί όμως να επανέλθουμε στο σπουδαίο ζήτημα που αποτελεί αντικείμενο του άρθρου αυτού, για να έχουμε πλήρη εικόνα του «τοπίου» των Έλληνο-Τουρκικών σχέσεων με την ακριβή «σκιαγράφηση» όλων των πτυχών του.
Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αφήστε ένα σχόλιο