Να διαφυλάξουμε τη Δημόσια Υγεία! (Φ.1817)
Η Δημόσια Υγεία στην Ελλάδα αποτελεί μία διαχρονική κατάκτηση, πέρα και πάνω από ατομικά, οικονομικά, πολιτικά κλπ. συμφέροντα! Αλλά η Δημόσια Υγεία στην Ελλάδα πάσχει. Πάσχει σοβαρά... Κι αυτό, επειδή οι κατά καιρούς Κυβερνήσεις αυτής της χώρας δεν πρόσεξαν ποτέ όσο και όπως έπρεπε τους υγειονομικούς, δεν κατάφεραν ποτέ να διαφυλάξουν ως «κόρη οφθαλμού» ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, δηλαδή τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, να μπορεί ο κάθε Έλληνας, χωρίς διακρίσεις, να έχει το δικαίωμα στην περίθαλψη και την ιατρική μέριμνα.
Απόδειξη των πιο πάνω λεγομένων, είναι η πρόσφατη αντιμετώπιση των υγειονομικών, στο φάσμα της πανδημίας του Covid19. Στην αρχή η Κυβέρνηση τους αντιμετώπισε -ορθά- ως ήρωες, ως ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα, μέσα από ατομικές θυσίες, ξημεροβραδιαζόμενοι, για τους συνανθρώπους τους. Στη συνέχεια όμως, όταν βγήκαν στη φόρα τα εμβόλια κατά της νέας νόσου, οι υγειονομικοί μας αντιμετωπίστηκαν περίπου ως εχθροί. Έφτασαν στο σημείο οι κυβερνώντες να επιβάλλουν στους ανθρώπους αυτούς -στους ήρωες της πανδημίας- την περιβόητη αναστολή εργασίας! Άφησαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, μαζί με τις οικογένειές τους, χωρίς μισθό, χωρίς καμία φροντίδα, για πάνω από έναν ολόκληρο χρόνο ήδη...
Γιατί αυτή η σκληρότητα κατά των υγειονομικών μας από την επίσημη Πολιτεία; Εδώ, ενδεχομένως υποκρύπτονται υστερόβουλες σκέψεις και σχέδια. Θα μπορούσε άραγε -διερωτάται κανείςνα κρύβεται πίσω απ’ την αναστολή των υγειονομικών ένας ολόκληρος σχεδιασμός αλλοίωσης, ίσως και ακύρωσης, του δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας στην Ελλάδα; Διότι, αν τελικά η Κυβέρνηση δεν πάρει πίσω τους υγειονομικούς που άσκησαν ένα νόμιμο και συνταγματικό τους δικαίωμα -το να μην εμβολιαστούν- και τους αφήσει στο διηνεκές εκτός εργασίας, αυτό τι άλλο θα σήμαινε παρά έμμεση ιδιωτικοποίηση του υπέρτερου κοινωνικού αγαθού, δηλαδή της Δημόσιας Υγείας; Αν τελικά οι υγειονομικοί μας απολυθούν, με τρόπο βέβαια πλάγιο, τι άλλο θα ήταν κάτι τέτοιο παρά αποχαρακτηρισμός της Δημόσιας Υγείας και μετατροπή της, με ύπουλη μεθόδευση, σε καθαρά ιδιωτική;
Κάτι τέτοιο βέβαια θα συνιστούσε αληθινό δράμα για τον ελληνικό λαό.
Επειδή μέσα σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής, κοινωνικής, πανδημικής, ενεργειακής κλπ. κρίσης, οι Έλληνες θα στερούνταν του πλέον ύψιστου δημόσιου αγαθού, κι αυτό προς όφελος «άδηλων κύκλων». Να γιατί θα πρέπει να διαφυλάξουμε, μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, τη Δημόσια Υγεία. Να παραμείνουν οι δομές κι οι υπηρεσίες του ΕΣΥ κτήμα ολόκληρου του ελληνικού λαού! Είναι, για όλο το πολιτικό σύστημα, θέμα αρχής. Και καμία τροποποίηση προς το χειρότερο της δημόσιας αυτής κατάκτησης και αξίας του λαού μας δεν πρέπει να περάσει.
* Η κυρία Αναστασία-Αικατερίνη Αλεξοπούλου είναι Βουλευτής με την Ελληνική Λύση.
Απόδειξη των πιο πάνω λεγομένων, είναι η πρόσφατη αντιμετώπιση των υγειονομικών, στο φάσμα της πανδημίας του Covid19. Στην αρχή η Κυβέρνηση τους αντιμετώπισε -ορθά- ως ήρωες, ως ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα, μέσα από ατομικές θυσίες, ξημεροβραδιαζόμενοι, για τους συνανθρώπους τους. Στη συνέχεια όμως, όταν βγήκαν στη φόρα τα εμβόλια κατά της νέας νόσου, οι υγειονομικοί μας αντιμετωπίστηκαν περίπου ως εχθροί. Έφτασαν στο σημείο οι κυβερνώντες να επιβάλλουν στους ανθρώπους αυτούς -στους ήρωες της πανδημίας- την περιβόητη αναστολή εργασίας! Άφησαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, μαζί με τις οικογένειές τους, χωρίς μισθό, χωρίς καμία φροντίδα, για πάνω από έναν ολόκληρο χρόνο ήδη...
Γιατί αυτή η σκληρότητα κατά των υγειονομικών μας από την επίσημη Πολιτεία; Εδώ, ενδεχομένως υποκρύπτονται υστερόβουλες σκέψεις και σχέδια. Θα μπορούσε άραγε -διερωτάται κανείςνα κρύβεται πίσω απ’ την αναστολή των υγειονομικών ένας ολόκληρος σχεδιασμός αλλοίωσης, ίσως και ακύρωσης, του δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας στην Ελλάδα; Διότι, αν τελικά η Κυβέρνηση δεν πάρει πίσω τους υγειονομικούς που άσκησαν ένα νόμιμο και συνταγματικό τους δικαίωμα -το να μην εμβολιαστούν- και τους αφήσει στο διηνεκές εκτός εργασίας, αυτό τι άλλο θα σήμαινε παρά έμμεση ιδιωτικοποίηση του υπέρτερου κοινωνικού αγαθού, δηλαδή της Δημόσιας Υγείας; Αν τελικά οι υγειονομικοί μας απολυθούν, με τρόπο βέβαια πλάγιο, τι άλλο θα ήταν κάτι τέτοιο παρά αποχαρακτηρισμός της Δημόσιας Υγείας και μετατροπή της, με ύπουλη μεθόδευση, σε καθαρά ιδιωτική;
Κάτι τέτοιο βέβαια θα συνιστούσε αληθινό δράμα για τον ελληνικό λαό.
Επειδή μέσα σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής, κοινωνικής, πανδημικής, ενεργειακής κλπ. κρίσης, οι Έλληνες θα στερούνταν του πλέον ύψιστου δημόσιου αγαθού, κι αυτό προς όφελος «άδηλων κύκλων». Να γιατί θα πρέπει να διαφυλάξουμε, μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, τη Δημόσια Υγεία. Να παραμείνουν οι δομές κι οι υπηρεσίες του ΕΣΥ κτήμα ολόκληρου του ελληνικού λαού! Είναι, για όλο το πολιτικό σύστημα, θέμα αρχής. Και καμία τροποποίηση προς το χειρότερο της δημόσιας αυτής κατάκτησης και αξίας του λαού μας δεν πρέπει να περάσει.
* Η κυρία Αναστασία-Αικατερίνη Αλεξοπούλου είναι Βουλευτής με την Ελληνική Λύση.
Αφήστε ένα σχόλιο