ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Ποία κίνητρα οδήγησαν σ’αυτή την ενημέρωση (Φ.1819)
Η επιθυμία να προβεί σε μία εις βάθος εκτίμηση της παράλογης, κατά τη γνώμη του, λεκτικής και εις το πεδίο της καθημερινής πρακτικής των εξαπτέρυγων του Πρόεδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μηδέ του ιδίου εξαιρούμενου, οδήγησε τον «Κορίνθιο» σε σκέψεις που ανάγονται στο απώτερο παρελθόν. Θυμήθηκε τα μαθήματα της Στρατιωτικής Ιστορίας, που διδάχτηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και την Ελληνικήν ιστορίαν των σχολικών Δημοτικών και Γυμνασιακών του χρόνων Ανέτρεξε σε πλήθος βιβλιογραφίας και στη Βικιπαίδια. Το αποτέλεσμα της μελέτης από αυτές τις πηγές εμπλούτισαν τη βεβαιότητα, που είχε σε ένα γεγονός. Η όλη υπόθεση δεν αποτελεί παραξενιά ή προσπάθεια του Προέδρου της γείτονος να ξεφύγει από τυχόν προσωπικές και οικογενειακές περιπέτειες.
Οι ενέργειές του, η καθημερινή «απειλή πολέμου», η λασπολογία των συνεργατών του πολιτικών και κομματικών παραγόντων, που εκτοξεύουν κατά του Πρωθυπουργού της Ελλάδας Κυριάκου Μητσοτάκη και του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, είναι προσχεδιασμένες. Η Ελλάδα και οι Κυβερνητικοί παράγοντες έχουν μπει στο στόχαστρο μιας ανελέητης πολιτικής προπαγάνδας, που βασίζεται στο ψέμα, τη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας και της δημιουργίας μελλοντικών ερεισμάτων προς επίτευξη ειδικών γεωπολιτικών στόχων. Πίσω από όλα αυτά αποσκοπεί στην ανατροπή των Συνθηκών, που επιβλήθηκαν στην Τουρκία μετά τους αιματηρούς πολέμους κατά της Οθωμανικής περιόδου Όλοι αυτοί που παρουσιάζοντα/με περισσή αναίδεια και θράσος, ως λαγοί του Ρ.Τ. Ερντογάν, στα τουρκικά και πληρωμένα διεθνή Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας είναι διαβασμένοι και ξέρουν τι λένε και πού αποβλέπουν. Από σήμερα, σε αυτό το τεύχος της εφημερίδας «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ», θα προσπαθήσει ο «ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ», να παρουσιάσει κάποιες πτυχές από την Ιστορία, που αναφέρεται στις πηγές της Ελληνοτουρκικής Κρίσης.
Θα αρχίσει από τη δημιουργία της Βυζαντινής περιόδου, την πτώση της Πόλης, την Τουρκοκρατία, τους Πολέμους της Ανεξαρτησίας, τη Γενοκτονία Λαών από τους Νεότουρκους Οθωμανούς με τη σύμπραξη άλλων δυνάμεων και θα φτάσουμε επί των ημερών μας.
Η προσπάθεια αυτή δεν επιζητεί τυχόν δικαίωση μεγάλης επιστημονικής ιστορικής μελέτης και έρευνας. Θα προσπαθήσει όμως, με απλά και συγκεκριμένα γεγονότα να παρουσιάσει την αλήθεια, ζητώντας το ενδιαφέρον και την επιείκεια σας .
Οι ενέργειές του, η καθημερινή «απειλή πολέμου», η λασπολογία των συνεργατών του πολιτικών και κομματικών παραγόντων, που εκτοξεύουν κατά του Πρωθυπουργού της Ελλάδας Κυριάκου Μητσοτάκη και του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, είναι προσχεδιασμένες. Η Ελλάδα και οι Κυβερνητικοί παράγοντες έχουν μπει στο στόχαστρο μιας ανελέητης πολιτικής προπαγάνδας, που βασίζεται στο ψέμα, τη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας και της δημιουργίας μελλοντικών ερεισμάτων προς επίτευξη ειδικών γεωπολιτικών στόχων. Πίσω από όλα αυτά αποσκοπεί στην ανατροπή των Συνθηκών, που επιβλήθηκαν στην Τουρκία μετά τους αιματηρούς πολέμους κατά της Οθωμανικής περιόδου Όλοι αυτοί που παρουσιάζοντα/με περισσή αναίδεια και θράσος, ως λαγοί του Ρ.Τ. Ερντογάν, στα τουρκικά και πληρωμένα διεθνή Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας είναι διαβασμένοι και ξέρουν τι λένε και πού αποβλέπουν. Από σήμερα, σε αυτό το τεύχος της εφημερίδας «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ», θα προσπαθήσει ο «ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ», να παρουσιάσει κάποιες πτυχές από την Ιστορία, που αναφέρεται στις πηγές της Ελληνοτουρκικής Κρίσης.
Θα αρχίσει από τη δημιουργία της Βυζαντινής περιόδου, την πτώση της Πόλης, την Τουρκοκρατία, τους Πολέμους της Ανεξαρτησίας, τη Γενοκτονία Λαών από τους Νεότουρκους Οθωμανούς με τη σύμπραξη άλλων δυνάμεων και θα φτάσουμε επί των ημερών μας.
Η προσπάθεια αυτή δεν επιζητεί τυχόν δικαίωση μεγάλης επιστημονικής ιστορικής μελέτης και έρευνας. Θα προσπαθήσει όμως, με απλά και συγκεκριμένα γεγονότα να παρουσιάσει την αλήθεια, ζητώντας το ενδιαφέρον και την επιείκεια σας .
Βυζαντινή περίοδος και πτώση της Κωνσταντινούπολης
Παρά το γεγονός ότι το Ανατολικό και το Δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είχαν αποτελέσει μέρη του ίδιου κράτους, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι, ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Λατίνους της Δύσης, υπήρξε μια διαρκής αντιπαράθεση, η οποία κατά τη διάρκεια της Δ’ Σταυροφορίας κορυφώθηκε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, το έτος 1204. Ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, η αποξένωση και, στη συνέχεια, η αμοιβαία εχθρότητα των δύο κόσμων ήταν τόσο μεγάλη, που είχε ως συνέπεια, οι Δυτικοί να παρακολουθήσουν με πλήρη σχεδόν αδιαφορία την πτώση της ανατολικής αυτοκρατορίας το 1453 μ.Χ.
Στην πραγματικότητα, ακόμα και το όνομα της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», μαρτυρεί μια μακραίωνη έχθρα και υποτίμηση. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να φανταστεί ότι η δυτική ιστοριογραφία, θα επινοούσε το πρωτοφανές όνομα «Βυζάντιο», συσχετίζοντας τη Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, απλώς με μια αρχαία ελληνική αποικία, προκειμένου να αποσυνδέσει το ανατολικό τμήμα από την αυτοκρατορική παράδοση και να περιγράψει με τον τρόπο αυτό, την άλλοτε κραταιά Αυτοκρατορία, που αυτοπροσδιοριζόταν, ως μοναδικός κληρονόμος της αυτοκρατορικής Ρώμης.
Είναι βέβαιο ότι, το πλέον προβεβλημένο γεγονός, ως άξονας διαφοροποίησης των δύο πλευρών είναι το Σχίσμα των δύο εκκλησιών, Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής, όμως, μιλώντας σήμερα για Βυζάντιο και Δυτικό Μεσαίωνα, αναφερόμαστε στην πραγματικότητα σε δύο διακριτά, όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά και ιστορικά και πολιτιστικά μεγέθη, τα οποία περιγράφουν, αυτονόητα και φυσικά, δύο διαφορετικούς τρόπους σκέψης και ύπαρξης με ρίζες ιστορικές.
Ή μοιρασμένη στα δύο, αυτοκρατορία, από τον Θεοδόσιο Α’ το 395, ορίζει και γεωγραφικά, ως ένα βαθμό, τις δύο μεσαιωνικές δυνάμεις.
Στην υπερχιλιόχρονη πορεία του Βυζαντίου, μια σειρά από γεγονότα έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός (δυτικού) μεσαιωνικού πολιτισμού, που αναπτύχθηκε ανταγωνιστικά προς το Βυζάντιο.
Αυτά ήταν η γλωσσική αποξένωση, η βαθμιαία ανεξαρτητοποίηση της δυτικής θεολογικής και πολιτικής σκέψης και ο ανταγωνισμός της Δυτικής με την Ανατολική Εκκλησία, που διαρκεί μέχρι των ημερών μας.
Ο «ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ»
Στην πραγματικότητα, ακόμα και το όνομα της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», μαρτυρεί μια μακραίωνη έχθρα και υποτίμηση. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να φανταστεί ότι η δυτική ιστοριογραφία, θα επινοούσε το πρωτοφανές όνομα «Βυζάντιο», συσχετίζοντας τη Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, απλώς με μια αρχαία ελληνική αποικία, προκειμένου να αποσυνδέσει το ανατολικό τμήμα από την αυτοκρατορική παράδοση και να περιγράψει με τον τρόπο αυτό, την άλλοτε κραταιά Αυτοκρατορία, που αυτοπροσδιοριζόταν, ως μοναδικός κληρονόμος της αυτοκρατορικής Ρώμης.
Είναι βέβαιο ότι, το πλέον προβεβλημένο γεγονός, ως άξονας διαφοροποίησης των δύο πλευρών είναι το Σχίσμα των δύο εκκλησιών, Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής, όμως, μιλώντας σήμερα για Βυζάντιο και Δυτικό Μεσαίωνα, αναφερόμαστε στην πραγματικότητα σε δύο διακριτά, όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά και ιστορικά και πολιτιστικά μεγέθη, τα οποία περιγράφουν, αυτονόητα και φυσικά, δύο διαφορετικούς τρόπους σκέψης και ύπαρξης με ρίζες ιστορικές.
Ή μοιρασμένη στα δύο, αυτοκρατορία, από τον Θεοδόσιο Α’ το 395, ορίζει και γεωγραφικά, ως ένα βαθμό, τις δύο μεσαιωνικές δυνάμεις.
Στην υπερχιλιόχρονη πορεία του Βυζαντίου, μια σειρά από γεγονότα έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός (δυτικού) μεσαιωνικού πολιτισμού, που αναπτύχθηκε ανταγωνιστικά προς το Βυζάντιο.
Αυτά ήταν η γλωσσική αποξένωση, η βαθμιαία ανεξαρτητοποίηση της δυτικής θεολογικής και πολιτικής σκέψης και ο ανταγωνισμός της Δυτικής με την Ανατολική Εκκλησία, που διαρκεί μέχρι των ημερών μας.
Ο «ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ»
Αφήστε ένα σχόλιο