Ο ρόλος του Βατικανού στην Δ¨ Σταυροφορία κατά του Βυζαντίου (Φ.1820)
Στο προηγούμενο τεύχος της εφημερίδας Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ, αρχίσαμε μία ιστορική αναδρομή με σειρά άρθρων, που αφορούν την Ελληνοτουρκική κρίση. Αναφερθήκαμε με τίτλο: «Ποια κίνητρα οδήγησαν σαυτή την ενημέρωση» και «Βυζαντινή περίοδος και πτώση της Κωνσταντινούπολης», χωρίς να αναφερθούμε σε απαραίτητες λεπτομέρειες. Αυτές τις λεπτομέρειες θα συνεχίσουμε σήμερα, στη δεύτερη σειρά αναδρομής.
Για να φτάσουμε στο τέλος μιας χιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, προηγήθηκαν ιστορικά θρησκευτικά, πολιτικά γεγονότα, σταυροφορίες και πόλεμοι αιώνων. Οι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας, ανάλογα με τη γεωγραφική τους θέση, γηγενείς Έλληνες, Ρωμιοί, όπως τους έλεγαν, Ελληνόφωνες λαοί, έζησαν ημέρες προόδου, εθνικού μεγαλείου, δόξας, αλλά και δύσκολων καιρών.
Κυρίαρχη θέση στα δύσκολα έπαιξαν σε όλη την πορεία του Βυζαντίου οι Σταυροφορίες, οι οποίες διαδέχονταν η μία την άλλη.
Είναι παιχνίδι της ιστορίας, αλλά έτσι κάπως ξεκίνησε η Άλωση της Πόλης. Κυρίως αυτές, που ήταν υποκινούμενες από το Βατικανό αποδυνάμωσαν το Βυζάντιο, που δεν ήταν στα καλύτερά του. Έστρωσαν στο πιάτο, που λέμε, μετά από δυόμισι αιώνες την Άλωση, χωρίς όμως, γυρισμό.
«Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη. Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές, ώστε κανείς δεν θα το πίστευε, αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος και το πλάτος της Πόλης αποδείκνυαν πως ήταν βασιλεύουσα». Έτσι περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλεαρδουίνος.
Φαινόταν πιθανό ότι η οχυρωμένη βυζαντινή πρωτεύουσα θα μπορούσε να αντισταθεί με επιτυχία στους Σταυροφόρους, των οποίων ο αριθμός δεν ήταν τόσο μεγάλος. Αρχικός τους στόχος ήταν να αποκαταστήσουν στον θρόνο τον Ισαάκιο Β’ Άγγελο, πατέρα του Αλέξιου Άγγελου. Οι κάτοικοι όμως της Κωνσταντινούπολης τους υποδέχθηκαν εχθρικά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αλέξιου Άγγελου.
Ο Αλέξιος Άγγελος ζήτησε τότε βοήθεια από τον Βονιφάτιο για να ανατρέψει τον θείο του αυτοκράτορα Αλέξιο Γ’ Άγγελο και να επαναφέρει στον θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στα ανταλλάγματα που προσέφερε ήταν εκτός από ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και η υποταγή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στον Πάπα.
Η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στα 12 Απριλίου 1204 «έπεσε αφού υπέστη την επίθεση αυτής της εγκληματικής και πειρατικής εκστρατείας που λέγεται Δ’ Σταυροφορία», παρά την αντίσταση της αυτοκρατορικής φρουράς, που την αποτελούσαν οι Σκανδιναβοί Βάραγγοι.
Μετά την κατάληψη της πόλης, επί τρεις μέρες, οι Λατίνοι χρησιμοποίησαν φοβερή σκληρότητα, λεηλατώντας κάθε τι που είχε συγκεντρωθεί, δια μέσου των αιώνων, στην Κωνσταντινούπολη. Τίποτα δεν έμεινε σεβαστό: οι εκκλησίες, τα λείψανα, τα μνημεία τέχνης, τάφοι.
Περιγράφοντας τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Σταυροφόροι, ο Χωνιάτης γράφει με οργή: «Πήρατε τον Σταυρό και ορκιστήκατε πάνω σ’ αυτόν και στα ιερά Ευαγγέλια, ότι θα περνούσατε από την επικράτεια των χριστιανών χωρίς να χύσετε αίμα και χωρίς να στραφείτε προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Μας είπατε ότι είχατε πάρει τα όπλα μόνο εναντίον των Σαρακηνών και θα πνίγατε μόνο εκείνους στο αίμα τους. Υποσχεθήκατε να παραμείνετε αγνοί ενόσω φέρατε τον Σταυρό, όπως άρμοζε σε στρατιώτες που υπηρετούν τη σημαία του Χριστού. Αντί να υπερασπιστείτε τον τάφο Του, βιαιοπραγήσατε σε βάρος των πιστών που είναι μέλη του. Φερθήκατε στους χριστιανούς χειρότερα απ’ ότι οι Άραβες φέρονται στους Λατίνους γιατί οι τελευταίοι σέβονται τουλάχιστον τις γυναίκες».
Η λεηλασία της πλουσιότερης πόλης της Χριστιανοσύνης, ήταν το δέλεαρ που είχε προσφερθεί στους Σταυροφόρους, προκειμένου να παραβούν τους όρκους τους, πραγματοποιήθηκε υπό το πνεύμα ανθρώπων, οι οποίοι, έχοντας άπαξ παραβεί τις δεσμεύσεις τους, καθίστανται πλέον αχαλίνωτοι. Άπαξ και εγκατέλειψαν την αποχή και την αγνότητά τους, οι τελευταίοι επιδόθηκαν σε κάθε είδους όργια.
Ποτέ στην Ευρώπη δεν είχε πραγματοποιηθεί μια τόσο συστηματική και ανελέητη λεηλασία. Ποτέ ο στρατός ενός χριστιανικού κράτους δεν είχε λεηλατήσει μια πόλη με τόσο βάρβαρο τρόπο, όσο εκείνος με τον οποίο λεηλάτησαν την πόλη εκείνοι οι στρατιώτες του Χριστού, που είχαν ορκιστεί να παραμείνουν αγνοί, είχαν υποσχεθεί ενώπιον του Θεού να μη χύσουν χριστιανικό αίμα κι έφεραν πάνω τους το έμβλημα του Πρίγκιπα της Ειρήνης…
Για να φτάσουμε στο τέλος μιας χιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, προηγήθηκαν ιστορικά θρησκευτικά, πολιτικά γεγονότα, σταυροφορίες και πόλεμοι αιώνων. Οι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας, ανάλογα με τη γεωγραφική τους θέση, γηγενείς Έλληνες, Ρωμιοί, όπως τους έλεγαν, Ελληνόφωνες λαοί, έζησαν ημέρες προόδου, εθνικού μεγαλείου, δόξας, αλλά και δύσκολων καιρών.
Κυρίαρχη θέση στα δύσκολα έπαιξαν σε όλη την πορεία του Βυζαντίου οι Σταυροφορίες, οι οποίες διαδέχονταν η μία την άλλη.
Είναι παιχνίδι της ιστορίας, αλλά έτσι κάπως ξεκίνησε η Άλωση της Πόλης. Κυρίως αυτές, που ήταν υποκινούμενες από το Βατικανό αποδυνάμωσαν το Βυζάντιο, που δεν ήταν στα καλύτερά του. Έστρωσαν στο πιάτο, που λέμε, μετά από δυόμισι αιώνες την Άλωση, χωρίς όμως, γυρισμό.
«Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη. Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές, ώστε κανείς δεν θα το πίστευε, αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος και το πλάτος της Πόλης αποδείκνυαν πως ήταν βασιλεύουσα». Έτσι περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλεαρδουίνος.
Φαινόταν πιθανό ότι η οχυρωμένη βυζαντινή πρωτεύουσα θα μπορούσε να αντισταθεί με επιτυχία στους Σταυροφόρους, των οποίων ο αριθμός δεν ήταν τόσο μεγάλος. Αρχικός τους στόχος ήταν να αποκαταστήσουν στον θρόνο τον Ισαάκιο Β’ Άγγελο, πατέρα του Αλέξιου Άγγελου. Οι κάτοικοι όμως της Κωνσταντινούπολης τους υποδέχθηκαν εχθρικά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αλέξιου Άγγελου.
Ο Αλέξιος Άγγελος ζήτησε τότε βοήθεια από τον Βονιφάτιο για να ανατρέψει τον θείο του αυτοκράτορα Αλέξιο Γ’ Άγγελο και να επαναφέρει στον θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στα ανταλλάγματα που προσέφερε ήταν εκτός από ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και η υποταγή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στον Πάπα.
Η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στα 12 Απριλίου 1204 «έπεσε αφού υπέστη την επίθεση αυτής της εγκληματικής και πειρατικής εκστρατείας που λέγεται Δ’ Σταυροφορία», παρά την αντίσταση της αυτοκρατορικής φρουράς, που την αποτελούσαν οι Σκανδιναβοί Βάραγγοι.
Μετά την κατάληψη της πόλης, επί τρεις μέρες, οι Λατίνοι χρησιμοποίησαν φοβερή σκληρότητα, λεηλατώντας κάθε τι που είχε συγκεντρωθεί, δια μέσου των αιώνων, στην Κωνσταντινούπολη. Τίποτα δεν έμεινε σεβαστό: οι εκκλησίες, τα λείψανα, τα μνημεία τέχνης, τάφοι.
Περιγράφοντας τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Σταυροφόροι, ο Χωνιάτης γράφει με οργή: «Πήρατε τον Σταυρό και ορκιστήκατε πάνω σ’ αυτόν και στα ιερά Ευαγγέλια, ότι θα περνούσατε από την επικράτεια των χριστιανών χωρίς να χύσετε αίμα και χωρίς να στραφείτε προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Μας είπατε ότι είχατε πάρει τα όπλα μόνο εναντίον των Σαρακηνών και θα πνίγατε μόνο εκείνους στο αίμα τους. Υποσχεθήκατε να παραμείνετε αγνοί ενόσω φέρατε τον Σταυρό, όπως άρμοζε σε στρατιώτες που υπηρετούν τη σημαία του Χριστού. Αντί να υπερασπιστείτε τον τάφο Του, βιαιοπραγήσατε σε βάρος των πιστών που είναι μέλη του. Φερθήκατε στους χριστιανούς χειρότερα απ’ ότι οι Άραβες φέρονται στους Λατίνους γιατί οι τελευταίοι σέβονται τουλάχιστον τις γυναίκες».
Η λεηλασία της πλουσιότερης πόλης της Χριστιανοσύνης, ήταν το δέλεαρ που είχε προσφερθεί στους Σταυροφόρους, προκειμένου να παραβούν τους όρκους τους, πραγματοποιήθηκε υπό το πνεύμα ανθρώπων, οι οποίοι, έχοντας άπαξ παραβεί τις δεσμεύσεις τους, καθίστανται πλέον αχαλίνωτοι. Άπαξ και εγκατέλειψαν την αποχή και την αγνότητά τους, οι τελευταίοι επιδόθηκαν σε κάθε είδους όργια.
Ποτέ στην Ευρώπη δεν είχε πραγματοποιηθεί μια τόσο συστηματική και ανελέητη λεηλασία. Ποτέ ο στρατός ενός χριστιανικού κράτους δεν είχε λεηλατήσει μια πόλη με τόσο βάρβαρο τρόπο, όσο εκείνος με τον οποίο λεηλάτησαν την πόλη εκείνοι οι στρατιώτες του Χριστού, που είχαν ορκιστεί να παραμείνουν αγνοί, είχαν υποσχεθεί ενώπιον του Θεού να μη χύσουν χριστιανικό αίμα κι έφεραν πάνω τους το έμβλημα του Πρίγκιπα της Ειρήνης…
Ο «ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ
Αφήστε ένα σχόλιο