ΗΡΩΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 (Φ. 1833)

Ποιος είδε την Αρκαδιανή

Γράφει και Επιμελείται ο Θεόδωρος Ν. ΣΑΡΕΛΑΣ

ΣΤΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ αγώνα της ανεξαρτησίας μας, πλάι στου ανυπότακτου κλέφτη την παλικαριά, στάθηκε αντάξια της ελληνίδας γυναίκας η προσφορά.

Ξεχωριστή θέση ανάμεσα σε πολλές ηρωίδες της προεπαναστατικής εποχής κατέχει και η Αρκαδιανή. Ντυμένη αντρικά, δώδεκα ολόκληρα χρόνια, σαν καπετάνισσα, χορεύει αγνώριστη το χορό της λεβεντιάς στα λημέρια των Κλεφτοκαπεταναίων της ορεινής Τριφυλίας, Αρκαδίας, όπως λεγόταν τότε.

Ήταν πεντάμορφη και πολυτραγουδημένη, για τις πολεμικές της αρετές και τις αθλητικές της ικανότητες. Κόρη του Κλεφτοκαπετάνιου Μπουχανα και αδερφή του οπλαρχηγού Κώστα Μπουχανα από την Τριπύλα. Ήταν Και αρραβωνιαστικιά του αγγελόμορφου Αναγνώστη Γκότση από τον Αητό της Τριφυλίας.

Πέσανε ηρωικά όλοι μαζί στο θρυλικό Μανιάκι. Μείνανε τα κόκαλα τους άταφα και αλιβάνιστα, αντάμα και του Παπαφλέσσα, 86 τόσα χρόνια. Μόλις το έτος 1911, στις 22 Μαΐου, συγκεντρώθηκαν από τον αείμνηστο Δεσπότη Μεσσηνίας Μελέτιο Σακελλαρόπουλο κι από την Επιτροπή Μεσσηνίας και τοποθετήθηκαν στον ναό της Αναστάσεως που χτίστηκε στον τόπο της θυσίας τους, και την ίδια μέρα έγιναν τα εγκαίνια της εκκλησίας. Χαρείτε το τραγούδι της:

Ποιος είδε την Αρκαδιανή. Ποιος είδε ήλιο αποβραδίς κι άστρι το μεσημέρι;

Ποιος είδε ψάρι στο βουνό και θάλασσα σπαρμένη;

Ποιος είδε την Αρκαδιανή στα Κλέφτικα ντυμένη;

Δώδεκα χρόνους έκαμε Αρματολός και Κλέφτης,

κανείς δεν την εγνώρισε πως ήταν η Διαμάντω.

Και μια ήμερα, μία γιορτή, μια 'πίσημην ημέρα,

βγήκαν να παίξουν το σπαθί, να ρίξουν το λιθάρι.

Της κόρης απ'το ζόρι της κι από τη λεβεντιά της

ξεθηλυκώνει το κουμπί και εφάνει, ότι εφάνει.

Το είδ'ο ήλιος κι έλαμψε και το φεγγάρι αστράφτει,

άλλος το λέει μάλαμα κ΄ άλλος το λέει ασήμι,

κι ένα μικρό Κλεφτόπουλο το βλέπει και γελάει.