«Η Αγία Θεία Κοινωνία της Ανάστασης» (Φ. 1837)

 

 

* γράφει ο Παναγιώτης Καπνιστής

 Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, την εποχή της ενσάρκωσής του, δίδασκε με παραβολές. Διάλεξε αυτόν τον τρόπο διδαχής, γιατί αποτεινόταν σε πολυπληθές ακροατήριο, διαφορετικής εξέλιξης και πνευματικής στάθμης.

Οι ορίζοντές των ήταν περιορισμένοι, σε στενά πλαίσια και οι γνώσεις του πλήθους, ως επί το πλείστον, από πείρα και εμπειρίες προσωπικές, από διηγήσεις περιστατικών της καθημερινότητας, κυριαρχούσε δε η τυπολατρία και δεν υπήρχε καμία πνευματική ενατένιση.

Οι παραβολές παρουσιάζουν στον άνθρωπο καταστάσεις καθημερινές σ’ αυτόν, εξωτερικά απλές, και ο άνθρωπος που τις ακούει μπορεί να παραμείνει στην επιφάνεια ή να εισχωρήσει στο βάθος των εννοιών, προσπαθώντας να ανακαλύψει την ουσιαστική διδαχή.

Οι αλληγορικές εικόνες της ταυτόχρονα αποκαλύπτουν, αλλά και αποκρύπτουν από τον πνευματικά ανώριμο, την αλήθεια, αποφεύγοντας έτσι την παραποίηση.

Ο άνθρωπος της εποχής εκείνης δεν μπορούσε να κατανοήσει τους σύνθετους λογισμούς και τις αφηρημένες πνευματικές ιδέες, ούτε να τις αναλύσει.  Οι ορίζοντές του ήταν περιορισμένοι σε στενά πλαίσια και ο νους του υστερούσε στα της ελικτικής, ερευνητικής και διεισδυτικής ικανότητάς του, πλην των μυημένων Ελλήνων ιερέων «οι την Ελληνικήν Παιδείαν έχοντες», και ήσαν πανεπιστήμονες, θεραπευτές, ιατροί, μαθηματικοί, αστρολόγοι, ρήτορες, ποιητές, συγγραφείς, αρχιτέκτονες κ.λπ.  Πολυπράγμονες!

Ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός ήρθε να κάνει μια βαθιά τομή, να θέσει τις πρώτες βάσεις της πνευματικής ζωής και χρησιμοποίησε τις παραβολές που εξηγούν με τον πιο τέλειο τρόπο τ’ απόκρυφα του ουρανού, με ιστορίες της γης.

Ο απλός λαός απ’ αυτές συγκράτησε, αντιλήφθηκε και εφήρμοσε τις βασικές αρχές που διαμορφώνουν μια ανθρώπινη κοινωνία.  Οι πιο εξελιγμένοι προχώρησαν πιο βαθιά και κατανόησαν τις επί μέρους αξίες και εντολές.

Οι αναλλοίωτες όμως αλήθειες παρέμειναν καλυμμένες από τις λέξεις, περιμένοντας την ώρα της ωρίμανσης, μετά από συνεχείς επανασαρκώσεις του ανθρώπου στην ύλη, θα ήταν έτοιμος να τις δεχθεί.

Ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να συλλάβει πνευματικές έννοιες από τον διευρυμένο ορίζοντα, που τον βοηθά στην ανάπτυξη του νου του.  Είναι η εποχή που οι λέξεις παραμερίζουν και αφήνουν να φανεί το Μεγαλείο και η τελειότητα της Θείας διδαχής.

«Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή, ακολουθών εμοί, ου περιπατήσει αυτή σκοτία» και η κορυφαία αποκάλυψη: «Θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες» και ότι έκανα «ΕΓΩ» μπορείτε και «ΕΣΕΙΣ», αρκεί να έχετε πίστη έως κόκκου συνάπεως.  Μπορείτε να πείτε στο Όρος «Μετακίνηθι» και το όρος να μετακινηθεί.

Δεν σταματά όμως εκεί, προχωρεί και στα επόμενα βήματα και μας αποκαλύπτει ότι «Δι’ εμού, στον ΠΑΤΕΡΑ».  Εδώ μας μιλάει για τα στάδια ανύψωσης της ψυχής, δηλαδή μας δείχνει πρώτα τον δρόμο της Χριστοποίησης και στη συνέχεια της Θέωσης: όμως για να φτάσει ο άνθρωπος σ’ αυτήν την τελείωση, ας δούμε τα σκαλοπάτια που είναι απαραίτητα να ανέβει.  Ο Θεός Πατέρας, η άπειρη αγάπη, δεν εξαιρεί κανέναν από την πολύτιμη δωρεά του και μέσα στον κάθε άνθρωπο υπάρχει η πνοή του, είναι το πνεύμα, ο θείος σπινθήρας που προσδίδει στο ανθρώπινο σώμα τη δύναμη και την ενεργητικότητα. 

Είναι η ώθηση που βοηθά τον άνθρωπο να βρει τον προορισμό του.  Είναι το δείγμα που επικυρώνει το σίγουρο τέλος του δύσκολου αγώνα και ο άνθρωπος πρέπει ελεύθερα να διαλέξει τον δρόμο του, πρέπει να γνωρίζει το αποτέλεσμα των πράξεών του.  Όταν δεν ελέγχονται οι σκέψεις, οι πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα, καταλήγουν σε φοβίες και αρνητικές σκέψεις, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εμπόδια και ασθένειες, διότι μπλοκάρουν τις ρέουσες ενέργειες του Πατέρα που είναι η αγάπη και το έλεος, κρατούνται εγωιστικά από το άτομο και δεν τις δίνει στον πλησίον.  Αυτό δημιουργεί εσωτερικό τέλμα και αρρωσταίνουν τα ευπαθή του όργανα, καρδιές, στομάχια, νεφρά κ.λπ.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως οι αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα τον αποκόπτουν από το ρεύμα ευλογίας του Πατέρα και θέτει τον εαυτό του μακριά του.

Και αρρωσταίνει το σώμα μας, το οποίο πλάστηκε να είναι υγιές.  Εμείς όμως μόνοι μας το αρρωσταίνουμε μέσα από τις προσκολλήσεις στην ύλη, από υπερβολές, καταχρήσεις, ταλαιπωρίες, αλκοολισμό, ναρκωτικά, σεξισμό, μίση, κακίες, δολοπλοκίες, απειλές, τρομοκρατίες κ.λπ..

Ο Χριστός είπε «αγάπα τον πλησίον σου ως σ’ εαυτόν».

Όταν έχεις αγάπη μέσα σου, αγαπάς τους πάντες και τα πάντα. Ευγνωμονείς τον αέρα που αναπνέεις, στέλνεις ένα ευχαριστώ στην ημέρα που ξημέρωσε, στη φύση, στα πουλιά, στο χαμόγελο προς τον άγνωστο που συναντάς, τους γύρω σου, είτε είναι παιδιά σου, γυναίκα, γονείς, συγγενείς, γείτονες, που όταν χαρίζεις ένα χαμόγελο, χάνεται το τυχόν μουτρωμένο πρόσωπο και στο ανταποδίδουν με μια υπέροχη λάμψη στο πρόσωπό τους, και δεν στοιχίζει και τίποτα στο κάτω-κάτω, αξίζει όμως τα πάντα αυτή η ξαφνική χαρά που εισπράττεις, γιατί σου χαμογελά ο Θεός μέσα τους.

Η δυστυχία γύρω μας είναι το βραβείο της φθαρτής υλικής πορείας μας, αλλά και η σωτήρια κατάσταση που νουθετεί τον άνθρωπο γιατί μέσα απ’ αυτήν ο άνθρωπος επιζητά τον Θεό, μιλά με τον Θεό μέσα του, τον αισθάνεται και ικετεύει το έλεός του και πραγματικά κινεί τον Νόμο του Ελέους, που βρίσκεται υπεράνω όλων των Νόμων.

Η ψυχή αισθάνεται βεβαρημένη και αυθόρμητα αναβλύζει η «Μετάνοια», το δεύτερο μεγάλο βήμα, γιατί ο άνθρωπος διακατέχεται από πόθο για λύτρωση, δονείται από τύψεις και επιθυμεί με πάθος την επιστροφή του στην πατρική ουράνια κατοικία και συναισθάνεται τα λόγια της Κυριακής Προσευχής «Πάτερ ημών… και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…».

Εδώ επέρχεται η λύτρωση, το τρίτο μεγάλο μυστικό σκαλοπάτι «η συγχώρηση», συγχωρεί και ξαλαφρώνει, πετάει τα βάρη από πάνω του, σπάει τις αλυσίδες που τον κρατούν δέσμιο, συγχωρεί όλους αυτούς που τον πίκραναν και του δημιούργησαν μέσα του μια δυσάρεστη εμπειρία, διώχνει και διαγράφει από μέσα του τους σπόρους της εκδίκησης, της κακίας, του μίσους, της δολιότητας, του συμφέροντος και επιζητά να συντονιστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με τη Θεϊκή αγάπη, διότι αν πρώτος εκείνος δεν επιδείξει έλεος και συγχώρηση, δεν έχει δικαίωμα να το επιζητά και δεν μπορεί να καρπωθεί και να απολαμβάνει πράγματα που ο ίδιος δεν έχει διάθεση να προσφέρει (αν και αυτό δεν συντελείται, αν δεν υπάρχει καθαρά καρδία).  Και όταν πραγματικά με καθαρή καρδιά αισθάνεται ελεύθερος και ποθεί να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων, τότε κοινωνεί το φως, τον ίδιο τον Χριστό που καθάρισε την καρδιά του για να τον υποδεχθεί.

Βιώνει ότι ο χαμένος περιηγητής της ύλης ξαναγυρνά στην πατρική του βάση, ο άσωτος επιστρέφει στα άγια των αγίων και κάθε του κομμάτι, κάθε του μόριο φωτίζεται και ενώνεται με τον εαυτό του, με το «ΕΝ» τον παγκόσμιο Ωκεανό συνειδητότητας, ενώνεται η ψυχή του με την Παγκόσμια Ψυχή για όσο διάστημα είναι συνειδητός, μ’ αυτό που κατάφερε και δεν θα τον απορροφήσει πάλι η πλάνη της καθημερινότητας.

05/04/2023

Παναγιώτης Καπνιστής

Λογοτέχνης-Συγγραφέας