Το στερνό αντίο στην Καίτη Παπαδοπούλου-Κωτσαντή (Φ. 1839)

 

15-14-2023

 

Βαρύ κι ασήκωτο μπήκε το 2023. Επέτειος της απάνθρωπης Συνθήκης της Λοζάνης και της Προσφυγιάς του 1923.

Πόνος και πένθος Πανελλήνιο για το ατύχημα των Τεμπών. Όμως και τη Μεγάλη Εβδομάδα τη συμμετοχή μας στο Θείο Πάθος του Ναζωραίου τη διακόπτουν τραγικά ατυχήματα και απώλειες συμπολιτών και φίλων που εντείνουν τη θλίψη μας, όπως προχθές η είδηση πως έφυγε απρόσμενα για την άλλη ζωή, την Επέκεινα, η εκλεκτή συνάδελφος, αγαπημένη φίλη και συμπολίτισσα, η Καίτη Παπαδοπούλου-Κωτσαντή.

Κεραυνός εν αιθρία! Πρόσφατα την είχαμε συναντήσει ευθυτενή και υγιή. Είχαμε δε τηλεφωνηθεί του Ευαγγελισμού. Θλίψη και πόνος άφατος! Έφυγε η Καίτη, η γλυκύτατη και σοβαρή συνάμα, η διακριτική, ευγενής και σεβαστική προς όλους. Μια πραγματική κυρία! Η δοτική φίλη, η ακάματη νοικοκυρά, η υπέροχη σύζυγος  και οικογενειάρχης, η Δασκάλα με Δ κεφαλαίο. Χάσαμε την Καίτη!

Ας μη βλεπόμαστε συχνά τα τελευταία χρόνια. Επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά με αγάπη στις γιορτές.

Όμως η καθημερινή μας συναδελφική συναναστροφή για πολλά χρόνια, ο εξαίρετος χαρακτήρας της και η αλληλοβοήθεια στον κοινό μας αγώνα, η εργασιακή της ευσυνειδησία και η ανεκτίμητη προσφορά της στη μόρφωση και αγωγή των παιδιών-μαθητών μας δημιούργησε μια ειλικρινή φιλία ισχυρή και συνέδεσε τη δασκαλική οικογένεια σα συγγενής.

Πώς να μην πονέσεις για την απώλεια ενός τέτοιου Ανθρώπου!

Η Καίτη υπήρξε όντως κομμάτι της ζωής μας!

Η Καίτη γεννήθηκε στις παρυφές του Άργους, στην Άκοβα, στους πρόποδες της Λάρισας. Γονείς της οι απλοί και άξιοι άνθρωποι του μόχθου της ελληνικής υπαίθρου, απ’ όπου προέκυψαν τρία υπέροχα παιδιά, διακριτά και χρήσιμα στην κοινωνία.

Η Καίτη ψιλή και όμορφη ξεχώριζε για το ήθος και τις αρετές της. Ήταν η καλή καγαθή.

Έκανε άριστη οικογένεια στο πλευρό του αγαπημένου φίλου όλων μας Βαγγέλη Κωτσαντή, ένα ταιριαστό ζευγάρι.

Απέκτησαν και ανέθρεψαν σωστά τα δυο εξαίρετα αγόρια τους τον Παναγιώτη και το Γιώργο, που με το χαρακτήρα, τις σπουδές και την πρόοδό τους στη ζωή άμειψαν τους γονείς τους και δίκαια η Καίτη τα καμάρωνε, αν και σεμνή όπως ήταν δεν τα εξεθείαζε.

Η Καίτη έχαιρε της αγάπης των μαθητών της, της εκτίμησης των γονέων, της φιλίας των συναδέλφων, των γειτόνων και όσων είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν. Η Καίτη ήταν υπόδειγμα Γυναίκας, Δασκάλας, Συζύγου, Μάνας, Γιαγιάς, Φίλης και Συμπολίτισσας «ως χαρίεν άνθρωπος όταν Άνθρωπος ει».

Ενεργητική και ακούραστη ως πρόσφατα, στο πλευρό και στη φροντίδα του αγαπημένου της Βαγγέλη και της οικογένειας, αδιαθέτησε εν μέσω των λουλουδιών της στον κήπο που τόσο αγαπούσε και βρέθηκε σε κεντρικό Νοσοκομείο, όπου μετά από διήμερη μόνο νοσηλεία, σαν έτοιμη από καιρό και αφού κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, ακολούθησε μακάρια αυτή τον Κύριο της Ζωής και του Θανάτου χωρίς να ταλαιπωρηθεί σε περιπέτειες οδυνηρές. Και η εκλεκτή ψυχή της ως επιβράβευση της όλης της βιωτής μετέβη Εκεί, όπου θα υποδεχθεί απόψε τα μεσάνυχτα μαζί με όλους τους δικαίους προαπελθόντες τον Αναστάντα Κύριο μετά την εις Άδην κάθοδόν του εις την Άνω Ιερουσαλήμ, απ’ όπου θα προσεύχεται εσαεί για τους αγαπημένους της, που τους ευχόμεθα ο Κύριος να του παρηγορήσει γιατί εσύ Καίτη μου, δεν πέθανες. Θα ζεις στη μνήμη όλων.

Αγαπημένη μας Καίτη, καλό σου ταξίδι!

Αναπαύσου εν ειρήνη!

Άμποτε να έχουμε καλή αντάμωση στην άλλη ζωή!

Αιωνία σου η μνήμη!

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!