ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΙ Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΩΡΙΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ (Φ. 1841)

 

 

 

Μέρα τη μέρα, πλουταίνει ο κύκλος της βίας.

Τραγικά ιδανικά, σκοτεινοί ενθουσιασμοί,

ήχοι ενστίκτων, καλέσματα στις αδύναμες 

δυνάμεις, τις πνηγμένες,στο τοπίο της οργής

και της πλήξης, το άνυδρο, το αποψημωμένο

από γνήσιες αξίες, Αλίμονο όταν η νιότη

άμαθη από τη ζωή, μεθυσμένη για δράση,

κατρακυλάει μέσα στης φθοράς τον βυθό,  

και γίνεται από κρουσταλένια γάργαρη πηγή,

λάσπη, στέρφα γή, χαρακωμένη με κύκλους

εκδίκησης, που στάζουν χολή και αίμα π’οταν 

μιλάει, γυρεύει αίμα, κι’ανάβει φωτιές, όχι για

 να ζεστάνει τις καρδιές, αλλά για ν’αφανίσει

αισθήματα, αξίες, δημιουργήματα, αθώων

ανθρώπων, που μόχθησαν να τ’αποκτήσουν.

[Παυλίνα Μπεχράκη ] Από το  βιβλίο μου 

<ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΒΟΤΣΑΛΑ ΜΝΗΜΗΣ 2016>

Ό Άνθρωπος φίλε Αναγνώστη, γεννιέται, έχοντας  μέσα του, όλα τα στοιχεία, του γένους του

Το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο, την αγάπη και τον φθόνο, τη συμπόνια και την αδιαφορία, το θάρρος και τη δειλία, κ.α Όλα αυτά, μεγαλώνοντας, τα βρίσκει στον δρόμο του,

ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν, στον χώρο και στον χρόνο που του αναλογεί, τον τρόπο ζωής, τις επιδιώξεις, που επιδρούν στον χαρακτήρα του, που διαμορφώνει την προσωπικότητά του δια βίου, και που δεν δεν αλλάζει. Ή Ελληνική Λαϊκή σοφία, το επισημαίνει παραστατικότατα, με τη γνωστή ρήση. Τόν αράπη κι’αν τον λούσεις ,το σαπούνι σου χαλάς.> Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο που πορευόμαστε όλοι οι άνθρωποι.

-Μια σωστά οργανωμένη  Πολιτεία, διαχρονικά, από τότε που λειτουργεί στο Πολιτισμένο ανθρώπινο τοπίο, πρέπει να έχει απόλυτη επίγνωση, αυτής της πραγματικότητας,και με τους  γραπτούς νόμους,που είναι τα εργαλεία που διαθέτει, να φροντίζει για την εφαρμογή τους,  προκειμένου να λειτουργήσει, εύρυθμα, η κοινωνία των πολιτών. βάζοντας σειρά και τάξη Για να το πετύχει όμως αυτό και να παίξει σωστά τον ρόλο της, πρέπει να έχει όραμα, στόχους, να είναι ένα δίκαιο Κράτος. Τό πρώτο λοιπόν βήμα, ενός Κράτους, είναι να εκδιώξει το άδικο, γιατί πάνω στην αδικία, όχι μόνο δεν κτίζεται τίποτα καλό, αλλά κυριαρχεί απ άκρη σ άκρη το κακό, με πολλές μορφές Ή κοινωνία σιγά σιγά αρρωσταίνει, και τα συμπτώματα, από τη στιγμή που θα εμφανιστούν, γίνονται αισθητά, από την αρχή, γιατί ο ήχος τους είναι σταδιακά εκκωφαντικά φοβικός, έτσι που διαχέετε επιθετικά, βίαια στο κοινωνικό τοπίο.

-Αν ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΟΥΜΕ τούς ήχους που μας συντροφεύουν στη μικρή μας αιωνιότητα, φίλε Αναγνώστη, θα νιώσουμε δέος, γιατί είναι τόσοι πολλοί και διαφορετικοί. Ήχοι δοξαστικοί, που μας κάνουν περήφανους. Ήχοι λυπητεροί, που έρχονται από τον μισό του φεγγαριού τον ίσκιο, όπου βρίσκονται οι φευγάτοι γι πάντα αγαπημένοι, σαν πουλιών φτερουγίσματα. Ήχοι απόγνωσης, της Ανθρωπότητας, εκκωφαντικοί, για την απληστία, την διαφθορά, τον πόνο, τη μοναξιά, την ανασφάλεια. Ήχοι απαλοί που συντροφεύουν την ελπίδα, και τη ντροπή, όπου υπάρχει. Ήχοι αμέτρητοι ουκ έτσι αριθμός. Αυτός όμως που δεν αντέχεται, που διαπερνάει σαν βέλος αιχμηρό το οικουμενικό τοπία, σέ κάθε μεγάλη και μικρή κόχη της γής μας, είναι ο τρομακτικός ήχος της Βίας, που διαχέεται με ταχύτητα αστραπής, όταν πεθαίνουν σε ένα τόπο τα όνειρα, και οι προσδοκίες, στο κοινωνικό τοπίο.

-ΤΟΤΕ  αναπόφευκτα, ανοίγονται  βαθιά ρήγματα, τρυπώνει στα κρυφά, σιγανός στην αρχή, δεν ακούγεται σκόπιμα, δεν θέλει να τρομάξει τον φτωχό, τον δυστυχισμένο, τον ξεριζωμένο. Είναι τόσο βαθιά η νύχτα των καιρών….όταν βρει την κατάλληλη στιγμή τους προσκαλεί 

στο όνομα της Δικαιοσύνης, που κατά πως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας, μαζί με αυτό της Πίστης, της Ελευθερίας, όλων των πανέμορφων μικρών αυτών λέξεων, έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά πως η Ανθρώπινη Ιστορία, μαρτυρεί! Καί στην δική μας Πατρίδα, τα φαινόμενα της βίας είναι πολύ ανησυχητικά, και  η εκδίωξή αυτής της μάστιγας, πρέπει να είναι από τους πρώτους στόχους, της Κυβέρνησης που θα προκηρύξει από τις εκλογές. Πώς όμως φθάσαμε, ως εδώ? Μήπως, τα τελευταία κακά συναπαντήματα, που δεν έχουν σταματημό, παρά τις όποιες προσπάθειες της Πολιτείας, σημάδεψαν τον τόπο μας βαθιά? Μήπως πάσχει από οργανική ανεπάρκεια, και εθελοτυφλούμε,  με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται? Ότι δηλαδή, αν συμβαίνει κάτι τόσο σοβαρό, δεν  θεραπεύεται, με αφορισμούς, και προσδοκίες, με αναλγητικά ,γιατί έχει φύγει από το πρώτο στάδιο και χρειάζεται δραστική θεραπευτική αγωγή, πριν είναι πολύ αργά, έτσι που έχει διχυθεί, στο νεανικό κοινό.

ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν η Πολιτεία να σκύψει να δεί, την σιτία αυτής της <ασθένειας,> ώστε ν αλλάξει τακτική, που περιορίζεται σήμερα, δίχως επιτυχία στην καταστολή, και τον  εγκλεισμό. Νά έχει τα μάτια της ανοιχτά, για τη δίκαιη λειτουργία του Κράτους, ων την ενίσχυση, της κοινωνικής μέριμνας,  της οικονομίας, την εφαρμογή των νόμων, και να την δείχνουν  της ισότητας, της ειλικρίνεια Καί της ηθικής, Πρώτοι και καλύτεροι, πρέπει να είναι παράδειγμα προς μίμηση, και να μη περιμένουν μόνο από τους πολίτες, την οικογένεια, δηλαδή, όπως συνηθίζουν να κάνουν, όταν σκάει ένα φαινόμενο στο σχολείο, ακόμα και της πρώτης και της δεύτερης βαθμίδας εκπαίδευσης, που μας γεμίζει τρόμο, και ερωτηματικά ενώ πολλοί από αυτούς συστηματικά, καταπαυτούν νόμους, αθετούν υποσχέσεις, ακυρώνουν υπογραφές, ηθικες αξίες, όπως όχι λίγες φορές ακούμε να γίνονται, και να έχουν την οσμή σκανδάλων. Φαίνεται δε εκτός από αυτά τα παραδείγματα προς αποφυγή, πως το Κράτος μας, δεν λειτουργεί υπεύθυνα, ,όσο αφορά τα κοινωνικά ζητήματα, που έχουν μεταλλαχθεί σε προβλήματα, μεγάλα και άλυτα. Αυτό συνέβη, γιατί δεν αντιμετωπίστηκαν διαχρονικά σωστά, και σήμερα μία από τοα ίδια, με αποτέλεσμα, να θεριέψουν, όπως αυτό της πολύμορφης βίας.

Τελειώνοντας φίλε Αναγνώστη, πρέπει να πούμε, πως εδώ και τώρα απαιτούμε σαν κοινωνία, να σκύψουν οι υπεύθυνοι, και να δούν, αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα, που διαταράσσουν την γαλήνη, και επιτείνουν την ανησυχία  του κοινωνικού συνόλου, που το ταλανίζουν τόσα άλλα προβλήματα,  που λίγο πολύ συμβιβάζεται κατά δύναμιν, κατά πως δείχνουν τα πράγματα, και δείχνει μεγάλη υποχωρητικότητα..Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει σχέδιο πειστικό, για να απαλύνει αυτό το φοβικό φαινόμενο. Ό,τι γίνεται, γίνεται κατά πως πάνε τα πράγματα, με, επέμβαση των κατασταλτικών δυνάμεων, συλλήψεις, για τα μάτια του κόσμου, και ποινές τόσο χαμηλές, που είναι για γέλια και για κλάματα. Τά συμπτώματα βίας, τον τελευταίο καιρό έχουν πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις που έχουν κινήσει το ενδιαφέρον των Τηλεοπτικών Καναλιών, όπου ,έγκριτοι υποτίθεται δημοσιογράφοι, πληροφορούν το <πόπολο> λεπτομεριακά σε καθημερινή βάση, και επί ώρες ολόκληρες, πιασάρικο το θέμα βλέπετε, έτσι που ξυπνάει τον φόβο και τρόμο, αποπροσανατολίζοντάς το Κοινό τους, μετατρέποντάς το, δυστυχώς  σε  κενό….. Παρουσιάζοντας δίχως περίσκεψη, δίχως αιδώ, μιά εικόνα της Ελλάδας ,όπου η βία όχι μόνο καλά κρατεί, αλλά έχει βγεί εκτός ορίων, και είναι κίνδυνος θάνατος, για μικρούς και μεγάλους, έτσι και βγούν, να περπατήσουν στους αναστενάρηδες δρόμους της! ΈΛΕΟΣ ΠΙΑ. Υπάρχει και η ΆΛΛΗ Ελλάδα!

 

 Παυλίνα Μπεχράκη. Εικαστικός, Συγγραφέας,Ποιήτρια