Η Παιδεία είναι συνώνυμη με την αξιοπρέπεια (Φ. 1842)

 

 

Της Παυλίνας Μπεχράκη *

Όπως ξέρουμε φίλε Αναγνώστη, από τα διαβάσματά μας, οι Ελληνες, είχαν πάντα το πάθος της μόρφωσης, ή οποία έχει σαν πηγή τον γραπτό λόγο. Αυτό το πάθος, ξεκινάει από τα βάθη των αιώνων. Δυστυχώς όμως οι αρχαίοι μας πρόγονοι, παρ’ ότι σοφοί, δεν διαφύλαξαν, κατά πως έπρεπε, τα γραπτά Κείμενά τους Τά περισσότερα έχουν καταστραφεί και εξαφανισθεί. Όι Αιγύπτιοι Ιερείς, σε μιά συνάντηση με τον Σόλωνα, του είπαν ευγενικά, μη θέλοντας να τον προσβάλουν. «Εσεις οι Έλληνες, είσαστε αεί παίδες, γιατί δεν έχετε πραγματική σοφία, αφού δεν διαφυλάξατε τα κείμενά σας, τά μνημεία  μνήμης.» Το έμαθε αυτό ο Πεισίστρατος, και έβαλε να γραφτούν τα όμηρικά Έπη, που μέχρι τότε, μόνο τα απήγγελλαν, οι Ραψωδοί.

 

ΤΟ ΠΑΘΟΣ, που έχουν και είχαν ακόμα και στα χρόνια της σκλαβιάς οι Έλληνες για τη μόρφωση

είναι συνώνυμη με την αξιοπρέπεια του Λαού μας. Τά μαύρα εκείνα χρόνια αποκτήθηκαν βιβλία, γραμμένα στην κοινή γλώσσα του Λαού, για ευνόητους λόγους, αλλά και άλλα στην αρχαίά.

Αυτό βοήθησε, από τη μια να μάθουν οι δύστυχοι ραγιάδες για τις ρίζες τους,  που ήταν σαν χαμένες μέσα στη γη του χρόνου και να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους. Ας πάρουμε όμως φίλε Αναγνώστη τα πράγματα από την αρχή. Ή Αρχαιότητα, γεφυρώθηκε με το Βυζάντιο μέσα από τα Γράμματα και έτσι συνεχίστηκε το Πνεύμα ,η Έλληνική ψυχή και σκέψη. Έτσι αποστομώθηκε

ο κάθε μεσέλληνας, που κατά καιρούς αμφισβητούσε, την καταγωγή των νεοελλήνων, από τους αρχαίους. Ή Ελληνικότητα είναι «ΡΕΟΝ ΥΔΩΡ». Ή Αθήνα συνέχισε να έχει φιλοσοφικές σχολές μέχρι τον Ιουστινιανό τόσο ό,που τις έκλεισε. Αλλά στο μεταξύ στην Κωνσταντινούπολη κυριαρχούσε το Αθηναϊκό Πνεύμα με τη δημιουργία του πρώτου Πανεπιστημίου, της Δύσης, που συνέδεσε τους δύο Ελληνικούς Πολιτισμούς, τον Αρχαίο και του Βυζαντίου.

 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτή την σύνδεση με την ανάγνωση Εκκλησιαρτικών κειμένων και με την αντιγραφή αρχαίων όπως τα θησαυρίσματα που σώθηκαν στα μοναστήρια ανά την Ελλάδα και στο Άγιον Όρος, Μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, ιδρύθηκαν, και από τους Έλληνες της Διασποράς όπως προείπαμε σε όλη την Ελλάδα και στη Μικρά Ασία σχολεία, που ήταν ο κύριος λόγος, που οι σκλαβωμένοι Έλληνες, μάθαιναν για τη καταγωγή τους. Από τις αρχές του 18ου αιώνα σιγά σιγά πίστεψαν πως θα μπορούσαν κάποια στιγμή να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους αποκτώντας αυτογνωσία. Τά Ελληνόπουλα, πλέον, δεν μάθαιναν μόνο τα λίγα γράμματα στο κρυφό σχολιό από τον Παπά του χωριού, αλλά πήγαιναν και στα σχολεία του Εξωτερικού. Ό Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, θυσίασε και τη ζωή του, διαδίδοντας την αξία της Παιδείας και ποροσπάθησε για την ανάκτηση της Ελευθερίας στα μαύρα εκείνα χρόνια της σκλαβιάς από τη βαρβαρότητα. Και δεν είναι τυχαίο ότι τόσο κατά τα προεπαναστατικά χρόνια όσο και μετά το 1821 μέχρι την ίδρυση του νεοελληνικού Κράτους, όπως μας πληροφορούν λεπτομερειακά τα Μονόφυλλα του αγώνα, (1821-1827,),που αναφάνηκαν τόσες σπουδαίες Προσωπικότητες των Γραμμάτων, όπως οι Κοραής, Σολωμός, Κάλβος, καί άλλοι πολλοί, Ό Καποδίστριας δε, αμέσως γνωρίζοντας τον σπουδαίο ρόλο της Παιδείας οργάνωσε την εκπαίδευση.

 

ΤΟ ΠΑΘΟΣ του Ελληνα για τη μόρφωση όλο το διάστημα των δύο αιώνων τον κράτησε όρθιο παρ’όλες τις συνεχείς καταστροφές, τραγωδίες, εμφυλίους,πολέμους, τις ταξικές διαφορές, τις προκλήσεις, τους ξεριζωμούς και τα δεινά της Ιστορικής και Πολιτικής διαδρομής της νέας Ελλάδας, τα εξωτερικά και εσωτερικά προβλήματα, που δεν είχαν σταματημό. Δυστυχώς στους τωρινούς για τη Πατρίδα χαλεπούς καιρούς τα πράγματα έχουν μεταλλαχθεί. Βρισκόμαστε από τη μια σε ένα ασταθές οικουμενικό περιβάλλον και από την άλλη νιώθουμε, κακά τα ψέματα, μόνοι μας έτσι που βασανιζόμαστε από μια οικονομική κρίση, η οποία δεν λέει να τελειώσει. Αν και βγήκαμε από τα μνημόνια άφησαν βαθιά τα χνάρια τους, αφού οι συμφωνίες  έχουν δέσει τη Πατρίδα μας χειροπόδαρα απαιτώντας τη υπαρκτή ζωή της στην ουσία. έτσι που τα νιάτα της ξενιτεύονται ή δεν μπορούν να ονειρευτούν τα πιο φυσιολογικά απλά πράγματα όπως μια καλή δουλειά, ,οικογένεια, παιδιά. Και δεν είναι μόνο οικονομική η κρίση αλλά και ηθική.

 

ΑΛΛΑΞΕ ριζικά το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν ενδιαφέρεται για τη διδαχή των αξιών, τη συνέχεια της Ελληνικής ψυχής και σκέψης, αλλά μόνο για τη γνώση σαν εργαλείο επαγγελματισμού, Τό κακό μεθοδεύτηκε σταδιακά αρχής γενομένης από την παρέμβαση στην εξέλιξη της γλώσσας, Αρχικά την άφησαν καραφλή κατά πως γράφει ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος, ο Καλός αυτός Έλληνας, Σπουδαίος  Δάσκαλος, Ιατορικός Συγγραφέας, που έχει σιγήσει και το Ελληνικό τοπίο του Πνεύματος έχει αισθητά φτωχύνει. Τα Ελληνόπουλα τελειώνουν το Λύκειο και δεν ξέρουν ελληνικά εκτός αν επιλέξουν Φιλοσοφικές  και Νομικές Σπουδές. Ευτυχώς, που υπάρχουν οι Λογοτέχνες, οι οποίοι κρατούν ζωντανή τη γλώσσα. Η προσφορά τους είναι πολύ μεγάλη γιατί ο γραπτός λόγος μας μορφώνει, μας ταξιδεύει, Μας κάνει να ονειρευόμαστε, να χαιρόμαστε, να καταλαβαίνουμε την ανθρώπινη ύπαρξη, να τη σεβόμαστε. Γινόμαστε κάτοχοι της Παιδείας, που είναι συνώνυμη της αξιοπρέπειας. Ή Επαναστατική λεκτική  των Rapers για παράδειγμα, ενώ είναι μία μορφή ποίησης, αδελφωμένη με μουσικά ακούσματα της Επαναστατημένης γενιάς, λόγο της  κακής εκφραστικής ,δεν μπορεί να διαδοθεί με τον γραπτό λόγο και σίγουρα κάποια στιγμή θα ξεχαστεί. Καί το  γραπτό κείμενο στό  στο Internet.δεν είναι σίγουρο πως θα επιζήσει. Αυτά όλα προοιωνίζουν ότι ο νέος κόσμος και δυστυχώς και εμείς οι Ελληνες, σιγά,σιγά, εθιζόμαστε να μη διαβάζουμε όχι μόνο Ποίηση και Λογοτεχνία, αλλά ούτε Εφημερίδα. Έτσι άλλωστε εξηγείται και η ελεύθερη πτώση των πωλήσεων διαφόρων εντύπων. Όσο για τούς αυτοπροσδιοριζόμενους «αγωνιστές Λογοτέχνες και Ποιητές» είναι σίγουρα περισσότεροι από τους αναγνώστες.

Με αποτέλεσμα, η φαντασία, το συναίσθημα κινδυνεύουν να μη λειτουργούν με ό,τι αυτό σημαίνει

και συνεπάγεται για τον Λαό μας, που η αγάπη για τη Παιδεία είναι ακόμη ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά, τα οποία τον ακολουθούν πάνω στη γη του χρόνου και τον κάνουν ξεχωριστό.

 

*Η Παυλίνα Μπεχράκη, είναι Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια από την Κόρινθο.