Η ΗΘΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΔΙΝΕΙ ΦΤΕΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ (Φ. 1844)

 

 

 Της Παυλίνας Μπεχράκη  *

 

ΕΓΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Έρχομαι και φεύγω, από τη γη, σαν το λουλούδι,

σαν τον καρπό. Περνάω από πάνω της δίχως

να μ’ αγροικήσει κι’ ας ριζώνω για λίγο ή για πολύ

μέσα  στο χώμα της κι’ ας δένομαι με τις εποχές

και το χρώμα τους. Ανήμπορος να επιβάλω τη

παρουσία μου παραπονεμένος για την απαρατήρητη

απουσία μου απ’ το ποτάμι, τη θάλασσα, το βουνό

π’ αγαπώ, εγώ το τέλειο πλάσμα με νου και ψυχή,

κάποια στιγμή το φως που τη Φύση πλουταίνει,

για μένα φτωχαίνει. το σκοτάδι αρπάζει την ευκαιρία,

απλώνει τα φτερά του και με σκεπάζει για πάντα.….

{Π.Μπ }Από τον Ποιητικό μου Λόγο,

<Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ>

 

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ και φεύγουμε σαν το λουλούδι, σαν τον καρπό, όμως Καθώς δεν είμαστε άλογα πλάσματα σαν αυτά, που η ομορφιά και η μυρωδιά τους σβήνει και χάνεται έχουμε νου και ψυχή.

Κατά τη διάρκεια της μικρής μας αιωνιότητας, αφήνουμε τα χνάρια μας, που δεν σηματοδοτούν δόξα, πλούτη, κοινωνικό στάτους, μόρφωση και πάει λέγοντας, που δεν είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, αλλά  το φαίνεσθαι. Ή Ηθική υπόσταση φίλε Αναγνώστη, είναι καιά φυλαγμένη, στα μέσα μέρη της ανθρώπινης ψυχής, που τη φωτίζει και δίνει ζωή στο γήινο σώμα μας κατά τη διάρκεια του πηγαιμού μας στον μονόδρομο μέσα  στον χρόνο που μας αναλογεί.

<Φώς περισσότερο φώς>,αναφώνησε ο Γκαίτε στις τελευταίες στιγμές του και δεν εννοούσε το φως του ήλιου ο Μεγάλος σοφός, αλλά το φώς των αξιών, της αρετής, που λάμπει και φωτίζει τη ζωή μας και λάμπει ο Κόσμος όλος. Αντίθετα όταν έχει σκοτάδι η ψυχή, ό κόσμος μας δυστυχεί.

-Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι ο κρυμμένος κόσμος της ανθρώπινης ψυχής παραμένει άγνωστος, και ανεξιχνίαστος παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες της Επιστήμης και της ψυχολογίας από τον 19ο αιώνα, ΄όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας. να εξερευνήσουν τα βάθη της, Ό Λαφονταίν, ό σπουδαίος Γάλλος Φιλόσοφος αναφώνησε.<Ωκεανέ΄πόσο πιο εύκολο είναι να εξιχνιάσω τα βάθη σου από μιά ανθρώπινη ψυχή!>. Οί ηθικές αξίες, τα συναισθήματα, το καλό και το κακό, η αγάπη, η νοσταλγία,τ ο μίσος, ο φόβος, το παράπονο, η οργή, η προσδοκία, η ελπίδα, το χαμόγελο. το δάκρυ, όλα αυτά προσδιορίζουν τον κάθε άνθρωπο, είναι η ταυτότητά του. Τό πλάτος τους είναι τα χαρκτηριστικά του καθένός από εμάς. Όλοι οι άνθρωποι, ακροβατούν ανάμεσα στα ένστικτα και τα συναισθήματα στη προσπάθειά τους να υπάρξουν. Σε αυτόν τον αγώνα ελευθερώνονται κρυμμένες στα έγκατα της ψυχής της εσωτερικής συνείδησης δυνάμεις ανίκητες και δεν σώνεται κανείς από αυτές.

-ΕΙΝΑΙ και δικαιούται να λέγεται άνθρωπος και να φθάνει στην ευτυχία, να  υψώνεται η υπαρκτή ζωή του ως του ήλιου τα μέρη, αυτός που μέσα από την ηθική υπόστασή του έχει το αίσθημα της πληρότητας και της βεβαιότητας πως επιτελεί τον προορισμό του, είναι ένας ωραίος θνητός. Σε αντίστηξη, είναι και αυτός που φθάνει στη δυστυχία στην αρνητική θεώρηση της ζωής, στην άβυσσο, το χάος. Έχουμε δηλαδή τον ευτυχισμένο,και τον δυστυχισμένο άνθρωπο. Μέ δεδομένο πως ευτυχία είναι άθροισμα πολλών μικρών στιγμών, έρχεται από τα μονοπάτια του καλού πότε με ήλιο, πότε με βροχή, άλλοτε με χαμόγελο και δάκρυ, έτσι που ακολουθεί το ένα το άλλο, σαν φυσική νομοτέλεια και είναι η επιβεβαίωση πως ο άνθρωπος αυτός τα πήγε καλά κατά΄τη διάρκεια αυτής της μικρής στιγμής, πάνω στη γή, ξεπερνώντας ακόμα και τον φόβο του θανάτου, που τον παίρνει στο κατόπι από τις πρώτες στιγμές, που αρχίζει να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω του. Τότε ναι είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, έτσι που μπορεί να μεταλλάσσει τη θλίψη, τον πόνο με χαρά, με χαμόελο, να ελευθερώνει τη ψυχή του από τα πάθη, θετικά και αρνητικά, που συγκατοικούν στης ψυχής του τα μέσα μέρη.

Ή ΜΟΙΡΑ  ημών των θνητών κοινή. Είμαστε πλάσματα μιάς μικρής στιγμής, που είναι όμως κατά δική μας. Είναι η ύψιστη και ασύλληπτη διαίσθηση της δύναμής μας ή της αδυναμίας μας. που είναι η ηθική μας υπόσταση ή το άντίθετο. Το καλό και το κακό, τα θέλω κι τα πρέπει, τα ναι και τα όχι, η ελπίδα και η απελπισία, τό είναι και το γίγνεσθαι, ή ανατολή και η δύση της ζωής μας. Μέσα στο φως των αξιών ή της συνείδησης η ψυχή μας ευτυχεί γεμάτη φρόνηση και δύναμη. Τα εκ διαμέτρου αντίθετα χαρακτηριστικά, που υπάρχουν στα σκοτεινά ,αφώτιστα μέρη της βυθίζουν την ύπαρξή μας στη δίνη αυτής της κατάστασης, που ονομάζουμε δυστυχία. Τό ταξίδι μας πάνω στη γή, φίλε Αναγνώστη, δίχως επιστροφή και με προορισμό προκαθορισμένο έχει πολλά καλά και κακά συναπαντήματα. Τό μυστικό το τι θα συναντήσουμε στον πηγαιμό μας  είναι καλά κρυμμένο, Ή ουσία όμως είναι πως η ηθική υπόσταση και μόνο αυτή καταφέρνει να οπλίσει με δύναμη τον άνθρωπο και τον έρωτα για τη ζωή συνθέτοντας με μαγικό τρόπο την πραγματικότητα της ύπαρξης με τον ηρωισμό της ψυχής, καθώς ζώντας μέσα στο φώς πίνοντας νερό δροσάτο από τη γάργαρη πηγή της αρετής καταφέρνει να ισορροπήσει τις αντιθέσεις.

-ΤΟΝ ΦΟΒΟ εξιλεώνει το έλεος μας λέει ο Αριστοτέλης. Καί η Θλίψη είναι συμπλεγμένη με τη χαρά,  γράφει στις προς Κορινθίους Επιστολές του ο Απόστολος Παύλος.

Όταν η ψυχή του ανθρώπου κσι στους πιο χαλεπούς καιρούς φωτίζεται από τις ηθικές αξίες τότε και μόνο τότε μπορεί να δεί την ουσία της ύπαρξης, να βιώσει σε ίσα μέρη τη λύπη και τη χαρά, ισορροπώντας αυτό το συναίσθημα, που εναλλάσσεται. Και είναι αυτή η αρμονία των αντιθέσεων, η ίδια η Ελληνική ψυχή και σκέψη το αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα που συνέβαλε στον τρόπο να βοηθήσει τον άνθρωπο να απεμπολήσει τις απεμπολήσεις  των συναισθημάτων στους δρόμους του καλού κι του κακού, της αρετής και της κακίας.

Τελειώνοντας αυτή τη γραφή, φίλε Αναγνώστη, πρέπει να πούμε πως και βέβαια αυτή η συνύπαρξη των αντιθέσεων, δεν είναι εύκολη ειδικά στις δύσκολες  με ταχύτητα αστεαπής και έχει ξεσπάσει, ας μου επιτραπεί η υπερβολή, <πόλεμος>. Με την ελπίδα φωτιά αναμμένη, να καταφέρει η αρμονία,  η ηρεμία της ψυχής να υπάρξει και να μας εξασφαλίσει κατά δύναμη κάποιες μικρές ευτυχισμένες στιγμές. Κατά δύναη και ας  μοιάζει σαν να αποζητούμε την όαση μέσα στην έρημο ή τον Παράδεισο περνώντας μέσα από την κόλαση του Πολέμου, του ξεριζωμού, της Οικονομικής Παγκόσμιας ανασφάλειας…

 Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι εικαστικός, συγγραφές, ποιήτρια από την Κόρινθο.