100 Χρόνια από την Συνθήκη της Λωζάνης (Φ. 1852)

 

Υπενθυμίζεται εις όσους εκ των παλαιοτέρων γνωρίζουν πολιτικήν ιστορίαν και καθίσταται γνωστόν εις τους νεώτερους οι οποίοι λόγω ¨ανιστορικότητας¨αγνοούν την ιστορίαν της Ελλάδος.

Μετά την Μικρασιατική καταστροφήν και την επακολουθήσασαν Συνθήκη της Λωζάννης (1923), εδρομολογήθη η εξαφάνισις του Ελληνισμού της καθ΄ ημάς Ανατολής. Με ξεχωριστή σύμβαση εις την Λωζάνην επεβλήθη η υποχρεωτική ανταλλαγή μειονοτικών πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Εξηρέθησαν  από Ελληνικής πλευράς, οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τένεδου και από Τουρκικής πλευράς οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης. Το μειονοτικόν καθεστώς το καθιερωθέν εκ της Συνθήκης της Λωζάνης προέβλεπεν δύο βασικές αρχές

1)       Την αρχήν της αμοιβαιότητος, η οποία επέβαλεν εις την Τουρκίαν βάσει των άρθρων 37-44 της Συνθήκης τον σεβασμόν των γλωσσικών και θρησκευτικών δικαιωμάτων των Ελληνορθόδοξων της Τουρκίας και αντιστοίχως με το άρθρον 45, την προστασίαν των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης.

2)       Την αρχήν της αριθμητικής ισορροπίας των εκατέρωθεν μη ανταλλαξίμων πληθυσμών. Επειδή το 1922 ο ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως ανήρχετο, άνω των 300.000, ενώ το μουσουλμανικόν στοιχείον της Δυτικής Θράκης δεν υπερέβαινε τους 88.793, η τουρκική πλευρά απήτησεν την μείωση του ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινουπόλεως κατά τα 2/3 του υπάρχοντος. Επετράπη αντιθέτως η επιστροφή των μουσουλμάνων οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει εις την Τουρκίαν κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και έως το 1923. Παρέμειναν, τελικώς, εις την Κωνσταντινούπολιν 111.200 ενώ 106.000 μουσουλμάνοι απετέλεσαν την μειονότητα της Δυτικής Θράκης.

Η Ελληνική μειονότητα εθεωρείτο, πάντοτε, ξένον σώμα. Η έλλειψις ανεκτικότητας των Τούρκων έναντι της ελληνικής μειονότητος διεφάνη σαφώς όταν μετά τον θάνατον του Ατατούρκ (1938), την διακυβέρνησιν της Τουρκίας ανέλαβεν ο Ισμέτ Ινονού. Ενώ η Ελλάς ευρίσκετο υπό γερμανικήν κατοχήν η Τουρκία εξετόπισεν και περιώρισεν εις στρατόπεδα συγκεντρώσεως εις την Ανατολικήν Τουρκίαν, άπαντας τους στρατεύσιμους μειονοτικούς της Κωνσταντινουπόλεως, ηλικίας 20-45 ετών. Παραλλήλως τον Νοέμβριον του 1942 η Άγκυρα επέβαλεν έκτατον φόρον κεφαλαίου το ¨varlik vergisi¨ αποκλιστικών εναντίον των μη μουσουλμάνων. Χαρακτιριστικώς, η ελληνική μειονότητα , η οποία αποτελούσε, τότε, το 0,5% του συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας επεβαρύνθη με το 20% της συνολικής φορολογίας, οδηγηθείσα εις άμεσον οικονομικόν αφανισμόν. Ο φόρος αυτός αποτέλεσεν βαρειάν παραβίασιν της Συνθήκης της Λωζάννης.

Η περίοδος μεγάλης κρίσεως για την ομογένειαν επήλθεν μετά τον Β΄ παγκόσμιον πόλεμον, όταν ο ελληνοτουρκικός διπλωματικός ανταγωνισμός για την Κύπρον κατέληξεν εις ενθελληνικάς ταραχάς εις την Κωνσταντινούπολιν και την Σμύρνην στις 6/7 Σεπτεμβρίου 1955, με τις τραγικές συνέπειες για τον ελληνισμόν.

Η αντίδραση της τότε ελληνικής κυβερνήσεως ήτο, απλώς, η προσφυγή εις το ΝΑΤΟ, το οποίον απέφυγεν να λάβει θέσιν. Επίσης απεχώρησεν από προγραμματισμένην άσκησιν του ΝΑΤΟ.

Απροστάτευτος ο ελληνισμός της ¨Πόλης¨  άρχισε να συρρικνώνεται βιαίως. Ορόσημον του ¨ξεκληρίσματος¨ αποτέλεσεν η μαζική απέλαση 12597 Ελλήνων καθ΄ότι κατείχαν την Ελληνικήν υπηκοότητα , ενώ κατασχέθησαν οι περιουσίες των.

Σήμερον η ελληνική μειονότης ανέρχεται, περίπου εις ολιγότερον των 3.000 ατόμων. Οι χυδαιότερες παραβιάσεις των όρων της Συνθήκης της Λωζάννης ετελέσθησαν εναντίον των Ελλήνων της ίμβρου και της Τενέδου. Μετά από 10ετή ελληνικήν διοίκησιν (1912-1923) τα νησιά εδόθησαν εις την Τουρκίαν . Εις την Συνθήκην της Λωζάνης πλην των άρθρων 37-44 περί δικαιωμάτων των μειονοτήτων περιελήφθη το άρθρον 14 βάσει του οποίου τα ελληνοκατοικούμενα νησιά ετίθεντο υπό καθεστώς αυτοδιοικήσεως.

Η Τουρκία όχι μόνον δεν εφήρμοσεν το άρθρο 14 αλλά επεδόθη εις συστηματική προσπάθεια πλήρους αφελληνισμού των νησιών. Απηγόρευσεν την διδασκαλίαν της ελληνικής γλώσσης και υπεχρέωσεν τελικώς τον ελληνισμόν της ίμβρου να εγκαταλείψει τις εστίες του, ιδρύουσα αγροτικήν φυλακήν για Τούρκους βαρυποινίτες από την ηπειρωτικήν Τουρκία. Αγνόησεν, παντελώς, τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης. Η Άγκυρα απαλλοτρίωσε πλήρως και παρανόμως το 95% των καλλιεργησίμων εκτάσεων γης για την ίδρυσιν Αγροτικής φυλακής και εγκαταστάσεων Τούρκων στρατιωτών από την Μικράν Ασίαν.

Σήμερον κατοικούν εις την Ίμβρον περίπου 600 γέροντες εκ τον προτέρου ελληνισμού. Η προσφυγή εις τον ΟΗΕ ουδέν απέφερεν ως άλλωστε ανεμένετο.  Δυστυχώς, η αντίδραση των ελληνικών κυβερνήσεων ήτο είναι και θα είναι απολύτως  ΠΑΘΗΤΙΚΗ, όπως επιττάσσουν τα Αμερικά Συμφέροντα. Πρόσφατον παράδειγμα η συμπεριφορά των άθλιων Αλβανών έναντι αιρετού Δημάρχου Ελληνικής μειονότητος. 

 

Δια την υπογραφήν

 

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

 

Υ.Γ. Κατά τα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1955 εις την Κωνσταντινούπολιν και Σμύρνην η αμερικανική πολιτική εκπροσωπούμενη από τον τότε υπουργόν εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Φόστερ επέβαλεν την  συμφιλίωσιν¨ μεταξίύ θυτών και θυμάτων, διότι έτσι όριζαν τα Αμερικανικά Συμφέροντα.