ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ (Φ. 1854)

 

Στο όρος των αθανάτων

 

Τούς ήταν τόσο άγνωστος! Λίγο καιρό Τον άκουσαν, διάφορα άκουσαν άπό άλλους, αρκετά θαύματα τά είδαν με τά μάτια τους. Σαγηνεύθηκαν. Αντιλαμβάνονταν δτι είναι κάποιος τόσο διαφορετικός! Π' αυτό, όταν τους κάλεσε νά Τον ακολουθήσουν, δεν δί­στασαν. Τον ακολούθησαν. Κοντά τους και άλλοι. Άρχισαν νά γυρίζουν μαζί Του πόλεις και χωριά, νά κηρύττουν και οι ίδιοι, νά κάνουν θαύματα μέ τό όνο­μα του.

Έλεγαν ότι είναι προφήτης, αλλά όχι μόνο προφήτης. Άρχισαν σιγά-σιγά νά πείθονται ότι είναι ό άπό αιώνων ανα­μενόμενος Μεσσίας τους. Δηλαδή ό βασιλιάς πού θά έπαιρνε τό έθνος τους άπό τήν αφάνεια, θά τό απελευθέρω­νε άπό τη σκλαβιά των Ρωμαίων, θά τό δόξαζε σέ όλο τον κόσμο.

"Ετσι νόμιζαν.

Τά θαύματα πλήθος, ή διδασκαλία του μοναδική· ή ζωή του ύπερθαύμαστη. Μιλούσε μέ εξουσία! Ποιος ήταν;

Τούτη τη φορά ξεχώρισε τρεις άπ' αυτούς και τους πήρε μαζί Του στο βου­νό. Τί τους ήθελε; Θά ήταν και άλλοι έκεΐ; Θά θαυματουργούσε; Θά δίδασκε; Τό μυστήριο μεγάλωνε.

Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλό βουνό τό Θαβώρ. Ούτε εξακόσια μέτρα. Σάν έ­φθασαν στην κορφή, διαπίστωσαν ότι ήταν μόνοι. Δεν υπήρχε κόσμος νά κη­ρύξει. Ούτε φαινόταν νά προσφέρεται για προσευχή ό τόπος. Τόν κοιτούσαν μέ απορία.

Ξαφνικά, χωρίς νά τό καταλάβουν, τό σκηνικό άλλαξε. Τά ενδύματα του έγι­ναν κατάλευκα σάν χιόνι. Τό πρόσωπο του έλαμψε σάν τόν ήλιο. "Επεσαν κά­τω τρομαγμένοι! Και νά πού βλέπουν άλλα δύο πρόσωπα μαζί Του. Κατά νόησαν, φωτισμένοι άπό τόν Θεό, ότι είναι δύο μεγάλες μορφές της ιστορίας τους- ό Μωυσής και ό Ηλίας. Στό απο­κορύφωμα δε των παράδοξων γεγο-νότων φωτεινό σύννεφο σκέπασε το βουνό και τους ϊδιους. Τήν ϊδια ώρα μια φωνή ακούσθηκε μέσα άπό το σύννεφο: «Ουτός έστιν ό υιός μου ό αγαπητός, έν ω ευδόκησα- αύτοϋ άκούετε» (Λουκ. θ' 35). Φοβήθηκαν! Φοβήθηκαν πολύ!

«Ό υιός μου ό αγαπητός»; Ποιος ήταν λοιπόν ό Δάσκαλος τους;

Σε λίγο τό θαυμαστό όραμα έσβησε. Βαθιά σιωπή επικράτησε στους τρεις Μαθητές. Άλλωστε ή εντολή του Κυρί­ου ήταν αυστηρή: Νά μήν πουν τίποτε γι' αυτό σε άλλους μέχρις ότου ό "Ιδι­ος αναστηθεί έκ νεκρών. Τό μυστήριο του προσώπου του γινόταν ακόμη πιό απρόσιτο.

Τα μάτια της ψυχής τών Μαθητών άνοιγαν σε καινούργιο κόσμο. Εΐχαν όμως πολύ δρόμο ακόμα. Αργότερα κατάλαβαν.

Άπό τότε τό θαϋμα της Μεταμορ­φώσεως έγινε ή καρδιά της θεολογίας της Εκκλησίας. Δεκατέσσερις αιώνες αργότερα ό κορυφαίος θεολόγος της Εκκλησίας άγιος Γρηγόριος ό Παλα­μάς είσέδυσε στο βάθος τοΰ θαύμα­τος ακόμη περισσότερο και φανέρω­σε με πληρότητα αυτό πού οι προη­γούμενοι Πατέρες εΐχαν θεολογήσει-τις ιλιγγιώδεις διαστάσεις του γεγο­νότος της Μεταμορφώσεως τοϋ Κυρί­ου. Ότι δηλαδή τό φώς της Μεταμορ­φώσεως είναι τό φώς της θεότητος τοΰ Χριστού, πού μπορεί νά δεχθεί ό άνθρωπος και νά γίνει κι αυτός θεός, θεός «κατά Χάριν».

Ό ιερός υμνογράφος τό διατύπωσε με πολύ εκφραστικό τρόπο: «"Ινα σου δείξης εμφανώς τήν απόρρητον δευτέ-ραν κατάβασιν, όπως ό "Υψιστος Θεός όφθήση έστώς έν μέσω θεών, τόϊς άποστόλοις έν Θαβώρ... άρρήτως έλαμ-ψας...». Ό Κύριος, λέει ό υμνογράφος,

έλαμψε στό όρος Θαβώρ, γιά νά δώ­σει μιά εικόνα της Δευτέρας Παρουσίας του- της καταστάσεως δηλαδή εκείνης κατά τήν οποία ό ύψιστος Θεός θά φα­νερωθεί ένδοξος έν μέσω νέων θεών, τών Αγίων του.

«Θεός έν μέσω θεών»!

Αυτό είναι τό μεγάλο, τό ασύλλη­πτο μυστήριο της Εκκλησίας. Μέσα στά σπλάχνα της δημιουργούνται νέοι θεοί, οι Άγιοι! Κάθε Άγιος είναι ένας νέος θεός. «Κατά Χάριν», έτσι είναι ή σωστή θεολογική διατύπωση. Διότι «κατά φύσιν» Θεός είναι μόνο ή ύπερ-ούσια Τριάδα, ό Πατήρ, ό Υιός και τό Πνεύμα τό Άγιο, ό "Ενας και μόνος αληθινός Θεός.

Ό Θεός μας! 'Ο έν Τριάδι Θεός, πού μας δημιούργησε έκ του μηδενός και μας καλεί νά υπερβούμε τήν πτώση μας και νά ανεβούμε στό νοητό «Θα­βώρ», νά γίνουμε μέτοχοι της θείας δόξας του, «θεοί κατά Χάριν», ϊσοι και όμοιοι μέ Εκείνον, τον Δημιουργό μας!    

Επιμελείται η Ρέντα Αρετή

               πηγή: Ο ΣΩΤΗΡ