ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (Φ. 1854)

Με τα νάματα των παιδικών μου χρόνων…

 

    Σας έχω αναφέρει πως τα πρώτα μου τρία Γυμνασιακά χρόνια τα πέρασα με υποτροφία στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου όπου μας είχαν πει ότι οι απόφοιτοι θα φοιτούν με το Απολυτήριο για Ιερείς και Δάσκαλοι. Αργότερα αποφασίστηκε να ακολουθούν οι απόφοιτοι τον δρόμο για τη Θεολογία και την Ιερωσύνη.  Αποφάσισα τότε να αλλάξω πορεία και πήγα στο Γυμνάσιο Αρρένων της Κορίνθου και στην συνέχεια πέτυχα την εισαγωγή μου στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Πέρασα δύσκολα κατοχικά χρόνια, ορφανός από πατέρα στην ηλικία ενός έτους σε μια Ηπειρωτική οικογένεια φτωχή, αλλά με μια μάνα που μεγάλωσε τα τρία της παιδιά όπως και πολλές άλλες μανάδες της εποχής εκείνης. Δούλευε στα κτήματα που ήταν έξω από την πόλη της Κορίνθου για να εξασφαλίσει το ψωμί μας. Ο Θεός να την αναπαύσει.

     Τα χρόνια της ορφάνιας και της φτώχειας δεν επηρέασαν την τελική διαβίωση των μελών της οικογένειας. Σφικτοί στην αγκαλιά της μάνας, μάθαμε να αγωνιζόμαστε για τον επιούσιο από μικρά παιδιά. Το πρωϊ στο Σχολείο και το βράδυ στα καφενεία και έξω από τους κινηματογράφους με μια κούτα χύμα τσιγάρα Παπαστράτος για να ενισχύσουμε τα απαραίτητα οικονομικά της επιβίωσης. Πάντα όμως είχα στην καρδιά και στην ψυχή μου τα νάματα που κληρονόμησα από τα τρία αυτά χρόνια της Εκκλησιαστικής Σχολής Κορίνθου. Δεν είμαι απόλυτα ένας πολύ καλός Χριστιανός, είμαι κι εγώ ένας αμαρτωλός όπως οι περισσότεροι στον μάταιο αυτόν κόσμο. Καθ΄ όλη τη διάρκεια όμως της ζωής της οικογένειας, χάρη στην κατανόηση της αγαπημένης μου γυναίκας και των παιδιών μου προσπάθησα να ακολουθήσω τον δρόμο που έμαθα από μικρός.

     Να ακολουθήσω τον δρόμο του Θεού, χωρίς να είναι βέβαιο πως πέτυχα να είμαι «κατ΄ εικόνα και ομοίωση»  του Χριστού και Θεού μας. Έχω τις ελλείψεις μου, αλλά διατηρώ την απόλυτη Πίστη πως «υπάρχει Θεός ος τα πανθ ορά». Στην προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα της ζωής πάντα καταφεύγουμε με την προσευχή μας προς τον Μεγαλοδύναμο Θεό ζητώντας το έλεός Του. Στον κόσμο αυτόν τον «Αφιλόξενο» όπως κατάντησε γύρο μας γίνεται μεγάλη μάχη από τις αόρατες πνευματικές δυνάμεις του καλού και του κακού. Ελπίδα και προσμονή μας είναι πως θα φτάσουμε στο σημείο να σταθούμε μπροστά στην τελική κρίση  ζώντων και νεκρών. Προσπαθούμε μετανοώντας να γίνουμε καλύτεροι Χριστιανοί ζητώντας τη βοήθεια και το έλεός Του… 

ΒΔΚ