"Έστω και μέσα από τα αποκαΐδια" (Φ. 1856)

 

 Σάββατο 25 Αυγούστου 2007, λίγο πριν βασιλέψει ο ήλιος. Περπατούσα προς το πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης. Ήμουν βουτηγμένη στις πιο θλιβερές σκέψεις.. Η Ελλάδα καιγόταν από άκρη σε άκρη.

Η ζέστη ακόμα κι εκείνη την βραδινή ώρα ήταν ανυπόφορη. Ο ήλιος αρρωστημένος μ’ ένα μουντό πορτοκαλί χρώμα σαν να βρισκόταν σε έκλειψη. Ο αέρας αποπνικτικός. Οι στάχτες από την πυρκαγιά που μαινόταν στο Μάτι Αττικής χόρευαν, ίδιες αλλόκοτες νιφάδες χιονιού πάνω από την Αθήνα. Τα τσιμέντα των δρόμων και των σπιτιών γύρω, αυτή την ώρα ξερνούσαν τη ζέστη που είχαν ρουφήξει όλη μέρα. Σου έκαιγαν το δέρμα, τα μάτια..

Θλιβερές σκέψεις με κύκλωναν. Με είχαν σχεδόν νικήσει. Φωτιές, φωτιές, φωτιές.. από την οθόνη της TV στα μάτια μας και από τα μάτια μας σε όλη την ύπαρξή μας. Απαισιοδοξία. Κι από πού να κρατηθείς. Και πόσο να αντέξεις.. Και τότε ήταν που συνάντησα μια όμορφη κοπέλα. Μέχρι τριάντα χρονών. Είναι εκπαιδευτικός. Την ξέρω. Από εκείνες τις σημερινές που θεωρούμε λίγο ανέμελες, λίγο της καλοπέρασής τους. "Είχα πάει στο πάρκο ,μου λέει απλά, κάποιες ώρες. Να φυλάξω. Να μην βάλουν φωτιά και εδώ όπως στου Βεΐκου".

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, όπως τούτη τη στιγμή που γράφω αυτά τα λόγια. Την αγκάλιασα σφιχτά και τη φίλησα. Η Ελλάδα, σκέφτηκα, ΠΟΤΕ δεν πεθαίνει. Το έχει η μοίρα της γραφτό , σαν ετούτη την κοπέλα του πάρκου , να ζει ανέμελη μέχρι να φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Όταν όμως βρεθεί μπροστά του, τότε συνειδητοποιεί τον κίνδυνο. Γυρίζει πίσω. Ορθώνεται σαν γίγαντας,σηκώνει τα μανίκια και ξεκινάει από την αρχή. Με όλες τις ναρκωμένες άλλοτε δυνάμεις της αφυπνισμένες, τεταμένες όπως οι χορδές τόξου.

"Τούτο το πάρκο, μου λέει εκείνη , είναι δικό μου. Τούτα τα δέντρα είναι δικά μου. Τούτα τα βουνά. Ο ήλιος.  Η πόλη. Ο δρόμος. Το σχολείο. Η εκκλησία. Η νεραντζιά του δρόμου έξω από το σπίτι μου .Τα πουλιά. Τα άλλα πλάσματα…"

"Γιατί κλαίτε, μου λέει με έννοια. Τι σας συμβαίνει"!  "Έλα να σε φιλήσω πάλι της λέω. Εσύ είσαι, μετά τούτη τη στάση της πατρίδας στο χείλος του γκρεμού ,το νέο της ξεκίνημα. Το σήμερα και το αύριο. Η δημιουργία και η αισιοδοξία. Η χαρά που κατακλύζει την καρδιά όταν εργάζεται ή σκέφτεται το καλό και το άξιο. Κάθε τι που καταξιώνει τον άνθρωπο.. Έχε την ευχή μου"!

Συνέχισα τον δρόμο μου κάτω από τις νιφάδες της στάχτης σαν να είχα φτερά τώρα.

"Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου για το μήνυμα που μου έστειλες, έστω και μέσα από τα αποκαΐδια".

 Ντίνα Βλάχου

Λογοτέχνης