ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ (Φ. 1862)

Γράφει και Επιμελείται: Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ν. ΣΑΡΕΛΑΣ

«Του Δείπνου σου του μυστικού σήμερον, Υιέ του Θεού κοινωνόν με παρήλαβε».

Ω, γλυκεία ανάμνηση της εθελοντικής για μας θυσίας του Σωτήρα μας, ανύψωσε την ημέρα αυτή την ψυχή μας. Η άγια του Χριστού εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμη των Παθών και του θανάτου του Κυρίου μας. Εκατομμύρια φωτισμένων λαών κλίνουν τις κεφαλές τους στο βασιλιά της ευσπλαχνίας, γονατίζουν μπροστά στην εικόνα του Εσταυρωμένου, στρέφουν τα βλέμματα τους και τους λογισμούς τους προς τον ουρανό., όπου ο.τα πάντα πλη-ρώσας κάθεται επί του θρόνου της δόξας Αυτού. Κάθε ώρα του θείου δράματος είναι διδακτική και σωτήρια. Μία όμως βαθύτατα συγκινεί την ψυχή κάθε χριστιανού. Είναι η ώρα που κάθησε μεταξύ.των αγαπητών του μαθητών και φίλων, για να προετοιμάσει αυτούς για τον αποχωρισμό και να ιεροθετήσει την ανάμνηση του πάθους και του θανάτου του.

Για την σεμνή τούτη ώρα του χωρισμού, ο θείος διδάσκαλος διεφύλαξε τις σπουδαιότερες αλήθειες, τις εγκάρδιες παραινέσεις και συμβουλές και κληροδότησε στους μαθητές του την περιουσία του έργου που είχε αρχίσει. Ήθελε να διδάξει πως ο θάνατος επί της γης δεν αποτελεί αληθινό χωρισμό από τα προσφιλή μας πρόσωπα. Πριν αποχωριστεί ο Μεσσίας τους μαθητές του, τους πρόσφερε τον ευλογημένο άρτον και οίνον και τους ανακοίνωσε την τελευταία του θέληση με το να αποτελέσει ο Μυστικός Δείπνος ανάμνηση του θανάτου Αυτού, που έβλεπε να πλησιάζει. Ο Σωτήρας του κόσμου πέθανε. Αλλά οι μαθητές του όρισαν πολλές φορές να γίνεται ο Μυστικός Δείπνος για μνημόσυνο του δασκάλου τους. Οι πρώτοι χριστιανοί, οι καταδιωγμένοι από τους ζηλωτές της πολυθεϊας, τελούσαν τον Μυστικό Δείπνο σε κρύπτες και σε υπόγειους τύμβους. Ούτε το ξίφος, ούτε οι φλόγες των πυρών τους εμπόδιζαν, ώστε να μην εκτελούν το θρησκευτικό τούτο καθήκον. Άνθρωποι ματαιόφρονες και κενοί τρέχουν με προθυμία στις βασιλικές τράπεζες, στα συμπόσια των μεγιστάνων της γης και δεν προσέρχονται «μετά φόβου Θεού; πίστεως και αγάπης» στα άχραντα μυστήρια. «Ο τρώγων μου την σάρκα και δίνων μου το αίμα, εν εμοί μένειν καγώ εν αυτώ» κηρύττει^-ο αμνός του Θεού. Π' αυτό. και συ ψυχή μας αχνίσου, ενδυναμώσου βλέπουσα την γενναιοψυχία του και εμπνεύσου από την καρτερία του στην αγωνία του θανάτου. Διδάξου ταπεινοφροσύνη από το παράδειγμα του που έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. Εξευγενίσου όταν θυμάσαι την μεγάθυμη αγαθότητα με την οποία συγχωρούσε εκείνους που πρόδωσαν και θανάτωσαν Αυτόν. Ας μη ακολουθήσουμε λοιπόν τα ίχνη του φιλάργυρου Ιούδα. Ας μη δώσουμε στον Σωτήρα μας το φίλημα της προδοσίας. Ας μη μείνουμε έξω του Νυμφώνος Χριστού.