«Επήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθεί ο υιός του Ανθρώπου» (Φ. 1864)

 

 

Όταν οι μαθηταί, ανεκοίνωσαν στον Ιησού ότι ήρθαν οι Έλληνες να τον επισκεφθούν, ούτος αναφώνησεων.

Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθεί ο υιός του Ανθρώπου, Ελλάς, γαρ μόνη ανθρωπογoνεί, φυτόν ουράνιον και βλάστημα Θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα, οικούμενον επιστήμην (δηλαδή).

Μόνον η Ελλάς, γεννά ανθρώπους, φυτόν εκ τ’ ουρανού και βλάστημα θεϊκόν, εξακριβωμένο, από-γεννώσα λογικήν σκέψην, ιδιοποιούμενη την επιστήμην.

Η πρόταση σταματούσε «ίνα δοξασθεί, ο υιός του Ανθρώπου». Την συνέχεια (δηλαδή) Ελλάς μόνη ανθρωπογoνείς, φυτόν ουράνιον κ.λπ. την απεκάλυψε και έγινε γνωστή, από τον Ελευθέριο Πρόκο, επίτιμον καθηγητήν, ξένων επιστημών, συμμετέχων σε επιστημονική επιτροπή της «UNESCO» ανεκάλυψε σε μία βιβλιοθήκη του Βατικανού, χειρόγραφο του Ευσέβιου του Παμφίλου, επισκόπου Καισαρείας (265 μ.Χ.).

Αυτή η περικοπή, έπρεπε ν’ ακούγεται και να αναλύεται σε όλους τους Ιερούς Ναούς, στα σχολεία, στα κατηχητικά και σ’ όλους τους Ορθοδόξους Έλληνες.

Γιατί; Ο Χριστός; Εναποθέτει την δόξαν του, στους Έλληνες; Και πλέκει το εγκώμιον, για την Ελλάδα;

Διότι όλη η διδασκαλία του Ιησού ταυτίζεται απόλυτα με την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και σκέψη.

Αφού οι Έλληνες φιλόσοφοι, κατέβαζαν τις αλήθειες αυτές, από τον Ίδιο Θεϊκό κήπο των ιδεών, γιατί είναι αναλλοίωτες και παν-συμπαντικές.

Ας δούμε κάποια ενδεικτικά παραδείγματα:

Ιησούς: ο Υψών εαυτόν ταπεινοθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται (Λουκ. ΙΗ΄ 10-14).

Χίλων ο Λακεδαιμόνιος: (600 π.Χ.) «τα μεν υψηλά, ταπεινούν (Θεός) τα δε, ταπεινά υψούν».

Ιησούς: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. Ε΄ 44)

Κλεόβουλος ο Ρόδιος: (500 π.Χ.) «Τον δε εχθρόν, φίλον ποιείν».

Ιησούς: Ευεργετείτε, εκείνους που σας μισούν (Ματθ. Ε΄ 44).

Κλεόβουλος ο Ρόδιος: (500 μ.Χ.) Τον δε, εχθρόν, ευεργετείν.

Ιησούς: «Ούκ επιορκήσεις» (Ματθ. Ε΄ 33).

Πυθαγόρας: (580 π.Χ.) «Σέβον Όρκον».

Ιησούς: Μακάριοι, οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην.

Πλάτων: (427 π.Χ.) Η δικαιοσύνη, είναι το μεγαλύτερο αγαθόν, για την ίδια την ψυχή και ο «Χρυσούς Κανών».

Ιησούς: Πάντα ουν, όσα θέλητε, ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτως και υμείς ποιείτε αυτοίς (Ματθ. Ζ΄ 12).

Ισοκράτης: (439 π.Χ.) Μην κάνετε στους άλλους, εκείνα τα οποία εσείς θυμώνετε, όταν τα κάνουν οι άλλοι, σε σας.

Και όποιος, έχει την υπομονή, ν’ ασχοληθεί και να ερευνήσει μόνος του, θα εκπλαγεί, για (εκατοντάδες ταυτήσεις) που θα συναντήσει.

Πλάτωνος Πολιτεία: «Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι Θεώ».

Η θέωση είναι η ένωση με τον Θεό. Κάθε άνθρωπος έστω και ασυνείδητα βρίσκεται σ’ αυτήν, την αναζήτησιν (δηλαδή) της Ένωσης με τον Θεόν, διότι αναζητά, τον σκοπό της ίδιας του της ύπαρξης.

Ο άνθρωπος «Μέτρο πάντων» έλεγαν οι αρχαίοι ημών προγόνοι, όπου μέσω αυτού, μπορούμε να κατανοήσουμε τον Θεό μέσα από τις ιδιότητές του, «το κατ’ εικόνα» είναι το κτιστόν, το καθ’ ομοίωσιν, είναι το άκτιστον.

Ο άνθρωπος, για να προχωρήσει, θα πρέπει να τραφεί και με «άκτιστον φως» (δηλαδή) πρέπει να συντονισθεί απ’ ευθείας με τον «Λόγο-Χριστό» και στο «καθ’ ομοίωσιν» στη νέα-υδροχοϊκή εποχή που έχουμε εισέλθει, είναι η «Νέα-κοσμική περίοδος» που ο Ήλιος με τις συχνές εκρήξεις του, βοηθά στην επίχυσην του «Αγίου Πνεύματος» στον Άνθρωπο.

«Ουκ οίδατε; Ό,τι ναός Θεού εστέ και το πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν» (προς Κορινθίους Α΄ 16).

Αν ο άνθρωπος έχει μέσα του Θεό, τότε είναι και μέσα στο Θεό, δεν μπορεί, ο άνθρωπος να είναι μέσα στον Θεό και να είναι εκτός Θεού;

Επομένως, εφ’ όσον ο άνθρωπος είναι μέσα στον Θεό, αλλά και ταυτόχρονα έχει μέσα τον Θεό, αυτό σημαίνει, ότι έχει ουσία Θεού και όχι ότι είναι τμήμα μόνον των ιδιοτήτων του, όπως πρεσβεύουν κάποια δόγματα του κόσμου, σήμερα!

Άρα: αν αυτή είναι η αλήθεια, τότε καταδεικνύουμε στην πράξη και πιστεύουμε στους λόγους του Χριστού, που έλεγε, «Θεοί είστε και Υιοί Υψίστου πάντες».

Και κατά την (2αν) παρουσίαν του Χριστού, που λαμβάνει χώρα εντός μας, γενώμεθα όμοιοι, προς αυτόν και ίδωμεν αυτό, όπως είναι, στην κατάστασιν της θείας του δόξης.

Κάθε πιστός, να γίνει ιερεύς, της δικής του «ύπαρξης» να καταστήσει, ολόκληρο τον εαυτό του, θυσία ζώσα, ευάρεστη στο Θεό (Αποστ. Παύλου→ προς Ρωμαίους ΙΒ΄ 1).

«Περί ου, εύχεσθαι δει, ίνα εκείνου αξιωθώμεν και τρεφόμενοι τω «εν αρχή προς Θεόν» Θεώ λόγω Θεοποιηθώμεν».

(Ωριγένης Μέρος Β΄ Θεοποίησίς ανθρώπου).

Νυν κρίσις εστί, του κόσμου τούτου →νυν ο άρχων του κόσμου τούτου «εκβληθήσεται έξω» (Ιωάν. ΙΒ΄ 31).

Αυτά όλα συμβαίνουν τώρα και στο ενδιάμεσο διάστημα, που φεύγει το σκοτάδι και έρχεται το φως, δημιουργούνται τα δράματα, στο ημίφως, μέχρι να λάμψει ο Ήλιος.

Γι’ αυτό έχουν λυσσάξει, οι παγκοσμιοποιητές, ξέρουν ότι, εκβλησθήσονται, ξέρουν ότι χάνουν τα πάντα και κάνουν ότι μπορούν μήπως κάτι να σώσουν, μήπως γλυτώσουν, όμως δεν γίνεται τίποτα.

Η Υδροχοϊκή εποχή του φωτός ήρθε και νομοτελειακά, θα πάψουν να υπάρχουν, Κίσιγκερ, Σόρος, Μπίλτεμπεργκ, Ρότσιλντ, Σβαμπ, Βατικανό, Θρόνος Αγγλίας, σκοτεινά και ολοκληρωτικά καθεστώτα και εν Ελλάδι τα υποχείρια αυτών, ψεύτικες συμμαχίες, πόλεμοι, πόνος, δυστυχία, γενοκτονίες, πείνα, αρρώστιες κ.λπ. κ.λπ.

Έφτασε το Νέο Φως, της αγάπης, της ειρήνης, της γαλήνης, της χαράς, της αρμονίας, της μουσικής, μ’ όλα τα καλά του κόσμου, η γη μετατρέπεται σ’ έναν παράδεισο, όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί και όποια ψήγματα σκότους υπάρχουν μετουσιώνονται σε φως.

Και έφτασε η ώρα, που ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον εαυτόν του ως Θεόν, ακολουθώντας το φωτεινό χριστικό μονοπάτι, το πνεύμα χριστοποιείται, βαδίζοντας με γρήγορους ρυθμούς προς τη θέωση και η ψυχή θεώμενη, χαίρεται που επιτελεί, τον σκοπό της ενσάρκωσής της, δηλαδή να γνωρίσει τον εαυτό και «βιωματικά» και όχι μόνο όπως ήδη τον γνώριζε εννοιολογικά.

26/10/2023

Παν. Καπνιστής

Λογοτέχνης - Συγγραφέας