Π Ρ Ο Β Λ Η Μ Α Τ Ι Σ Μ Ο Ι (Φ. 1867)

 

 

 Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι πιότερο από ποτέ, σε τί κόσμο ζούμε, πού πάμε, πώς πορεύεται η ανθρωπότητα καθώς διανύσαμε σχεδόν το ένα τέταρτο του 21^ου αιώνα. Πού είναι  η δικαιοσύνη, πού χάθηκε η ανθρωπιά, πού είναι εξαφανισμένη η αγάπη, γιατί υπάρχουν τόσοι πεινασμένοι, πού σωρεύεται ο πλούτος, γιατί η αδικία καλπάζει ανεξέλεγκτη, γιατί η ειρήνη πάει να γίνει όνειρο, ποιοι και γιατί σχεδιάζουν, υποδαυλίζουν και συντηρούν νέους πολέμους; Η πένα μου θα ήταν φτωχή θαρρώ για ν΄ απαντήσει σε τούτα τα καυτά  ερωτήματα μέσα σε λίγες γραμμές, γι’ αυτό θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω αυτούσιο ένα απόσπασμα από το βιβλίο          « Σκέψεις και διαλογισμοί » του υπέροχου ποιητή, φιλόσοφου και λογοτέχνη   Χαλίλ Γκιμπράν (1883 -1931), που κάτω από τον τίτλο Γίγαντες, απαντά με μοναδικό τρόπο σε όλους τος παραπάνω προβληματισμούς μου. Απολαύστε το:

  « Ζούμε σε μια εποχή όπου οι πιο ταπεινοί άνθρωποι γίνονται πιο μεγάλοι κι από τους μεγαλύτερους ανθρώπους των περασμένων εποχών. Αυτό που κάποτε τυραννούσε το μυαλό μας, τώρα δεν έχει καμιά σημασία. Σκεπάζεται από το πέπλο της αδιαφορίας. Τα όμορφα όνειρα που κάποτε φτερούγιζαν στη συνείδησή μας διαλύθηκαν σαν την ομίχλη. Στη θέση τους ήρθαν γίγαντες που τρέχουν σαν τις καταιγίδες, ταράζονται σαν τις θάλασσες, ανασαίνουν σαν τα ηφαίστεια.

Ποια μοίρα θα φέρουν οι γίγαντες στον κόσμο, στο τέλος τής πάλης τους;

Θα γυρίσει ο γεωργός στον αγρό του για νά σπείρει εκεί πού ο θάνατος έσπειρε τα κόκαλα των νεκρών;

Θα βοσκήσει ο βοσκός τα κοπάδια του στα χωράφια πού θέρισε τό σπαθί;

Θα πιουν τα πρόβατα από τις πηγές πού τα νερά τους βάφτηκαν με τό αίμα;

Θα γονατίσει ο λάτρης του Θεού στο βεβηλωμένο ναό πού στον Ιερό βωμό του χόρεψαν οι σατανιστές;

Θα συνθέσει ο ποιητής τα τραγούδια του κάτω από αστέρια πού τα σκεπάζει ο καπνός του κανονιού;

Θα φυσήξει ο μουσικός τον αυλό του μιά νύχτα πού ή σιωπή της βιάστηκε από τον τρόμο;

Θα μπορέσει ή μητέρα νά τραγουδήσει ένα νανούρισμα στήν κούνια του μωρού της, πού θα κοιμάται πάνω στους κινδύνους τού αύριο;

Μπορούν οι εραστές ν’ ανταμώσουν, και να φιληθούν πάνω σέ πεδία μαχών πού ακόμα μυρίζουν από τους καπνούς των βομβών;

Θα ξαναγυρίσει ποτέ ο Απρίλης στη γη και θα δέσει τις πληγές της με το ντύμα του;

Ποια θα είναι η μοίρα της χώρας σου και της χώρας μου; Ποιοι γίγαντες θ’ αρπάξουν τα βουνά και τις κοιλάδες που μας γέννησαν και μας ανάθρεψαν και μας έκαναν άντρες και γυναίκες μπροστά στο πρόσωπο του ήλιου;

Θα μείνει ή Συρία ξαπλωμένη ανάμεσα στη φωλιά του λύκου και στο χοιροστάσιο; Ή θα προχωρήσει μαζί με την καταιγίδα προς τη φωλιά του λιονταριού ή θα σκαρφαλώσει στη φωλιά του αετού; Θα φανεί ποτέ η αυγή ενός καινούργιου χρόνου πάνω από τις κορυφές του Λιβάνου;

Κάθε φορά που είμαι μόνος, ρωτώ την ψυχή μου αυτά τα ερωτήματα. Αλλά η ψυχή μου είναι βουβή σαν τη Μοίρα. Ποιος από σας, λαοί, δε στοχάζεται μέρα και νύχτα, τη μοίρα του κόσμου πού βρίσκεται κάτω από την εξουσία των γιγάντων, που είναι μεθυσμένοι με τα δάκρυα των χηρών και των ορφανών;

Είμαι από κείνους πού πιστεύουν στο Νόμο της Εξέλιξης. Πιστεύω ότι οι ιδανικές οντότητες εξελίσσονται, όπως και τα απλά όντα, κι ότι οι θρησκείες και οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν σε υψηλότερα επίπεδα.

Ο Νόμος τής Εξέλιξης έχει ένα πρόσωπο αυστηρό και τυραννικό, κι εκείνοι που έχουν περιορισμένο ή φοβισμένο νου τον φοβούνται αλλά οι αρχές του είναι δίκαιες, κι εκείνοι που τις μελετούν, φωτίζονται. Μέσα από τη λογική του οι άνθρωποι υψώνονται πάνω από τους εαυτούς τους και μπορούν να πλησιάσουν το υπέρτατο.

Όλοι γύρω μου είναι νάνοι που βλέπουν τους γίγαντες να αναδύονται και οι νάνοι κοάζουν σαν βάτραχοι: «Ο κόσμος ξαναγύρισε στη βαρβαρότητα. ”Όσα δημιούργησε η επιστήμη κι η εκπαίδευση καταστρέφονται από τους νέους πρωτόγονους. Είμαστε τώρα σαν τους προϊστορικούς κατοίκους των σπηλαίων. Τίποτα δε μας ξεχωρίζει από κείνους εκτός από τις μηχανές μας της καταστροφής και τις βελτιωμένες τεχνικές μας της σφαγής».

“Έτσι μιλούν εκείνοι που μετρούν τη συνείδηση του κόσμου με τη δική τους. Μετρούν την έκταση της συνολικής “Ύπαρξης με το μικρό διάστημα της ατομικής τους ύπαρξης. Ωσάν ο ήλιος να μην υπήρχε παρά για να ζεσταίνει αυτούς, ωσάν η θάλασσα να είχε δημιουργηθεί για να πλένουν αυτοί τα πόδια τους.

Μέσα από την καρδιά της ζωής, μέσα από τα κατάβαθα του σύμπαντος όπου είναι κρυμμένα τα μυστικά της Δημιουργίας, οι γίγαντες υψώνονται σαν άνεμοι κι ανεβαίνουν σα σύννεφα και μαζεύονται σα βουνά. Στους αγώνες τους βρίσκουν τη λύση τους προβλήματα πολύχρονα.

Αλλά ο άνθρωπος, παρ’ όλη τη γνώση και τις ικανότητές του, και παρ’ όλη την αγάπη και το μίσος της καρδιάς του και τα μαρτύρια πού υποφέρει, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο στα χέρια των γιγάντων, που το χρησιμοποιούν για να φτάσουν στο σκοπό τους και να πραγματοποιήσουν τον αναπόφευκτο υψηλό στόχο τους.

Τα ποτάμια του αίματος κάποια μέρα θα γίνουν κελαρυστά ποτάμια κρασιού και τα δάκρυα που πότισαν τη γη, θα γεννήσουν αρωματικά λουλούδια κι οι ψυχές που έφυγαν από τις κατοικίες τους θα μαζευτούν και θα παρουσιαστούν πίσω από τον καινούργιο ορίζοντα σαν καινούργια Αυγή. Τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι αγόρασε τη Δικαιοσύνη και τη Λογική στο σκλαβοπάζαρό του. Θα νιώσει ότι αυτός που εργάζεται και ξοδεύει για χάρη της Δικαιοσύνης ποτέ δε χάνει.

Ο Απρίλης θα έρθει, αλλά εκείνος που γυρεύει τον Απρίλη χωρίς τη βοήθεια του Χειμώνα, ποτέ δε θα τον βρει ».

 

Περικλής Καπνιστής