UNICS - Οι 7 τυφλοί και ο ελέφαντας (Φ. 1865)
Από Unics (Δημοσιεύσεις Facebook)
"Οι τυφλοί κι ο ελέφαντας" μια ιστορία που διατρέχει την υφήλιο, από την Ινδία και την παράδοση των Σούφι, ενώ συνδέει και τη σύγχρονη συστημική σκέψη με τις ιδέες του Σωκράτη και των Νεοπλατωνικών φιλοσόφων!
Οι 7 τυφλοί και ο ελέφαντας
Στα βάθη της ερήμου υπήρχε μια πόλη, όπου όλοι ήταν τυφλοί. Ένας βασιλιάς με το στρατό του περνούσαν κάπου κοντά στην πόλη και στρατοπέδευσαν. Ο βασιλιάς είχε μαζί του και έναν μεγάλο ελέφαντα, που τον είχε για βαριές δουλειές αλλά και για να φοβίζει τους εχθρούς του στη μάχη. Οι άνθρωποι της πόλης είχαν ακούσει βέβαια κάτι για τους ελέφαντες, αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να συναντήσουν κάποιον. Έτρεξαν λοιπόν 6 νέοι άνδρες να ανακαλύψουν πώς ήταν ο ελέφαντας.
Ο πρώτος μόλις έφτασε, άπλωσε το χέρι του, ακούμπησε τα πλευρά του, αισθάνθηκε τη λεία επιφάνειά του, μύρισε τον αέρα και σκέφτηκε “Είναι, χωρίς αμφιβολία, ζώο, αλλά αυτό το ζώο μοιάζει με τοίχο”. Τρέχει λοιπόν να ανακοινώσει την ανακάλυψή του.
Ο δεύτερος, αισθάνθηκε τον αέρα, ακούμπησε με το χέρι του τον κορμό του ελέφαντα, που μόλις αντιλήφθηκε το χέρι πάνω του βρυχήθηκε δυνατά. Ο τυφλός σκέφτηκε «Ο ελέφαντας μοιάζει με φίδι και είναι τόσο τεράστιο, που η αναπνοή του σε ξεκουφαίνει». Τρέχει λοιπόν πίσω να γνωστοποιήσει την ανακάλυψή του.
Ο τρίτος πλησιάζει τον ελέφαντα, ακουμπάει την απαλή επιφάνεια του χαυλιόδοντα και αισθάνεται την αιχμηρή άκρη του. «Φανταστικό», σκέφτηκε, «ο ελέφαντας είναι σκληρός, αιχμηρός σαν ακόντιο και μυρίζει σαν ζώο». Τρέχει, λοιπόν, στους συμπολίτες του για τα νέα.
Ο τέταρτος, μόλις φθάνει, απλώνει το χέρι του χαμηλά και ακουμπάει ένα πόδι του ελέφαντα. Το ψηλαφεί, το αγκαλιάζει και αισθάνεται το σκληρό του δέρμα. Ο ελέφαντας αντιδράει και μετακινεί το πόδι του. « Α!», σκέφθηκε «πώς να μη φοβίζει τους εχθρούς στη μάχη ο ελέφαντας. Είναι σαν τεράστιος κορμός δένδρου, κι όμως είναι ευλύγιστος και δυνατός». Τρόμαξε και ο ίδιος και τρέχει να πει τα νέα στην πόλη.
Ο πέμπτος τυφλός ακούμπησε την ουρά του ελέφαντα «Δεν καταλαβαίνω τι το ιδιαίτερο έχει ο ελέφαντας», σκέφθηκε, «είναι απλώς ένα κομμάτι σχοινί».
Αφήνει την ουρά και τρέχει πίσω στην πόλη.
Ο έκτος, βιαζόταν πολύ για να μη φθάσει τελευταίος και μόλις έφθασε, αισθάνθηκε το αέρα που «έκανε» το αυτί του ελέφαντα που κουνιόταν, απλώνει το χέρι του, ακουμπάει το αυτί του ελέφαντα και αισθάνεται τη σκληρή του επιφάνεια. Χαμογέλασε με αυταρέσκεια. «Ο ελέφαντας μοιάζει με ζωντανό ανεμιστήρα», σκέφθηκε και ικανοποιημένος με αυτήν του την πρώτη εντύπωση τρέχει πίσω.
Στο τέλος, έφτασε ένας τυφλός γέροντας. Είχε φύγει από την πόλη νωρίς, περπατούσε αργά και ήταν αποφασισμένος να αφιερώσει χρόνο για να μελετήσει προσεκτικά τον ελέφαντα. Μόλις έφτασε, περπάτησε γύρω από τον ελέφαντα, ακούμπησε διάφορα μέρη του σώματός του, τον μύριζε, και άκουγε όλους τους θορύβους, που έκανε το ζώο, προσεκτικά. Ψηλάφισε το στόμα του ελέφαντα, τον τάισε χόρτο και χτύπησε απαλά τον κορμό του. Τελικά επιστρέφει στην πόλη, αλλά βρίσκει όλη την πόλη σε μεγάλη αναστάτωση.
Κάθε ένας από τους έξι νεαρούς τυφλούς είχε αποκτήσει οπαδούς, που είχαν ασπασθεί τη δική του εκδοχή, για το τι είναι ο ελέφαντας. Όμως, όταν οι άνθρωποι της πόλης ανακάλυψαν ότι υπήρχαν έξι διαφορετικές εκδοχές, άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους. Ο γέρος, ήσυχα, άκουγε τους διαπληκτισμούς. «Είναι σαν τοίχος!», «όχι είναι σαν φίδι!», «όχι είναι σαν ακόντιο!», «όχι σαν δέντρο!», «όχι σαν σχοινί!», «όχι σαν ανεμιστήρας!».
Ο γέρος γύρισε την πλάτη του και άρχισε να πηγαίνει σπίτι του, γελώντας, καθώς θυμήθηκε τις δικές του απερισκεψίες, όταν ήταν νέος. Σαν κι αυτούς, κάποτε, είχε συμπεράνει ότι είχε καταλάβει στο σύνολό του κάτι που είχε γνωρίσει (βιώσει), μόνο εν μέρει. Γέλασε, καθώς θυμήθηκε ότι, κάποτε, ήταν απρόθυμος να ανακαλύψει από μόνος του την αλήθεια και στηρίχθηκε αποκλειστικά σε αυτά που έλεγαν οι άλλοι.
Περισσότερο, όμως, γέλασε καθώς συνειδητοποίησε ότι, τελικά, ήταν ο μόνος στην πόλη που δεν ήξερε τι ήταν ο ελέφαντας.
Ίσως αυτός ο "κάποιος" να έζησε κάποτε και στην Ελλάδα και να τον έλεγαν Σωκράτη, σε μία εποχή που μόνον αυτός μεταξύ πολλών διδασκάλων της σοφίας, τόλμησε να εκμυστηρευθεί ότι "ουδέν οίδε", δεν γνώριζε τίποτα!
Έκτοτε πολύ νερό έτρεψε στο ποτάμι της ανθρώπινης συνειδητότητας, ώστε να φθάσουμε να αποδεχθούμε την εκκίνηση της πορείας μας από ένα σημείο άγνοιας και ότι κάθε βήμα καθενός μας προσθέτει ένα μικρό κομμάτι στο τεράστιο σύνθετο παζλ, καθώς έκαστος ανακαλύπτει τμήματα της συνολικής Αλήθειας. Απλά αγνοούμε και αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι η γνήσια συνείδηση καθενός προσθέτει τα τμήματα της Αλήθεια, που καθένας έχει βιώσει και ότι συνεπώς το να οχυρωνόμαστε πίσω από την πεποίθηση της απόλυτης αλήθειας μόνο της δικής μας αντίληψης αποτελεί εγγύηση πλάνης. Καθένας μπορεί να συνεισφέρει το δικό μερίδιο βιωματικής προσέγγισης αυτής της Αλήθειας, φωτίζοντας το δικό του τμήμα αντίληψης του Όλου. Πολλοί περισσότεροι φωτίζουμε μεγαλύτερα μέρη αυτού και αυτό καθιστά αυτονόητο το σεβασμό που πρέπει σε καθέναν και την ανάγκη καθενός να μπορεί να αναπτύξει το δικό του ιδιαίτερο τρόπο αντίληψης της Αλήθειας, ώστε να μπορεί να τον προσφέρει στους υπολοίπους.
Η συστημική σκέψη αυτό συνεισφέρει, την συνείδηση ότι για να προχωρήσει κάποιος στην ορθή αντίληψη αναφορικά με τον κοινωνικό του οργανισμό, όποιος κι αν είναι αυτός και να μπορεί να παρέμβει θετικά εντός του, έχει ανάγκη να λάβει υπ' όψη τις θέσεις όλων των υπολοίπων δρώντων μερών του και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις.
Συνδεόμενοι όμως με την πηγή του Φωτός, μπορούμε να κάνουμε συνειδησιακά άλματα, υπερβαίνοντας τους κοσμικούς νόμους και δεσμεύσεις και αντιλαμβανόμενοι πλέον τον Κόσμο, κατά Θεία παραχωρήσει, αφ' υψηλού αλλά πάντα με ταπεινή φρόνηση, με τα άυλα αισθητήρια της πίστεως, δια των οργάνων ακριβείας της Θείας Χάριτος!
Κυριάκος Κόκκινος,
Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, Συστημικός Αναλυτής CSAP, Διαμεσολαβητής, Coach, Εκπαιδευτής Ενηλίκων
Αφήστε ένα σχόλιο