ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΦΥΛΟ ΓΑΜΟ (Φ. 1869)
Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Συνταγματικά και άλλα εμπόδια στη θέσπιση του γάμου ομοφύλων. Το Ελληνικό Σύνταγμα προβλέπει «Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους...». Όλοι οι νόμοι ψηφίζονται στο όνομα του λαού. Εφ’ όσον η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού είναι αντίθετη στη νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφύλων, εν ονόματι τίνος θα ψηφισθεί τελικά ο σχετικός νόμος; Θα όφειλε να είχε ανιχνεύσει το θέμα ο κ. Μητσοτάκης με κάποια σχετική δημοσκόπηση πριν προβεί στην σχετική εξαγγελία του…
Θα τολμήσει ο Πρωθυπουργός τον «Αυτοχειριασμό»;
Όλο και πιο συχνά συζητείται την τελευταία περίοδο η πρόθεση της Κυβέρνησης να θεσμοθετήσει τον γάμο μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών. Ένα τέτοιο μέτρο μόνον ως «οδοστρωτήρας» μπορεί να εισέλθει στην ελληνική κοινωνία και στον νομικό πολιτισμό που διέπει το πολίτευμά μας. Για να επικρατήσει δε αυτός ο «οδοστρωτήρας, πρέπει προηγουμένως να «ισοπεδώσει», μεταξύ άλλων, δύο μεγάλα εμπόδια, που αποτελούν τους «πυλώνες» αυτού του πολιτισμού. Ήτοι, αφ’ ενός μεν τον παραδοσιακό νομικό ορισμό του γάμου και αφ’ ετέρου την συνταγματική κατοχύρωση της παραδοσιακής οικογένειας, για την προστασία της οποίας το άρ. 21 παρ. 2 του Συντάγματος επιβάλλει αντίστοιχη υποχρέωση στην Ελληνική Πολιτεία.
Θα τολμήσει ο Πρωθυπουργός τον «Αυτοχειριασμό»;
Όλο και πιο συχνά συζητείται την τελευταία περίοδο η πρόθεση της Κυβέρνησης να θεσμοθετήσει τον γάμο μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών. Ένα τέτοιο μέτρο μόνον ως «οδοστρωτήρας» μπορεί να εισέλθει στην ελληνική κοινωνία και στον νομικό πολιτισμό που διέπει το πολίτευμά μας. Για να επικρατήσει δε αυτός ο «οδοστρωτήρας, πρέπει προηγουμένως να «ισοπεδώσει», μεταξύ άλλων, δύο μεγάλα εμπόδια, που αποτελούν τους «πυλώνες» αυτού του πολιτισμού. Ήτοι, αφ’ ενός μεν τον παραδοσιακό νομικό ορισμό του γάμου και αφ’ ετέρου την συνταγματική κατοχύρωση της παραδοσιακής οικογένειας, για την προστασία της οποίας το άρ. 21 παρ. 2 του Συντάγματος επιβάλλει αντίστοιχη υποχρέωση στην Ελληνική Πολιτεία.
Για τον παραδοσιακό νομικό ορισμό του γάμου, όπως τον διαμόρφωσε ο Ρωμαίος νομοδιδάσκαλος Μοδεστίνος (250 μ.Χ.), ο οποίος ήταν μαθητής του διάσημου Ουλπιανού και νομικός σύμβουλος του λόγιου Αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου, είχαμε την ευκαιρία να ομιλήσουμε και άλλη φορά στο παρελθόν. Σύμφωνα λοιπόν με τον ορισμό του Μοδεστίνου, ο οποίος έδωσε απλά νομικό «ένδυμα» στις επικρατούσες αντιλήψεις της ύστερης αρχαιότητας, «nuptiae sunt maritis et feminae conjuctio et consortium omnis vitae divini et humani comunicatio». Δηλαδή, κατά την αρχαιο-ελληνική μετάφραση αυτού του ορισμού του Μοδεστίνου, «γάμος εστίν ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».
Χωρίς την «ισοπέδωση» αυτού του πελώριου εμποδίου, που συνδέεται με την νομική έννοια του γάμου, με την οποία συμπορεύθηκε η ανθρωπότητα στην ιστορική της διαδρομή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι αδιανόητη οποιαδήποτε συζήτηση για «γάμο» ομοφύλων. Ο αναθεωρητισμός, που χαρακτηρίζει την σύγχρονη εποχή και ευθύνεται για την απόρριψη σήμερα πολλών κατεστημένων θεσμών, αρχών και αξιών, εύκολα μπορεί να βρει τον κατάλληλο «χειριστή» του «οδοστρωτήρα», ώστε με την αρωγή πολλών προθύμων να συμβάλουν στην ισοπεδωτική του επέλαση να επιτευχθεί τελικά ο στόχος της «κατεδάφισης» του εμποδίου που θέτει ο παραδοσιακός ορισμός του γάμου.
Ο παραμερισμός του εμποδίου αυτού μπορεί βέβαια να αναπτερώνει τις ελπίδες των εν Ελλάδι ομοφυλοφίλων να πάρουν επιτέλους το χαρτί, που επιζητούν και τούς εξομοιώνει με τα φυσιολογικά ζευγάρια, δεν καθιστά όμως άνευ ετέρου βατό τον «δρόμο» προς αυτό, διότι στην πορεία του ο «οδοστρωτήρας» συναντάει ένα άλλο μεγάλο και ανυπέρβλητο αυτή την φορά εμπόδιο. Πρόκειται για το άρ. 21 παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών «επιπέδωσης» των εννοιών του γάμου και της στηριζόμενης σε αυτόν παραδοσιακής οικογένειας, για να διέλθει μέσα από τα «ερείπια» αυτών ο «γάμος» των ομοφύλων, αφού το Σύνταγμα επιτάσσει κατηγορηματικά:
«Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους...».
Είναι προφανές ότι μιλώντας η εν λόγω συνταγματική διάταξη για «οικογένεια» δεν εννοεί ασφαλώς την αλλοτριωμένη από τους Σοδομίτες οικογένεια, αλλά την παραδοσιακή οικογένεια, αφού αυτή υπήρξε το αποκλειστικό θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του Ελληνικού Έθνους, που θέλει να διαφυλάξει ο συντακτικός νομοθέτης. Το ίδιο ισχύει και για τον γάμο. Γάμος, για τον συντακτικό νομοθέτη δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την συμβίωση ενός άνδρα και μιάς γυναίκας. Αυτό μπορούμε να το δούμε καθαρά, εάν βάλουμε σε μια αλληλένδετη λογική αλληλουχία τις έννοιες που χρησιμοποιεί ο συντακτικός νομοθέτης στην διάταξη του άρ. 21 παρ. 2 του Συντάγματος.
Θα δούμε δηλ. ότι η «οικογένεια», ο «γάμος», η «μητρότητα» και η «παιδική ηλικία», που τελούν υπό την προστασία του Κράτους, συνδέονται μεταξύ τους με συνεκτικό «κρίκο» την παράδοση. Όλο αυτό το πλέγμα των παραδοσιακών εννοιών και σχέσεων με επίκεντρο τον γάμο και την οικογένεια μάς προβάλλει με απόλυτη ενάργεια τα στοιχεία εκείνα, με τα οποία συνυφάνθηκε στην διαχρονική του πορεία το Ελληνικό Έθνος. Γι’ αυτό ο συντακτικός νομοθέτης επιβάλλει την σχετική υποχρέωση προστασίας τους στα αντίστοιχα όργανα της Πολιτείας. Για να μη υπάρχει δε ουδεμία αμφιβολία ως προς τον παραδοσιακό χαρακτήρα της «οικογένειας» και του «γάμου», που προστατεύει το Σύνταγμα στο άρ. 21 παρ. 2 αυτού, προσέθεσε ο συντακτικός νομοθέτης ως «αρμούς» αυτών τις έννοιες της «μητρότητας» και της «παιδικής ηλικίας».
Έτσι γίνεται σαφές ότι, κατά το Σύνταγμα, «μητρότητα» και «παιδική ηλικία» είναι αδιανόητες έξω από το «κουκούλι» του παραδοσιακού γάμου και της παραδοσιακής οικογένειας. Μιλώντας λοιπόν το Σύνταγμα για «μητρότητα», που τελεί υπό την προστασία του Κράτους, εννοεί προφανώς την φυσική, την γνήσια μητρότητα, η οποία δεν έχει ημερομηνία λήξεως. Όχι την τεχνιτή, την παρένθετη μητρότητα, που προκύπτει από δοτούς και κατά παραγγελία συντελεστές και λήγει με την ολοκλήρωση της «εργολαβίας» και την πληρωμή του «εργολάβου», ο οποίος αποσύρεται εν συνεχεία και αφήνει το «έργο» στην απόλυτη δικαιοδοσία των Σοδομιτών εντολέων του.
Το ίδιο ισχύει και για την «παιδική ηλικία», που την βλέπει ο συντακτικός νομοθέτης να ζει και να εξελίσσεται ομαλά μέσα στην φυσιολογική ατόσφαιρα και στο άρωμα της παραδοσιακής οικογένειας. Και όχι μέσα στον «βούρκο» και στην δυσωδία της παρά φύσιν συμβίωσης δύο ανθρώπων, οι οποίοι για να αναπληρώσουν την έλλειψη της φυσικής τεκνοποιΐας, που την διέγραψαν οι ίδιοι εκουσίως από την ζωή τους, καταφεύγουν στην πράξη μιάς πρόστυχης τεκνοθεσίας, για να ικανοποιήσουν τα βίτσια και τα καπρίτσια τους στερώντας όμως έτσι από τα ανήλικα θύματά τους το δικαίωμα να απολαύσουν εκείνο που χαρίζει η φύση σε όλα τα παιδιά: Την φυσιολογική ανάπτυξη της παιδικής ηλικίας.
Υπό το πρίσμα των σκέψεων που εξετέθησαν πιο πάνω καθίσταται προφανές ότι ο Πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, δεν μπορεί να υλοποιήσει την εξαγγελθείσα πρόθεσή του να προβεί στην επέκταση του θεσμού του γάμου και στα ομόφυλα ζευγάρια. Όχι, διότι τού το απαγορεύουν κορυφαία στελέχη και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της παράταξής του, απειλώντας σε περίπτωση εμμονής του με αποχή από την σχετική ψηφοφορία ή με αποχώρηση από το κόμμα, αλλά διότι τού το απαγορεύει ρητά το Σύνταγμα. Πρέπει να το συνειδητοποιήσει αυτό ο κ. Μητσοτάκης και να υπαναχωρήσει άμεσα από τα αντισυνταγματικά σχέδια του.
Είναι άλλωστε παράλογο και αντιφατικό η Κυβέρνηση, που έχει, κατά τα ανωτέρω, εκ του Συντάγματος υποχρέωση να προστατεύει την παραδοσιακή οικογένεια και τον παραδοσιακό γάμο να μετατρέπεται σε «οδοστρωτήρα» για την «ισοπέδωσή» τους. Μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την απαίτηση ορισμένων Σοδομιτών Συμβούλων της, παρά την αντίθετη άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, την οποία θα όφειλε να είχε ανιχνεύσει ο κ. Μητσοτάκης με κάποια σχετική δημοσκόπηση πριν προβεί στην σχετική εξαγγελία του. Πρέπει να υπογραμμισθεί εν τέλει με έμφαση ότι η, παρά την σχετική συνταγματική απαγόρευση, καθιέρωση του «γάμου» μεταξύ ομοφύλων, μόνον ως συνταγματικό πραξικόπημα εκ μέρους της Κυβέρνησης μπορεί να ιδωθεί. Γνωρίζει πολύ καλά ο Πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, την έννοια του πολιτικού αυτοχειριασμού. Εάν τού διαφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες της σχετικής περιπτωσιολογίας, τού θυμίζω ότι μια από αυτές είναι η θέσπιση του «γάμου» των ομοφύλων.
Η απερισκεψία, με την οποία ενήργησε στην συγκεκριμένη υπόθεση δείχνει ότι αμφισβητεί, κατά πόσον αυτή χωράει στο εύρος του πολιτικού αυτοχειριασμού. Ας αποτολμήσει λοιπόν το σχετικό εγχείρημα, για να δει τα αποτελέσματά του. Και κάτι τελευταίο: Όλοι οι νόμοι ψηφίζονται στο όνομα του λαού. Εφ’ όσον η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού είναι αντίθετη στη νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφύλων, εν ονόματι τίνος θα ψηφισθεί τελικά ο σχετικός νόμος;
Ο παραμερισμός του εμποδίου αυτού μπορεί βέβαια να αναπτερώνει τις ελπίδες των εν Ελλάδι ομοφυλοφίλων να πάρουν επιτέλους το χαρτί, που επιζητούν και τούς εξομοιώνει με τα φυσιολογικά ζευγάρια, δεν καθιστά όμως άνευ ετέρου βατό τον «δρόμο» προς αυτό, διότι στην πορεία του ο «οδοστρωτήρας» συναντάει ένα άλλο μεγάλο και ανυπέρβλητο αυτή την φορά εμπόδιο. Πρόκειται για το άρ. 21 παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών «επιπέδωσης» των εννοιών του γάμου και της στηριζόμενης σε αυτόν παραδοσιακής οικογένειας, για να διέλθει μέσα από τα «ερείπια» αυτών ο «γάμος» των ομοφύλων, αφού το Σύνταγμα επιτάσσει κατηγορηματικά:
«Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους...».
Είναι προφανές ότι μιλώντας η εν λόγω συνταγματική διάταξη για «οικογένεια» δεν εννοεί ασφαλώς την αλλοτριωμένη από τους Σοδομίτες οικογένεια, αλλά την παραδοσιακή οικογένεια, αφού αυτή υπήρξε το αποκλειστικό θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του Ελληνικού Έθνους, που θέλει να διαφυλάξει ο συντακτικός νομοθέτης. Το ίδιο ισχύει και για τον γάμο. Γάμος, για τον συντακτικό νομοθέτη δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την συμβίωση ενός άνδρα και μιάς γυναίκας. Αυτό μπορούμε να το δούμε καθαρά, εάν βάλουμε σε μια αλληλένδετη λογική αλληλουχία τις έννοιες που χρησιμοποιεί ο συντακτικός νομοθέτης στην διάταξη του άρ. 21 παρ. 2 του Συντάγματος.
Θα δούμε δηλ. ότι η «οικογένεια», ο «γάμος», η «μητρότητα» και η «παιδική ηλικία», που τελούν υπό την προστασία του Κράτους, συνδέονται μεταξύ τους με συνεκτικό «κρίκο» την παράδοση. Όλο αυτό το πλέγμα των παραδοσιακών εννοιών και σχέσεων με επίκεντρο τον γάμο και την οικογένεια μάς προβάλλει με απόλυτη ενάργεια τα στοιχεία εκείνα, με τα οποία συνυφάνθηκε στην διαχρονική του πορεία το Ελληνικό Έθνος. Γι’ αυτό ο συντακτικός νομοθέτης επιβάλλει την σχετική υποχρέωση προστασίας τους στα αντίστοιχα όργανα της Πολιτείας. Για να μη υπάρχει δε ουδεμία αμφιβολία ως προς τον παραδοσιακό χαρακτήρα της «οικογένειας» και του «γάμου», που προστατεύει το Σύνταγμα στο άρ. 21 παρ. 2 αυτού, προσέθεσε ο συντακτικός νομοθέτης ως «αρμούς» αυτών τις έννοιες της «μητρότητας» και της «παιδικής ηλικίας».
Έτσι γίνεται σαφές ότι, κατά το Σύνταγμα, «μητρότητα» και «παιδική ηλικία» είναι αδιανόητες έξω από το «κουκούλι» του παραδοσιακού γάμου και της παραδοσιακής οικογένειας. Μιλώντας λοιπόν το Σύνταγμα για «μητρότητα», που τελεί υπό την προστασία του Κράτους, εννοεί προφανώς την φυσική, την γνήσια μητρότητα, η οποία δεν έχει ημερομηνία λήξεως. Όχι την τεχνιτή, την παρένθετη μητρότητα, που προκύπτει από δοτούς και κατά παραγγελία συντελεστές και λήγει με την ολοκλήρωση της «εργολαβίας» και την πληρωμή του «εργολάβου», ο οποίος αποσύρεται εν συνεχεία και αφήνει το «έργο» στην απόλυτη δικαιοδοσία των Σοδομιτών εντολέων του.
Το ίδιο ισχύει και για την «παιδική ηλικία», που την βλέπει ο συντακτικός νομοθέτης να ζει και να εξελίσσεται ομαλά μέσα στην φυσιολογική ατόσφαιρα και στο άρωμα της παραδοσιακής οικογένειας. Και όχι μέσα στον «βούρκο» και στην δυσωδία της παρά φύσιν συμβίωσης δύο ανθρώπων, οι οποίοι για να αναπληρώσουν την έλλειψη της φυσικής τεκνοποιΐας, που την διέγραψαν οι ίδιοι εκουσίως από την ζωή τους, καταφεύγουν στην πράξη μιάς πρόστυχης τεκνοθεσίας, για να ικανοποιήσουν τα βίτσια και τα καπρίτσια τους στερώντας όμως έτσι από τα ανήλικα θύματά τους το δικαίωμα να απολαύσουν εκείνο που χαρίζει η φύση σε όλα τα παιδιά: Την φυσιολογική ανάπτυξη της παιδικής ηλικίας.
Υπό το πρίσμα των σκέψεων που εξετέθησαν πιο πάνω καθίσταται προφανές ότι ο Πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, δεν μπορεί να υλοποιήσει την εξαγγελθείσα πρόθεσή του να προβεί στην επέκταση του θεσμού του γάμου και στα ομόφυλα ζευγάρια. Όχι, διότι τού το απαγορεύουν κορυφαία στελέχη και η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της παράταξής του, απειλώντας σε περίπτωση εμμονής του με αποχή από την σχετική ψηφοφορία ή με αποχώρηση από το κόμμα, αλλά διότι τού το απαγορεύει ρητά το Σύνταγμα. Πρέπει να το συνειδητοποιήσει αυτό ο κ. Μητσοτάκης και να υπαναχωρήσει άμεσα από τα αντισυνταγματικά σχέδια του.
Είναι άλλωστε παράλογο και αντιφατικό η Κυβέρνηση, που έχει, κατά τα ανωτέρω, εκ του Συντάγματος υποχρέωση να προστατεύει την παραδοσιακή οικογένεια και τον παραδοσιακό γάμο να μετατρέπεται σε «οδοστρωτήρα» για την «ισοπέδωσή» τους. Μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την απαίτηση ορισμένων Σοδομιτών Συμβούλων της, παρά την αντίθετη άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, την οποία θα όφειλε να είχε ανιχνεύσει ο κ. Μητσοτάκης με κάποια σχετική δημοσκόπηση πριν προβεί στην σχετική εξαγγελία του. Πρέπει να υπογραμμισθεί εν τέλει με έμφαση ότι η, παρά την σχετική συνταγματική απαγόρευση, καθιέρωση του «γάμου» μεταξύ ομοφύλων, μόνον ως συνταγματικό πραξικόπημα εκ μέρους της Κυβέρνησης μπορεί να ιδωθεί. Γνωρίζει πολύ καλά ο Πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, την έννοια του πολιτικού αυτοχειριασμού. Εάν τού διαφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες της σχετικής περιπτωσιολογίας, τού θυμίζω ότι μια από αυτές είναι η θέσπιση του «γάμου» των ομοφύλων.
Η απερισκεψία, με την οποία ενήργησε στην συγκεκριμένη υπόθεση δείχνει ότι αμφισβητεί, κατά πόσον αυτή χωράει στο εύρος του πολιτικού αυτοχειριασμού. Ας αποτολμήσει λοιπόν το σχετικό εγχείρημα, για να δει τα αποτελέσματά του. Και κάτι τελευταίο: Όλοι οι νόμοι ψηφίζονται στο όνομα του λαού. Εφ’ όσον η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού είναι αντίθετη στη νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφύλων, εν ονόματι τίνος θα ψηφισθεί τελικά ο σχετικός νόμος;
Αφήστε ένα σχόλιο