UNICS - Το Νόημα της Ζωής (Φ. 1869) - ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Από Unics (Δημοσιεύσεις Facebook)

Κυριάκος Κόκκινος *

Συνεχίζω στην αναζήτηση για το "Νόημα της Ζωής" με αποσπάσματα της σοφίας των Ορθόδοξων νηπτικών πατέρων και ασκητών των ερήμων, μέσα από το Μέγα Γεροντικό.

Στο παρόν το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις αρετές της ξενιτείας (της μη προσκόλλησης δηλαδή σε πρόσωπα, πράγματα, επιδιώξεις κλπ), στη φτώχια (την ακτημοσύνη) και την υπομονετική σιωπή, ώστε δι' όλων αυτών να ομιλεί και πράττει δια του μοναχού, αλλά και κάθε ασκητού (ατόμου που ασκείται) ακόμη και στον κόσμο, το Θείο, η Αγία εν ημίν ΤΡΙΑΣ!

Πόσο μακριά είμαστε από την Αλήθεια και της Οδό προς Αυτήν, με όσα μαθαίνουμε και συνηθίζουμε ως αυτονόητα και επιβαλλόμενα μέσα στη ζωή μας!

Ποιά η άποψή σας;

Πληροφορίες για το Μέγα Γεροντικόν

Ἡ πιό συγκλονιστική ἔκφραση τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης τῆς πρώτης Ἐκκλησίας γιά τόν Κύριο ἦταν τό μαρτύριο τῶν πιστῶν κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν. Στά εἰρηνικά χρόνια πού ἀκολούθησαν τό «μαρτύριο τοῦ αἵματος» παρεχώρησε τή θέση του στό ἐξίσου ἐπώδυνο «μαρτύριο τῆς συνειδήσεως», δηλαδή στόν ἰσόβιο ἀγώνα κάθε Χριστιανοῦ νά ἐπιτύχει στόν κόσμο αὐτόν τήν ἐν Χριστῷ τελείωση καί τόν ἐξαγιασμό του.

Πρωτοποριακό καί χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ὁ Μ. Ἀντώνιος. Ἔζησε σέ μιά μεταβατική περίοδο, δηλαδή στό τέλος τῶν διωγμῶν καί στά πρῶτα χρόνια πού ἐπικράτησε ὁ Χριστιανισμός. Ἡ φλογερή του ἀγάπη γιά τόν Χριστό τόν παρακινοῦσε νά ὑπομείνει τὰ «παθήματα» τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὥστε συσταυρούμενος καί συνταφιαζόμενος μ᾿ αὐτόν, νά ἀξιωθεῖ νά γίνει πραγματικός μιμητής του. Μέ τό τέλος ὅμως τῶν διωγμῶν, ὁ πόθος του γιά τό μαρτύριο δέν μπόρεσε νά ἱκανοποιηθεῖ καί γι᾿ αὐτό ἀσπάσθηκε τό «μαρτύριο τῆς συνειδήσεως» φεύγοντας στήν ἔρημο «καὶ ἦν ἐκεῖ καθ᾿ ἡμέραν μαρτυρῶν τῇ συνειδήσει καὶ ἀγωνιζόμενος τοῖς τῆς πίστεως ἄθλοις».

Τό παράδειγμα τοῦ Μ. Ἀντωνίου ἀκολούθησαν πλήθη πιστῶν, πού ἀποσύρθηκαν στίς ἐρήμους τῆς Αἰγύπτου, τοῦ Σινᾶ καί τῆς Παλαιστίνης, συγκεντρώθηκαν γύρω ἀπό ἁγίους ἐρημίτες Γέροντες καί ἔτσι «ἐπολίσθη ἡ ἔρημος».

Τά Ἀποφθέγματα

Ἡ δίψα τῶν Χριστιανῶν γιά τό «μαρτύριο τῆς συνειδήσεως» καί ὁ θαυμασμός τους γιά τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου, τούς πρωτοπόρους στόν δρόμο αὐτό, τούς ὠθοῦσε μέ πνεῦμα μαθητείας νά ἀπομνημονεύουν καί νά καταγράφουν τά πολύτιμα λόγια τῶν Πατέρων, τὰ γνωστά ὡς Ἀποφθέγματα. Ἔτσι μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου ἄρχισαν νά παρουσιάζονται διάφορες συλλογές, πού περιεῖχαν ὄχι μόνο τά ἀποφθέγματα τῶν γνωστῶν Πατέρων, ἀλλά καί 400 περίπου ἀποφθέγματα ἄλλων ἀνωνύμων, πού μπορεῖ ἐμεῖς νά μή γνωρίζουμε τά ὀνόματά τους, εἶναι ὅμως γνωστά καί «ἀπογεγραμμένα ἐν οὐρανοῖς».

«Σ᾿ αὐτό ἐδῶ τό βιβλίο ἔχουν καταγραφεῖ ἀσκητικοί ἀγῶνες γιά τήν ἀρετή καί ἀξιοθαύμαστος τρόπος ζωῆς ἁγίων καί μακαριστῶν Πατέρων, καθώς καί ἀποφθέγματά τους, μέ σκοπό νά κεντρίσουν τόν ζῆλο καί νά δώσουν τήν ἀνάλογη γνώση γύρω ἀπό τά θέματα αὐτά, ὥστε νά τούς μιμηθοῦν αὐτοί πού θέλουν νά πραγματοποιήσουν τόν οὐράνιο τρόπο ζωῆς καί ἐπιθυμοῦν νά βαδίσουν τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν Οὐράνια Βασιλεία.

Πρέπει λοιπόν νά γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες πού μέ ζῆλο ἀκολούθησαν αὐτόν ἐδῶ τόν μακάριο μοναχικό βίο καί ἀναδείχθηκαν κατόπιν καί δάσκαλοι, ἀφοῦ μιά γιά πάντα ἄναψε ἡ καρδιά τους ἀπό τή φλόγα τοῦ θείου καί οὐράνιου ἔρωτα καί ὅλα, ὅσα γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι ὡραῖα καί πολύτιμα, αὐτοί τά θεώρησαν ὡς ἕνα μηδέν, τό σπουδαιότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶναι ὅτι δέν φρόντισαν νά κάνουν τίποτε ἀπολύτως γιά νά προβληθοῦν. Ἀντίθετα, πέρασαν τή ζωή τους σέ ἀφάνεια καί τά περισσότερα ἀπό τά κατορθώματά τους τά κάλυψε ἡ ξεχωριστή τους ταπείνωση. Μέ τέτοιον τρόπο βάδισαν τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Γι᾿ αὐτόν τόν λόγο κανείς δέν μπόρεσε μέ πληρότητα νά μᾶς περιγράψει τόν βίο τους. Ὡστόσο κάποια σύντομα γραπτά ἀπό τούς θαυμαστούς λόγους ἤ τίς πράξεις τους μᾶς παρέδωσαν ἐκεῖνοι πού μέ πολλή ἀγάπη δούλεψαν γύρω ἀπό τό θέμα αὐτό. Ὄχι γιατί ἤθελαν νά κάνουν χάρη σ᾿ ἐκείνους, ἀλλά γιατί ἔννοια τους ἦταν νά ὑποκινήσουν τόν ζῆλο τῶν γενεῶν πού θά ἀκολουθοῦσαν.

Ἔτσι, πολλοί σέ διάφορους καιρούς αὐτά τά λόγια καί τά κατορθώματα τῶν ἁγίων Γερόντων τά ἐξέθεσαν σέ μορφή διήγησης μέ ἁπλό καί ἀνεπιτήδευτο τρόπο. Γιατί σ᾿ ἕνα μόνο ἀπέβλεπαν, νά ὠφελήσουν τόν πολύ κόσμο…».