Για μιά βαθύτερη διαχείριση του θέματος της ομοφυλοφιλίας (Φ. 1880)

 

Του Κώστα Τζαναβάρα  *

 

Μία σίγουρα γερή γροθιά στο στομάχι ήταν η ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Η βασική φιλοσοφική ερώτηση "πώς είναι τούτο δυνατόν;" γίνεται για πολλά από τα φαινόμενα.

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, αλήθεια, να ψηφίζεται κάτι τόσο ελάχιστα αποδεκτό από την ελληνική κοινωνία; Πώς είναι δυνατόν να εναντιώνονται κατηγορηματικά ισχυροί πολιτικοί και να μην βγάζουν άχνα για δημοψήφισμα; Πώς είναι δυνατόν, από την άλλη, να υπάρχουν άνθρωποι που ΘΕΛΟΥΝ να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί που θα του στερούν τη μάνα; Πώς είναι δυνατόν να διατυπώνονται δημοσίως απόψεις του στυλ "αγάπη να 'ναι, κι ας μην είναι από μητέρα";

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να παραγνωρίζεται η αξία του μητρικού γάλακτος, αλλά και του μητρικού θηλασμού; Γιατί είμαστε τόσο εύκολοι στα διάφορα υποκατάστατα; Θα δούμε, αναρωτιέμαι, και μητρική αγάπη σε σκόνη;  Χώρια που, σύντομα, θα πάψουμε να ασχολούμαστε με το θέμα των ομοφυλοφίλων, όχι γιατί κάπου καταλήξαμε σε συμπέρασμα, αλλά γιατί απλώς βγήκαν οι αγρότες στους δρόμους ή θυμηθήκαμε τα Τέμπη. Ψέματα;

ΦΡΟΝΩ ΟΤΙ ΚΑΠΟΥ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ: στις προτεραιότητες. Εγκλωβιζόμαστε, έτσι, σε αδιέξοδες συζητήσεις για το θέμα του 5%. Αντί να ασχοληθούμε σοβαρά με το μέγα θέμα του 100%: πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Το "καμπανάκι" χτυπάει εκκωφαντικά. Δεν είναι μόνον το σημαντικό ποσοστό  νέων μας που γίνονται ομοφυλόφιλοι από λάθη ή αμέλειες στην ανατροφή. Υπάρχει η εγκληματικότητα και η βία, υπάρχει η απροθυμία δημιουργίας οικογένειας, υπάρχουν τα διαζύγια στην πρώτη δυσκολία.

Υπάρχει, από την άλλη, και η αποκοπή από τις ρίζες και την οικογένεια. Η γνώση ανατροφής των παιδιών μεταβιβαζόταν ομαλά από γενιά σε γενιά. Όχι τέλεια, ομαλά. Αλλά τώρα μεγάλωσαν οι αποστάσεις, μίκρυνε ο διαθέσιμος χρόνος...

ΟΛΑ ΑΥΤΑ οδηγούν αναπόδραστα στο [για πολλούς] προφανές: έχουμε συστηματικό πρόβλημα. Νοσεί καθολικά ό,τι πιό σημαντικό για την κοινωνία μας. Δεν βγάζουν πουθενά οι αποσπασματικές προσεγγίσεις και τα ημίμετρα.  Νοσεί η εκπαίδευση, αλλά πρωτίστως νοσεί η Παιδεία.

ΣΕ ΟΣΕΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ, σε αυτή την προσέγγιση, έχω να θέσω στα υπ' όψιν κάποιες ενδεικτικές ρηξικέλευθες σκέψεις. Απευθύνομαι, δηλαδή, σε όσους ήδη ψάχνουν για εκ βάθρων αλλαγές.

Πρώτον, λοιπόν, φρονώ ότι έχουμε ένα πρωταρχικό δίλημμα: θέλουμε Ομηρική Παιδεία ή πλατωνική εκπαίδευση; Έχουν σαφώς διαφορετική Μέθοδο. Ο Όμηρος διδάσκει ενόραση, ο Πλάτωνας διδάσκει λογική.

Δεύτερον, η ομηρική ενόραση περιλαμβάνει και τη λογική. απλώς δεν έχει το σύστημα που τελειοποίησε ο μαθητής του Πλάτωνα Αριστοτέλης. Ενόραση είναι η συνδυασμένη αντίληψη και του μέρους και του όλου.

Τρίτον, η σύγχρονη Παιδαγωγική Ψυχολογία διαχωρίζει την "μάθηση δι' ενοράσεως" από την "μηχανιστική μάθηση". Η πρώτη φτιάχνει σκεπτόμενους, η δεύτερη "ρομπότ".

Τέταρτον,  η σύγχρονη Παιδαγωγική Ψυχολογία, επίσης, διδάσκει ότι "η μάθηση είναι σύνδεση". Είναι αλλού στον εγκέφαλό μας, πολύ απλά, οι συνδέσεις που προκαλεί η Ομηρική Παιδεία και αλλού οι συνδέσεις της πλατωνικής εκπαίδευσης.

Πέμπτον, τέλος, το "καμπανάκι" για το πρόβλημα ειδικά! στην ανατροφή των αγοριών μας, το έχει χτυπήσει ο Όμηρος ήδη στην α ραψωδία της Ιλιάδας. Βάζει τον γέρο ιερέα του Απόλλωνα να αποκαλεί τους Αχαιούς "εϋκνήμιδες". Ο Καζαντζάκης μεταφράζει όχι τη λέξη αλλά αποδίδοντας το υπονοούμενο: "καλαντρειωμένοι". Αποδίδει το έμμεσο πλην σαφέστατο υπονοούμενο του ποιητή, κάποιες δεκάδες γραμμές μετά την πρώτη λέξη: "Μήνιν".  Για περισσότερα:  Τί πρόβλημα είχε η πτέρνα του Αχιλλέα; (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1771/16.12.21)

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, εφόσον βεβαίως μελετηθεί και τύχει αποδοχής σε υψηλά κλιμάκια, οι απαιτούμενες αλλαγές είναι κολοσσιαίες. Από το εκπαιδευτικό μας σύστημα μέχρι τον ίδιο τον εγκέφαλό μας.  Δεν μένει παρά να δούμε αφ' ενός πότε τα αδιέξοδα των αποσπασματικών λύσεων θα επιβάλουν σοβαρότητα και αφ' ετέρου τί θα κάνουμε με τα δικά μας παιδιά τώρα.

 

Κόρινθος 18 Φεβρουαρίου 2024

 

 *Ο  Κώστας Τζαναβάρας, είναι σύμβουλος μηχανικός – συγγραφέας από την Κόρινθο