Ομολογία Πίστεως και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό (Φ. 1888)

 Αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην γυναίκα μου Ελένη....

 

 

Πιασμένοι χέρι χέρι βαδίσαμε και με την Χάρη Του Θεού είμαστε ακόμη και σήμερα ευγνώμονες προς Αυτόν, γιατί εμείς τα ζήσαμε όλα από τα παιδικά μας χρόνια, στην επίγεια ζωή μας. Με αγάπη, με φίλους και συγγενείς, με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και το ωραίο Κορινθιακό περιβάλλον. Σε ευγνωμονώ για όλα αυτά και παρακαλώ τον Πανάγαθο Θεό του Ελέους να μας δώσει την ευκαιρία στον χρόνο που μας απομένει να βαδίσουμε σύμφωνα με το θέλημά του προς την Πνευματική δεύτερη ζωή, σύμφωνα με το θείο Σχέδιο για το ανθρώπινο γένος. Να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας δώσει το Μέγα Έλεός του!  Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας… 

 

Στην ηλικία που διανύω έχω αποκρυσταλλώσει την πεποίθηση ότι εμείς οι άνθρωποι  είμαστε υπό προθεσμία και φιλοξενούμενοι πάνω στη Γη.  Προσπάθησα πολλές φορές να βιώσω το νόημα της ύπαρξής μας και τη μοναδική απάντηση την βρήκα πάντοτε στον Λόγο του Ιησού Χριστού, στην Ορθόδοξη θρησκεία. Δεν είμαι εθεροβάμων χαρακτήρας, ούτε θρησκόληπτος Χριστιανός. Πιστεύω όμως ότι η επί της Γης ζωή μας και ο θάνατος, δεν είναι η αρχή και το τέλος. Έχω πειστεί πως μετά την επίγεια ζωή υπάρχει και ο Πνευματικός προορισμός της ψυχής μας στην επουράνια Βασιλεία. Είμαι κι εγώ ένας από τους μη αναμάρτητους ανθρώπους του Θεού με ό,τι καλό, αλλά και κακό με συνοδεύει στο διάβα της ζωής μου.

Σημείο καμπής και προβληματισμού υπήρξε για εμένα η απώλεια του πρωτότοκου γιού μου Δημήτρη. Ο Δημήτρης, ήταν ένας πολύ καλός χαρακτήρας, οικογενειάρχης με την αγαπημένη του Χριστίνα και τα δυό του παιδιά, τον Βαγγέλη και την Ιωάννα. Όταν τον κάλεσε στα 49 του χρόνια οι Πανάγαθος Θεός της Χριστιανοσύνης, προβληματίστηκα. Έψαξα μέσα στα κατάβαθα της ψυχής μου να βρω τον λόγο που έφυγε τόσο γρήγορα από κοντά μας. Έκανα κι΄εγώ ερωτήματα που έχουν κάνει και άλλοι πριν από εμένα. ΓΙΑΤΙ Θεέ και Κυριέ μου; Ο προβληματισμός και ο πόνος της οικογένειας ήταν πολύ μεγάλος. Έχοντας υπόψη μου πως μετά από τέτοια γεγονότα έχουν διαλυθεί οικογένειες προσπάθησα να κρατήσω τους υπόλοιπους όρθιους

Και τότε θυμήθηκα την απάντηση που μου είχε δώσει ο γιός μου, όταν επέλεξε την ειδικότητα του Γιατρού Μαιευτήρα: Γιατί γιέ μου δεν επέλεξες να έχεις άνδρες και γυναίκες πελάτες, αλλά μόνο τις γυναίκες; Η απάντηση ήταν: «Πατέρα, όταν για πρώτη φορά έλαβα, μέρος στη διαδικασία μιάς γέννας, θαύμασα το Μεγαλείο του Θεού στο σχέδιο δημιουργίας του ανθρώπινου γένους. Αυτή είναι και η αιτία, που είμαι, ίσως, ο μοναδικός Γυναικολόγος που δεν κάνω εκτρώσεις…».

Αυτή η σκέψη, που μου ήλθε σαν απάντηση στους προβληματισμούς μου ήταν το κομβικό σημείο, που με κράτησε και μπορώ να ισχυριστώ όλους μας, στο δρόμο της προσπάθειας, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και Χριστιανοί.

Φίλοι μου Αναγνώστες, αισθάνομαι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις σκέψεις, την ανάγκη να προβώ σε μια Ομολογία Πίστεως και ευγνωμοσύνης προς τον Τριαδικό Θεό μας, γιατί μου έδωσε μέχρι σήμερα την Χάρη να προσπαθήσω την πορεία προς τη βελτίωση, σύμφωνα με τον Θείο Λόγο.

Υπήρξα γόνος μιας μικροαστικής οικογένειας, που είχε έλθει στην Κόρινθο από την Ήπειρο, μετά τον μεγάλο σεισμό του 1928. Εδώ γεννήθηκα πριν από 91 χρόνια. Υπήρξα ορφανό παιδί από τον πρώτο μου χρόνο ηλικίας. Έζησα μέσα στην φτώχεια και την προσπάθεια επιβίωσης της Γερμανικής Κατοχής. Είχα όμως την Αγαθή τύχη να βρω από μικρό παιδί τη γυναίκα της ζωής μου. Με την Ελένη Αλεξιάδου βιώνουμε βίο παράλληλο. Ήταν κι΄αυτή ορφανή από τα δέκα της χρόνια, αφού έχασε τον πατέρα της έναν Μικρασιάτη Επιπλοποιό και πτωχή. Οι Μανάδες μας, η Δέσποινα Μητέρα της Ελένης με τέσσερα παιδιά στην αγκαλιά και η Μάνα μου Παρασκευή με τρία παιδιά και ένα στην κοιλιά αρχικά, δούλευαν σκληρά στα κτήματα του Κοτσερώνη και του Μεγαλέμπορου Νωπών προϊόντων Χορμόβα για να μας ζήσουν.

Με τη Ελένη είμαστε γειτονόπουλα, μαζί πηγαίναμε στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο Θηλέων και Αρένων αντίστοιχα. Στο Δημοτικό Σχολείο μας βρήκε η κατοχή, η πείνα με τον λιμό το 1942 – 1943, ενώ και οι δύο προσπαθούσαμε με εργασίες της εποχής στον ελεύθερο χρόνο μας να ενισχύσουμε τις οικογενειακές ανάγκες. Παρά τα δύσκολα χρόνια οι μανάδες μας, μας έσπρωχναν στα γράμματα, πήγαμε και οι δύο στα Γυμνάσια της Κορίνθου μετά από την αποφοίτηση με ευδόκιμους βαθμούς, προσωπικά κατέληξα στην εισαγωγή μου στην Σ.Σ. Ευελπίδων και η Ελένη εργάστηκε από μικρή για να ενισχύσει την ανατροφή και τις σπουδές των τριών αδελφών της, ως Δημόσιος υπάλληλος (Τμηματάρχης) της Νομαρχίας Κορινθίας!

Αναφέρθηκα σε Αγαθή τύχη και ήταν πραγματικά ένας Θησαυρός για εμένα. Τα άγουρα νιάτα αγαπήθηκαν από τα παιδικά τους  χρόνια, παντρεύτηκαν, έκαναν τρία παιδιά, τον Δημήτρη, τον Κυριάκο και την Εύη, και τα τρία αξιώθηκαν με την προσπάθεια τους κι έγιναν αυτόφωτα, παντρεύτηκαν το ταίρι της καρδιάς τους. Μαζί με την Χριστίνα Κουρή, την Σίσυ Κατσούδα και τον Τάσο Κελλάρη,  μας χάρισαν οκτώ εγγόνια και την δισεγγονή, που και αυτά έχουν την εξελικτική τους πορεία. Υγεία να έχουν με την ευλογία του Θεού.

Το παρατράβηξα με τα δικά μου, αλλά αισθάνομαι την βαθύτατη ανάγκη να εκφράσω, ενώπιον Θεού και ανθρώπων τη βαθύτατη ευχαριστία προς τη γυναίκα μου, τώρα, σ΄αυτή την προχωρημένη ηλικία και να της πω:

Ευχαριστώ τον Θεό μας γιατί μας έφερε τον έναν κοντά στον άλλο. Ευχαριστώ κι εσένα, γυναίκα της ζωής μου, γιατί στάθηκες στο πλευρό μου όλα αυτά τα χρόνια στις καλές και τις κακές στιγμές του βίου μας.

Πιασμένοι χέρι χέρι βαδίσαμε και με την Χάρη Του Θεού είμαστε ακόμη και σήμερα ευγνώμονες προς Αυτόν, γιατί εμείς τα ζήσαμε όλα από τα παιδικά μας χρόνια, στην επίγεια ζωή μας. Με αγάπη, με φίλους και συγγενείς, με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και το ωραίο Κορινθιακό περιβάλλον.

Σε ευγνωμονώ για όλα αυτά και παρακαλώ τον Πανάγαθο Θεό του Ελέους να μας δώσει την ευκαιρία στον χρόνο που μας απομένει να βαδίσουμε σύμφωνα με το θέλημά του προς την Πνευματική δεύτερη ζωή, σύμφωνα με το θείο Σχέδιο για το ανθρώπινο γένος. Να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας δώσει το Μέγα Έλεός του!  Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας…  

 

 Β.Δ.Κ.