Η άδεια καρέκλα (Φ. 1891)

 

 Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή

 

Ερχόταν για πολλά χρόνια σχεδόν την ίδια ώρα ,γύρω στις 10 με 10 και μισή πριν από το μεσημέρι στο βιβλιοπωλείο .

Ήταν ένα από κεινα τα παιδιά πού ανέφερε στο ομώνυμο τραγούδι της η Σοφία Βεμπο. Παιδια τής Ελλάδος παιδιά …

Έπαιρνα το μπλοκ μου κι ένα στυλό ,πλησίαζα κοντά του κι άρχιζα τις ερωτήσεις.

Κι έτσι για πολλά χρόνια χτίσαμε μια φιλία μέχρι τα 105 του χρόνια πού έφυγε για πάντα.

Κάθε φορά χανόμασταν σ ένα ταξίδι στο χρόνο.

 

Μου περιέγραφε με λεπτομέρειες τον πόλεμο ,τα νεανικά του χρόνια, την κατοχή, τον εμφύλιο, τούς αγώνες του για μια καλύτερη ,ομορφότερη ζωή με την κυρούλα του,την αρχόντισσα του πού έφυγε πιο πριν από τον ίδιον.

Αγαπούσε όλο τον κόσμο κι έπαιρνε τα πράγματα όπως έρχονταν. Οταν μιλούσε τα μάτια του έβγαζαν μια σπίθα,μια αισιοδοξία ,μια ελπίδα ένα θέλω να ζήσω…

Όταν ξεκινήσαμε Τέλη για το μέτωπο, μου είπε κάποια μέρα, έκανα το σταυρό μου και είπα …Θεέ μου ,Παναγία μου, ούτε να σκοτώσω ,ούτε να με σκοτώσουν. Πολέμησε στην πρώτη γραμμή πυρός με ηρωισμό και με την χαρακτηριστική του αισιοδοξία αντιμετώπισε επιτυχώς την κάθε δυσκολία.

Όταν συνέλαβε έναν Ιταλό, νέο παιδί ,πού έτρεμε από το φόβο του ,τον κάθισε κάτω ,τού χάιδεψε τα μαλλιά, τού έδωσε νερό , ένα στριφτό τσιγάρο και τον καθησύχασε λέγοντας του… Μη φοβάσαι βρε όλα θα πάνε καλά, και μεις το ίδιο με σας είμαστε , τα συμφέροντα είναι πού μας βάζουνε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον. Εκείνος τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη ,σταμάτησε να κλαίει κι έβγαλε τις οικογενειακές του φωτογραφίες από την τσέπη για να τού τίς δείξει. Τον αισθανόταν πια δικό του άνθρωπο ,το χέρι τού Θεού στη μαυρίλα τού πολέμου.

Κι έτσι με τις ιστορίες του τα χρόνια πέρναγαν όπως μια σχεδία έναν ωκεανό.

Κι εγώ να ρωτάω και να ξαναρωτάω ..χωρίς ποτέ να χορταίνω απ’ τις ατέλειωτες αφηγήσεις του.

Πώς αυτό,πως εκείνο, πώς το αλλο…

Ποτε δεν μου χάλασε χατίρι ,μονάχα όταν μετά απο ώρες κουραζόταν ,σηκωνόταν με το μπαστούνακι του ,φόραγε την τραγιασκα του και μού λέγε :αύριο πάλι,θα πάω πρώτα στο καφενείο να δω τούς φίλους και μετά θα ρθω να συνεχίσουμε.

Στις εθνικές γιορτές κατέθετε το στεφάνι εκ μέρους των πολεμιστών τού 40… Αγέρωχος, με τον καλό του λόγο , τα χορατα του κι ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.Φύλακας άγγελος του η αγαπημένη του κόρη η Παρασκευή ..σκιά τής σκιάς του.

Την τελευταία φορά λίγο πριν καταθέσει το στεφάνι εκεί όπου θα γίνονταν τα αποκαλυπτήρια τής μαρμάρινης στήλης όπου αναγράφονταν τα ονόματα των πεσόντων Νεμεατων στο πόλεμο τού 40,με κοίταξε και μού είπε: Τέλη να ξέρεις ,αυτό είναι το τελευταίο στεφάνι πού καταθέτω..Δεν θέλω να ακούω τέτοια τού είπα..μην ξεχνάς ότι έχουμε πολλές σελίδες να γράψουμε ακόμη …

Μετά από λίγο καιρό αρρώστησε κι ένα βράδυ ,έγειρε το κεφαλάκι του κι έφυγε με συνοδεία αγγέλων,όπως συμβαίνει με όλους εκείνους πού στην ζωή τους χάρισαν στους άλλους αγάπη και χαρά, για να συναντήσει τήν αγαπημένη του γυναίκα εκείνη πού τού έστελνε τα γράμματα στον πόλεμο,εκείνη πού τού κρατούσε το χέρι στα δύσκολα,εκείνη πού τού χάρισε δύο υπέροχα παιδιά..

Κι έτσι διακόπηκε για πάντα η καθημερινή μας συνομιλία ,τα ταξίδια στο χρόνο .

Τώρα στη γωνία παραμένει η καρέκλα του άδεια και πάνω απ’ το γραφείο μου κρεμασμένη η τραγιασκα του για να μού θυμίζει εκείνες τις μέρες , όπου ένας ήρωας μού δίδασκε μέσα από τις αφηγήσεις του ,την αρετή ,την τόλμη,την ταπεινότητα αλλά και την χωρίς όρια αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο.

Καληνύχτα μπάρμπα Χαράλαμπε να σαι καλά όπου κι αν είσαι…

Σ ευχαριστώ….

Υ.Γ Το κείμενο μου αυτό το αφιερώνω στον ήρωα Χαράλαμπο Κουρελη, και το συνοδεύω με δύο τραγούδια 1.του Νίκου Γούναρη το: κορόιδο Μουσολίνι,και 2.της Σοφίας Βέμπο το: παιδιά τής Ελλάδος παιδιά…

Υ.Γ2Α.Γ Καλλής: Αγαπητέ Δήμαρχε και Δ.Σ τού Δήμου Νεμέας απλά σας υπενθυμίζω την τελευταία εκκρεμούσα υποχρέωση στον Νεμεατη πολεμιστή τού 1940

Χαράλαμπο Κουρελη

Πριν 5 χρόνια …Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια …μόλις πού πρόλαβα τότε να υλοποιήσω μια υποχρέωση απέναντι σ ένα πραγματικό σύμβολο τής Νεμέας.

Μετά άρχισε η περιπέτεια τού covid πού άλλαξε τα πάντα..

Το μόνο πού τώρα εκκρεμεί είναι η υλοποίηση τής ομόφωνης απόφασης πού είχατε πάρει ως Δ.Σ με πρόταση τού προέδρου τού Εμπορικού Συλλόγου και δημοτικού συμβούλου πού δίνει το όνομα τού αείμνηστου πλέον Χαράλαμπου Κουρελη τελευταίου πολεμιστή τού 1940 σε έναν δρόμο στην περιοχή Αγίου Γεωργίου Νεμέας

Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλα θεμα τής γνωστής ελληνικής γραφειοκρατίας η ονοματοδοσία τής οδού .

Επαναφέρω το θέμα γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχει ένας από το νέο αξιόλογο συμβούλιο σας και των μεν και τών δε πού δεν θα ήθελε να δει να υλοποιείται αυτή η τελευταία υποχρέωση μας ως πόλη, έναντι ενός ανθρώπου πού είχα την τύχη για 7 ολόκληρα χρόνια να κατανοήσω το μεγαλείο τής ψυχής του.

Υ.Γ3 Το θέμα το επαναφέρω γιατί εντελώς τυχαία μια μέρα ρώτησα την κόρη του αν έχει υλοποιηθεί η τότε ομόφωνη απόφαση τού Δ.Σ.

Η απάντηση ήταν αρνητική και γι αυτό πραγματικά λυπήθηκα ενθυμούμενος το πόσο γρήγορα υλοποιήσαμε συνεργαζόμενοι το μνημείο με τα ονόματα τών πεσόντων πολεμιστών τού 1940