Η Πόλις εάλω (Φ. 1897)

Ο Μάϊος σφραγίζεται στην έξοδό του από μία σημαδιακή για το έθνος ημερομηνία, την 29η. Στις 29 Μαΐου 1453 η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ! Εάλω η Επτάλοφη, η Βασιλεύουσα, η Βυζαντίς, ο Οφθαλμός της Οικουμένης, η Τύχη, η Εώα και Νέα Ρώμη, η Ανθούσα. Έσβησε από το χάρτη ως κράτος, αφού από την αποφράδα εκείνη Τρίτη, το Γένος κατήλθε και ουσιαστικά και συμβολικά στον Άδη της μακραίωνης και πιο βάρβαρης δουλείας που έζησε ποτέ Έθνος.

«Το κλειδί του κόσμου χάθηκε! Κλάψατε Χριστιανοί της Ανατολής, Χριστιανοί της Δύσης», θρηνεί ο σύγχρονος της Άλωσης Ευρωπαίος ιστορικός. Αλώθηκε η Πόλη που επί 1.000 έτη μεσουράνησε στο Παγκόσμιο Στερέωμα και η ακτινοβολία της και ο πολιτισμός της ήταν όχι μόνο «ελπίς και χαρά πάντων των Ελλήνων» αλλά και «καύχημα πάσιν τοις ούσι υπό την του ηλίου ανατολήν». Και η πρώην Πόλη των Πόλεων, την επομένη της πιο δραματικής νύχτας, κατά τον ιστορικό Δούκα, «ην πάσα άοικος, ούτε άνθρωπος, ούτε κτήνος, ούτε όρνεον κραύγαζον ή λαλούν ην εντός»!

Μόνο 60.000 γυναικόπαιδα συγκεντρώθηκαν στις σκηνές των βαρβάρων κατακτητών και διασκορπίστηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ασίας, Ευρώπης και Αφρικής ως δούλοι. Όμως έμενε φωτεινό μετέωρο, η γενναία αντίσταση και εθνική παρακαταθήκη των ολίγων υπερασπιστών, η ηρωική απάντηση του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου: «Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ούτ’ εμόν εστίν, ούτ’ άλλον των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Και ο Ελληνισμός απ’ άκρη σ’ άκρη χειμαζόμενος και αιμάσων από την επομένη της Άλωσης, υπό την σκέπη και την παρηγορία της Εκκλησίας, θρήνησε με το δικό του αδρό δημοτικό στίχο την Άλωση: «Σιμά να βγούνε τ’ Άγια και ο Βασιλεύς του κόσμου/ φωνή τους ήρθε εξ ουρανού και απ’ αρχαγγέλου στόμα/ -Παπάδες, πάρτε τα ιερά και σεις κεριά σβηστείτε/ Γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει/ Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες/ -Σώπασε κυρά-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις/ Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι»!

Κι έπλασε θρύλους και παραδόσεις για τα ψάρια τα μισοτηγανισμένα, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά, το Ασημένιο Δισκοπότηρο, την Αγία Τράπεζα, που πέρασαν από γενιά σε γενιά, από γιαγιά σε εγγόνι. Που έθρεψαν γίγαντες και ήρωες, Μάρτυρες και Αγίους, που γλύκαναν τον πόνο του ραγιά και γαλούχησαν τη Λευτεριά, που του έδωσαν πίστη για την Αναγέννηση και την Ανάσταση του Γένους.

Όλοι οι Έλληνες κάθε χρόνο στις 29 Μαΐου, μετά από 571 χρόνια, ταξιδεύουμε ακόμα στο χώρο και στο χρόνο, στο άλλοτε και στο τώρα, σαν προσκύνημα, σαν βίτσισμα αφύπνισης, αυτοσυγκέντρωσης και αυτογνωσίας, αλλά και σαν διεκδίκηση των δικαίων του Πατριαρχείου, των Μνημείων και της διωγμένης και λεηλατημένης Ομογένειας, που ξεχασμένη από όλους, πνέει τα λοίσθια αντί να θάλλει με βάση την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και του Διεθνούς Δικαίου, που την προστάτευε και εγγυήθηκε γι’ αυτήν στους πολιτισμένους Ευρωπαίους έναντι της Τουρκίας -κύριου καταπατητή και σφετεριστή των συνθηκών- στην Ευρώπη.

Ενθυμούμεθα την Άλωση του 1453, γιατί μετά από αυτήν συνέβησαν πολλές και δραματικές αλώσεις του Ελληνισμού:

1463: Η Τραπεζούντα εάλω!

Αύγουστος 1922: Η Σμύρνη εάλω και μαζί ολόκληρη η Μικρασία: Μίλητος, Φώκαια, Αλικαρνασσός, Φιλαδέλφεια κλπ.

1914 και 1940: Η Βόρεια Ήπειρος εάλω!

21 Ιουλίου 1974: Η Κύπρος εάλω!

Αλλά αλώσεις συμβαίνουν καθημερινά και σήμερα με τη δική μας ευθύνη ή μάλλον ανευθυνότητα και αδιαφορία για την εξυπηρέτηση των προσωπικών συμφερόντων της μικροπολιτικής και της παγκοσμιοποίησης.

Όμως, όπως ο σοφός και αισιόδοξος λαός μάς διδάσκει μέσα από τη συμφορά του:

«Η Ρωμιοσύνη χάθηκεν, η Ρωμιοσύνη πάρθεν. Η Ρωμιοσύνη αν χάθηκε, ανθεί και φέρει κι άλλο»!

Το Βυζάντιο δεν χάθηκε ιστορικά!

Είναι πάντα η Πόλη των Πόλεων.

Η καρδιά του Βυζαντίου.

Η ψυχή της Ρωμιοσύνης.

Ζει στην Παιδεία, στη Νομοθεσία και στη Φιλανθρωπία.

Στα χερουβικά και στα Κοντάκια.

Στη Βυζαντινή Τέχνη με τους θόλους και τα ψηφιδωτά, στις μορφές των Αγίων, στους χορούς των Κανοναρχών.

Είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας και Οικουμενικές Σύνοδοι.

Είναι η ίδια η Ιστορία.

Και αυτή δεν αλώνετε. Ζει και μαρτυρεί και κραυγάζει.