ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (Φ. 1898)

 

Απάντηση στο ερώτημα: Τι είναι η ζωή;

 

 

Η ανθρωπότητα αυτά τα τελευταία χρόνια βιώνει έντονα υπαρξιακά προβλήματα. Είναι ως εκ τούτου έντονο το ερώτημα των ανθρώπων «Τι είναι η ζωή»; Κάθομαι και σκέπτομαι όπως και οι περισσότεροι συνάνθρωποι, ποιο είναι το βαθύτερο νόημα του ερωτήματος και δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Η μια σκέψη διαδέχεται την άλλη και τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα συγκριτικά με όλα αυτά που βίωσα σ΄ αυτή την μεγάλη ηλικία. Είναι φυσικό τον πρώτο λόγο στην απάντηση να τον έχουν οι αποθηκευμένες Χριστιανικές σκέψεις στο βάθος του μυαλού μου.

Ο άπειρος χρόνος που περνάει μπροστά στα μάτια των ανθρώπων έχει σχέση με τη λεγόμενη καθημερινότητα σε συνέχειες. Τα πρωϊνά γεγονότα διαδέχονται αυτά της ημέρας, οι βραδινές ώρες του ύπνου με τα όνειρα φτάνουν μέχρι το άλλο το πρωϊ. Μέσα σε 24 ώρες ο άνθρωπος περνάει στην αντίπερα όχθη του ποταμού που ρέει ασταμάτητα μέχρι να λήξει η ζωή.  Τίποτα δεν είναι ίδιο με το πριν.

Μέσα στον καταιγισμό των εικόνων, των φώτων και των ισχυρών εντυπώσεων στοχαζόμαστε πάλι τα υπαρξιακά μας προβλήματα και μεταξύ αυτών τι είναι η «ζωή», αυτό το αγωνιώδες, αλλά και προσφιλές θέμα για τον άνθρωπο. Κατά τον Ιεράρχη Μέγα Βασίλειον «ποταμός η ζωή, ο οποίος ρέει ορμητικός αλλού και αλλού χωρίς να ακούεται, όλος δε ο ποταμός εκβάλλει εις την θάλασσαν του θανάτου…».

Λεξικογραφικά, ζωή είναι το άπειρο ελάχιστο διάστημα του άναρχου και ατελεύτητου χρόνου, που διανύει ο άνθρωπος πάνω στη γη, από την γέννηση έως τον βιολογικό θάνατό του.

Παραστατικώτερα η ζωή μας είναι ένα βαγόνι στο τραίνο του φυσικού χρόνου, της ιστορίας και του «σύμπαντος  κόσμου», που οδεύει στην αιωνιότητα.

Σ’ αυτό το βαγόνι πραγματοποιείται το «ταξίδι μας στον χρόνο». Όταν γεννιόμαστε επιβιβαζόμαστε στο τραίνο.

Εκεί συναντάμε ανθρώπους με τους οποίους πιστεύουμε ότι, θα μας συνοδεύουν σ΄όλη τη διάρκεια του ταξιδίου, είναι οι γονείς μας. Δυστυχώς όμως αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν να συνεχίσουμε μόνοι χωρίς την φυσική τους παρουσία παρά μόνον με την ανάμνησή τους, η οποία σημειωτέον δεν σβήνει ποτέ από τον νου μας.

Ωστόσο άλλα πρόσωπα επιβιβάζονται που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για μας. Είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε, σύζυγοι, τέκνα, συγγενείς και φίλοι.

Κάποιοι απ΄αυτούς με την χριστιανική θεώρηση της ζωής και της συνείδησης της προσωρινότητάς της, βλέπουν το ταξίδι σαν ένα περίπατο, που έχει αρχή και τέλος. Προσπαθούν να ζήσουν μέσα στον δρόμο που χάραξε ο Ιησούς Χριστός στον Θείο Λόγο του. Κάποιοι άλλοι βλέπουν τη ζωή σύμφωνα με το γνωστό «Φάγωμεν, πίωμεν, διασκεδάσουμε, αυριον αποθνήσκουμε», προσηλωμένοι στον υλικό κόσμο χωρίς προσπάθεια στην πνευματική ζωή.

Η ζωή είναι ένα ταξίδι γεμάτο ελπίδες και απογοητεύσεις, συναντήσεις και αποχαιρετισμούς, είναι ισολογισμός με άπειρα στοιχεία στο ενεργητικό και το παθητικό του, αλλά σίγουρα είναι ταξίδι χωρίς επιστροφή. Το μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι, δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά εμείς του τραίνου και οι συνταξιδιώτες μας, διότι ο χορηγός και ρυθμιστής της ζωής είναι ο Θεός.

Ο χωρισμός με τους συνταξιδιώτες οδυνηρός, αλλά όχι απελπιστικός, έχοντας την βεβαιότητα ότι, θα συναντηθούμε κάποτε και πάλι στον σταθμό της αιωνιότητας. Ας αξιοποιήσουμε τον χρόνο του ταξιδιού μας σύμφωνα με τις Ιερές παρακαταθήκες της Ορθοδοξίας, αφήνοντας στον Θεό και τους ανθρώπους αγαθές μνήμες και ελπίδες…

  Β.Δ.Κ.