Οι βουβαμένοι «σοφοί»…. μας (Φ. 1901)

 

  

Η επικαιρότητα, εσωτερική ή διεθνής, πολιτική , κοινωνική, οικονομική, τοπική ή παγκόσμια, ευχάριση ή δυσάρεστη, πολύκροτη ή μη, περισσότερο ή λιγότερο εκκωφαντική , αληθινή ή αληθοφανής, προβληματίζει όλους μας καθημερινά. Μικρούς, μεγάλους, λιγότερο ή περισσότερο σκεπτόμενους, ανησυχούντες ή μη, μας γεμίζει ερωτηματικά και γεννά απορίες για το αύριο, ως πολίτες της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου γενικότερα.

Στις οικογενειακές, κοινωνικές και άλλες συναθροίσεις, κυριαρχούν τα καθημερινά θέματα επιβίωσης, ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το αύριο, κάτω από τις διαμορφούμενες συνθήκες στη χώρα και στο διεθνές περιβάλλον.

ΟΙ πολεμικές συρράξεις σε γειτονικές μας περιοχές και οι κίνδυνοι επέκτασης η γενίκευσης, επισκιάζουν συχνά πυκνά τα προβλήματα της καθημερινότητας και γιγαντώνουν τον φόβο για τυχόν εμπλοκή της χώρας σε επώδυνες για όλους περιπέτειες. Την ίδια ώρα γειτονικές χώρες, σεληνιάζονται ανεξέλεγκτες στον χορό των διεκδικητικών εις βάρος μας προκλήσεων, καθώς η θρασύτητα των επεκτατικών τους βλέψεων δεν στιγματίζεται από κανένα διεθνή οργανισμό, ακόμα κι όταν Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς μετατρέπονται σε τζαμιά και βεβηλώνονται απροκάλυπτα. Αποκορύφωμα της έμμεσης πλην σαφούς επιβράβευσης αυτής της τακτικής, είναι η αποθράσυνση και η ανιστόρητη ένταξη Ελληνικών-κατοχυρωμένων με διεθνείς συμβάσεις –νησιών και εδαφών στην επικράτειά τους, στην διδακτέα ύλη των σχολικών βιβλίων της γείτονος χώρας. Κι αφού αυτό δεν στηλιτεύεται από κανένα αρμόδιο φορέα, η θρασύτητά τους θεριεύει και εκδηλώνεται με κατάπτυστες αναφορές στη δήθεν λανθασμένη μη κατάληψη ολόκληρης της Μεγαλονήσου από τον Αττίλα το 1974, με εκφρασμένο τον ακόμα πιο εμετικό λόγο της πιθανότητας ολοκλήρωσης τώρα αυτής της ντροπιαστικής για τον σύγχρονο κόσμο εκτροπής.

Όλα αυτά δεν είναι παρά η οφθαλμοφανής απόδειξη του μεγαλοϊδεατισμού και του επεκτατικού πνεύματος μιας παράφρονος πολιτικής της Τουρκίας, που σε συμπόρευση με άλλες -επίσης ελλιπούς δημοκρατικότητας- χώρες, εγείρουν κατά καιρούς ανυπόστατες και παράλογες διεκδικήσεις.

Και στον αντίποδα εμείς. Κατά παράδοση διαφωνούντες ακόμη και προ των Εθνικών κινδύνων, ερίζοντες και μη συμφωνούντες έστω και στα στοιχειωδώς παραδεκτά, υποχείρια των πολιτικών «σωτήρων» του τόπου, μικροπρεπείς και συνεπώς αδιάφοροι για το συμφέρον του, έρμαια της γενετικής –φοβάμαι- διαστροφής να προτάσσουμε το ατομικό μπρος από το γενικό , το εγώ πάνω από το εμείς. Και καλά εμείς ο «απαίδευτος» λαός, δεν έχουμε το ανάστημα να υψώσουμε ένα μεγάλο ΟΧΙ σ΄όλα τούτα, να διαδηλώσουμε και να βροντοφωνάξουμε STOP στον επικίνδυνο κατήφορο. Οι άλλοι, οι μεγάλοι, οι επαϊοντες πού βρίσκονται, ποιος θα διακόψει τον νιρβάνα τους, ποιος θα τους αναγκάσει να βγουν από τις φωλιές της αδιαφορίας τους, πότε θα ξυπνήσουν για να υπηρετήσουν επί τέλους τον ρόλο που τους έταξε το αξίωμά τους και η ιστορία; Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς, γι΄ αυτούς και την πολιτική γενικότερα έχω εκθέσει τις απόψεις μου σε προηγούμενο άρθρο (Φ.τ.Κ. Αρ.φύλλου 1862/19.10.2023). Τώρα μιλώ για τους «σοφούς» μας, που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν, αυτούς που θα έπρεπε με το γνωστικό τους επίπεδο και την ακαταμάχητη βαρύτητα της τεκμηριωμένης άποψής τους, να απορρίπτουν τις έωλες ανακρίβειες των γειτόνων μας, που όσο τούτοι κωφεύουν και σιωπούν, τόσο αυτοί αποθρασύνονται, προσθέτοντας κάθε λίγο και νέες αβάσιμες και προκλητικές αιτιάσεις και διεκδικήσεις.

Αλοίμονο!!! Αν ζούσε σήμερα ο μεγάλος Μακρυγιάννης, είμαι σίγουρος πως θα αναθεωρούσε την αιτία που τον ώθησε να γράψει ιστορία λέγοντας: ¨ Ένα πράγμα παρακινεί και μένα να γράφω, ότι τούτην την Πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς κι πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι…….¨ Ίσως θα το ξανάγραφε σήμερα εξαιρώντας κάποιους απ΄αυτόν τον κατάλογο.

Δικαιώνεται όμως πανηγυρικά ο αγαπημένος ποιητής, λογοτέχνης κλπ. Χαλίλ Γκιμπράν που προ 100 σχεδόν χρόνων έγραψε: « Το Έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε, ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ΄τη σοδειά του, κρασί αν πίνει αλλά όχι απ΄τα πατητήρια του, Το Έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας του, που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του, που δεν επαναστατεί παρά σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα. Το Έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. ….Το Έθνος να λυπάστε που έχει ΣΟΦΟΥΣ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΒΟΥΒΑΜΕΝΟΥΣ».

Σ΄αυτήν την τελευταία παράγραφο εστιάζω την σημερινή μου παρέμβαση, κι ας με συγχωρήσουν κάποιοι απ΄αυτούς που ύψωσαν μεμονωμένες φωνές και κάποιοι, που ήθελαν ίσως αλλά δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος τους.

Περικλής Καπνιστής