Επέτειος της Ιστορικής Μάχης της Περαχώρας (Σεπτέμβριος 1822) (Φ. 1907)
Εορτασμός από τον Δήμο Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγ. Θεοδώρων
Πλατεία Ταξιαρχών - Περαχώρα
(Τετάρτη 25 & Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2024)
Έναν σεμνό εορτασμό της επετείου της Ιστορικής Μάχης της Περαχώρας (Σεπτέμβριος 1822) – φόρο τιμής στους ήρωες προγόνους μας που οδήγησαν την πατρίδα μας στην απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό πραγματοποιεί ο Δήμος Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγ. Θεοδώρων την Τετάρτη 25 (7:00΄-9:00΄μ.μ.) και Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2024 (10:00΄ π.μ.-12:00΄μ.μ.), στην Πλατεία Ταξιαρχών στην Περαχώρα. Ποια ήταν αυτή η μάχη όμως;
«Πατρίς να μακαρίζης όλους τους Έλληνες ότι θυσιάστηκαν δια σένα, να σε αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς άλλην μια φορά ελεύτερη Πατρίδα, που ήσουνε χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των Εθνών… Να τους θυμάσαι και να τους μακαρίζης γιατί αυτοί σ’ ελευτέρωσαν…»
Με αυτά τα λόγια του Στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη, ξεκινά το αφιέρωμά του στην Ιστορική Μάχη της Περαχώρας το Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας στην ιστοσελίδα του (https://laografiko-perachoras.gr/mouseio) παραπέμποντας -πού αλλού;- στην έρευνα του εκπαιδευτικού ΠΕ 70 Νικόλαου Γεωργίου.
Διαβάζουμε:
«Η ιστορική επαρχία της «Περαίας Γης», στη βόρεια εσχατιά του Νομού Κορινθίας, η Περαχώρα και η ευρύτερη περιοχή της με την αδιάλειπτη ιστορική παρουσία στον ελληνικό χώρο από τους προϊστορικούς χρόνους έως σήμερα, έγινε τόπος σημαντικών ιστορικών εξελίξεων κατά τη διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1821 και διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην επιτυχή του έκβαση.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Περαχώρα οργανωμένη κοινότητα ανήκε στα ξακουστά απάτητα Δερβενοχώρια (Κούντουρα, Βίλια, Περαχώρα, Μπίσια, Μάζι, Μέγαρα, Εξαμίλια), που οι κάτοικοί τους διατηρούσαν ειδικά προνόμια από τους Οθωμανούς, ως φύλακες των ορεινών διαβάσεων (στενών περασμάτων) των Μεγάλων Δερβενίων των Γερανείων Ορέων.
Οι περήφανοι, αδάμαστοι και «απροσκύνητοι» Περαχωρίτες, μαζί με τους υπόλοιπους Δερβενοχωρίτες, ορεσίβιες, αρβανιτόφωνες φάρες με επαναστατικό και αδούλωτο φρόνημα, έχοντας πετύχει με τους αγώνες τους και με τον ανυπότακτο χαρακτήρα τους να ζουν υπό προνομιακό καθεστώς στο ορεινό και άγριο τοπίο των Γερανείων, που τόσο αγαπούσαν και που τόσο ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία τους – έχοντας αποκτήσει παράλληλα μια μορφή τοπικής αυτονομίας – χωρίς καθόλου να απομονωθούν, βέβαια, από τη Ρούμελη και τον Μοριά που η δική τους στενή λωρίδα γης ένωνε, διατήρησαν ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ρωμαίικη παράδοση επί αιώνες και σφυρηλατώντας ενότητα στα χωριά τους – ασκούμενοι καθημερινά στα όπλα – έγιναν η «μαγιά της Λευτεριάς» στην Κορινθία, συμμετέχοντας ουσιαστικά στην προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης και στον μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους των Ελλήνων, αγωνιζόμενοι με όλες τις δυνάμεις τους για το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας.
Η Περαχώρα πρωτοστάτησε στον ξεσηκωμό της Κορινθίας, στην Επανάσταση των Φιλικών των Δερβενοχωρίων στις 15 Μαρτίου 1821 με αρχηγό τον Περαχωρίτη Φιλικό Γεώργιο Διδασκαλόπουλο. Οι Περαχωρίτες θα γίνουν μπροστάρηδες του Ιερού Αγώνα των Ελλήνων στην Κορινθία, όταν ο απεσταλμένος Φιλικός των Καλαβρυτινών προκρίτων, πρωτοσύγκελος της Επισκοπής Χριστιανουπόλεως με έδρα την Αρκαδιά (Κυπαρισσία Μεσσηνίας) Αμβρόσιος Σιναΐτης, επισκέφθηκε την Περαχώρα για να ξεσηκώσει τους Δερβενοχωρίτες. Ο σπόρος της Φιλικής Εταιρείας έπεσε σε εύφορο χώμα ...
Στις 15 Μαρτίου 1821 συγκεντρώνονται στην Περαχώρα οι Φιλικοί και πρόκριτοι των Δερβενοχωρίων και αποφασίζουν την Επανάσταση της περιοχής, τη συγκέντρωση οπλοφόρων για να αποκλείσουν τα Μεγάλα Δερβένια των Γερανείων, και στις 27 Μαρτίου 1821, οι συναθροισθέντες στην Περαχώρα 1.500 ένοπλοι Δερβενοχωρίτες ξεκίνησαν να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο της Λευτεριάς…»
Συμμετείχαν σε πολλές επιχειρήσεις, όπως και στην πολιορκία του Ακροκορίνθου και την παράδοση του Κάστρου (27 Μαρτίου 1821 έως 14 Ιανουαρίου 1822).
«…Στις 26 και 27 Σεπτεμβρίου 1822, κατά τη διεξαγωγή της ιστορικής Μάχης της Περαχώρας, οι Περαχωρίτες/Δερβενοχωρίτες και οι λοιπές ελληνικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Νικηταρά τον «Τουρκοφάγο» (Νικήτας Σταματελόπουλος) και με την παρουσία σπουδαίων οπλαρχηγών της Επανάστασης (Δημήτριος Υψηλάντης, Γρηγόριος Δικαίος – Παπαφλέσσας, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Γιωργάκης Χελιώτης Λύκος, Αναστασόπουλος, Αντώνης Κολοκοτρώνης, Παναγιώτης Κεφάλας κ.ά.), αντιμετώπισαν με επιτυχία στη χερσόνησο της Περαχώρας τους Οθωμανούς του Δράμαλη, που εγκλωβισμένοι στην Κόρινθο μετά την ήττα και τη νίλα τους στα Δερβενάκια, προσπάθησαν να καταλάβουν την Περαχώρα και στη συνέχεια να διαφύγουν μέσω των Μεγάλων Δερβενίων, στη Ρούμελη.
Η Μάχη της Περαχώρας, αποτελεί μια από τις πιο ένδοξες σελίδες της μακραίωνης Τοπικής Ιστορίας της κωμόπολης της Περαχώρας και της ευρύτερης περιοχής της με πολυσήμαντη αξία... Ματαίωσε τα οθωμανικά σχέδια για διαφυγή προς τη Στερεά Ελλάδα, μέσω των απόρθητων Μεγάλων Δερβενίων των Γερανείων, των παραμενόντων Τούρκων στην Κόρινθο μετά την καταστροφή τους στα Δερβενάκια και οδήγησε στο έσχατο σημείο απελπισίας το αποδεκατισμένο από την πείνα και τις αρρώστιες στράτευμα του Δράμαλη που εγκλωβίστηκε στην περιοχή της Κορίνθου χωρίς πιθανότητα ανεφοδιασμού.
Η Μάχη της Περαχώρας, απόλυτα συνδυασμένη με τη Ναυμαχία των Σπετσών και του Αργολικού Κόλπου τον Σεπτέμβρη του 1822 ανέτρεψε την προσπάθεια των Οθωμανών επιτελικών να μειώσουν ή να εξουδετερώσουν τις πολύ θλιβερές και οδυνηρές συνέπειες για αυτούς της καταστροφής της διαβόητης – πανίσχυρης «Στρατιάς του Δράμαλη»... Αν δεν είχε πραγματοποιηθεί η Μάχη της Περαχώρας και η σθεναρή αντίσταση των ελληνικών δυνάμεων στη χερσόνησο της Περαχώρας, οι δρόμοι των Μεγάλων Δερβενίων θα έμεναν ανοιχτοί. Οι πολιορκημένοι Τούρκοι θα κρατούσαν γερή άμυνα και με τη βοήθεια των τουρκικών στρατευμάτων της Ρούμελης – που θα έβρισκαν ανοιχτή την πόρτα προς την Πελοπόννησο – θα περνούσαν στην αντεπίθεση και θα έθεταν έτσι σε μεγάλο κίνδυνο τους Επαναστάτες του Μοριά από το πρώτο τους ξεκίνημα.
Δημήτριος Υψηλάντης: «Τοιαύτη εστάθη η μάχη της Περαχώρας, η οποία τους μεν εδικούς μας ενεψύχωσε και εθάρρυνεν έτι μάλλον, τους δε εχθρούς έφερεν εις την εσχάτην αμηχανίαν»…
Στην Περαχώρα, στον ιστορικό ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών έλαβαν χώρα αργότερα το 1832 και οι συνεδριάσεις της αντι-συνέλευσης / αντικαποδιστριακής (Δ΄ κατ’ επανάληψιν Εθνική Συνέλευσις 1831-1832), της Κυβέρνησης των Συνταγματικών (Ιωάννη Κωλέττη, Ανδρέα Ζαΐμη, Γεώργιου Κουντουριώτη) και λοιπών αντικυβερνητικών πληρεξουσίων.».
Εκδηλώσεις μνήμης είναι το ελάχιστο που μπορούμε ως νέο-Έλληνες να προσφέρουμε...
* Εύη Κοκκίνου
Δικηγόρος - Διαμεσολαβήτρια
Msc Διοίκηση Τουρ/κών
Επιχειρήσεων
Απ. Παύλου 40, Κόρινθος
τηλ. 27410 84568
6944964225
email: ekokklaw@otenet.gr,
https:/evikokkinoulaw.gr
Αφήστε ένα σχόλιο