Τρία γατάκια: Μία ιστορία που μας δίδαξε πολλά! (Φ. 1906)

 

 Γράφει-Επιμελείται: Εύη Κοκκίνου - Κελλάρη*

Ευχαριστήρια προς τους «Ανθρώπους» της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κορίνθου για τη συγκινητική ανταπόκρισή τους!

                 

Όταν πριν λίγους μήνες, στις 27 Ιουνίου, στο φύλλο 1898 της ΦτΚ, δημοσίευσα ένα άρθρο μου με τίτλο «Μέσα σε έναν κόσμο αδιαφορίας, τι κάνω εγώ; Να νοιάζεσαι! Να παρατηρείς! Να νοιώθεις! Να ζεις και να γίνεσαι καλύτερος!», δεν είχα στο μυαλό μου αυτό που βίωσα προ ημερών μέσα στο ίδιο μου το σπίτι…

Τρία γατάκια είχαν γεννηθεί στον κήπο μας, μάλλον αρχές Αυγούστου, από μία όμορφη αδέσποτη γατούλα (καμία σχέση εγώ με γάτες έως το προηγούμενο Σάββατο, 7/9).

Είχαμε οργανώσει οικογενειακή μετάβαση στο εξοχικό των γονιών μου στο Βραχάτι, όταν ακούσαμε το τρυφερό νιαούρισμα -προφανώς στην προσπάθειά τους να τα θηλάσει η μαμά τους στη φωλιά που πολύ έξυπνα είχε δημιουργήσει ανάμεσα σε πράγματα του Τάσου, στοιβαγμένα προς εκκαθάριση και συγύρισμα. Συγύρισμα που το αφήσαμε εσκεμμένα για αρχές Σεπτεμβρίου.

Στην επιστροφή μας από το Βραχάτι, είδαμε για πρώτη φορά τη μάνα γάτα με τα πανέμορφα τρία της μωρά, τα οποία ήδη περπατούσαν ανάμεσα στα πράγματά μας. Η γάτα έδειξε τα δόντια της, όταν πλησίασα τη φωλιά της περιχαρής, χαμογελαστή και ενθουσιασμένη με την όμορφη εικόνα, οπότε απλώς φώναξα τον Τάσο και τη μικρή μας κόρη για να τα δουν από μακριά.

Είχε έρθει, όμως, για μάς η ώρα για «συγύρισμα» και καθάρισμα του κήπου και της αυλής. Η φωλιά θα χαλούσε… Είχαμε οργανωθεί και οι τρεις με γάντια και λοιπά εργαλεία, έκαστος ανάλογα με τις εργασίες που είχε αναλάβει.

Ο θόρυβος, οι ανθρώπινοι ήχοι και φυσικά οι εργασίες γύρω από τη φωλιά τρόμαξαν τη μάνα, η οποία έτρεξε στο διπλανό οικόπεδο. Τα μωρά σκόρπισαν, αλλά εντός του κήπου μας. Πού να ήξερα από πριν -δεν είχα γάτες ποτέ- τι έπρεπε να είχα κάνει...

Κατά τη διάρκεια της ημέρας αφήσαμε στη μάνα λίγο νερό και γάλα, δεν είχαμε κάτι άλλο κατάλληλο για γάτες στο σπίτι μας, ενώ, όταν αργά το απόγευμα τελειώσαμε τις εργασίες μας, αναζητήσαμε και τα γατάκια, για να σιγουρευτούμε ότι ήταν με τη μητέρα τους. Η μάνα εξαφανισμένη και τα γατάκια επίσης! Ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν μαζί…

Αφού επί ώρα ψάχναμε την οικογένεια ανάμεσα στους κορμούς των δένδρων, των φυτών μας, αλλά και στα διπλανά οικόπεδα, βρήκαμε ένα από τα μικρά πίσω από έναν θάμνο. Το πήρα στα χέρια μου, έψαξα, φώναξα τη μάνα. Πού, όμως; Ρώτησα τους γείτονες, κανείς δεν την είχε δει. Νύχτωνε. Τα άλλα γατάκια πουθενά. Πήραμε το μικρό, φτιάξαμε το σπιτάκι που είχαμε για τα σκυλάκια μας, τα οποία χάσαμε πριν από έναν χρόνο περίπου από αρρώστια, βάλαμε μία πετσέτα να το κρατήσουμε ζεστό, γιατί έτρεμε και έως αργά το βράδυ το ταϊζαμε με σύριγγα έως ότου το αναλάμβανε η μάνα.

Τη βρήκαμε το επόμενο πρωί. Διστακτική στην αρχή, της δώσαμε φαϊ για να πλησιάσει και αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη της και σιγά σιγά της πήγαμε το ένα της γατάκι. Εκείνη όμως άρχισε να τριγυρίζει ξανά και ξανά στον κήπο μας κλαίγοντας κι αναζητώντας τα άλλα δύο. Έτσι διαπιστώσαμε με τρόμο ότι τα δύο γατάκια της είχαν εγκλωβιστεί σε ένα πολύ δύσκολο σημείο του σπιτιού μας, στο τζάκι μας... Δεν περιγράφω άλλες λεπτομέρειες, γιατί περάσαμε πολύ δύσκολα σκεφτόμενοι ότι θα μπορούσαν δύο πλάσματα του Θεού να χαθούν έτσι, μέσα στο σπίτι μας κι εμείς να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι...

Δεν εγκαταλείψαμε! Ο καθείς σκεφτόταν λύσεις, τις συζητούσαμε, τις εφαρμόσαμε όλες, αλλά στο τέλος διαπιστώσαμε ότι μόνοι μας δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο -ήδη είχαμε μιλήσει με τον κατασκευαστή του τζακιού, ο οποίος δυστυχώς έλειπε και θα ερχόταν τη Δευτέρα. Έτσι συζήτησα με μία φίλη που είχε γατούλα και μου πρότεινε να ειδοποιήσω την Πυροσβεστική. «Θα ασχοληθεί η Πυροσβεστική με τα γατάκια;», τη ρώτησα απορημένη. «Ναι, θα έρθει, έχω σχετική εμπειρία», μου απάντησε.

 Έτσι κι έγινε. Ήταν αργά το βράδυ της Κυριακής! Κάλεσα την Πυροσβεστική Υπηρεσία Κορίνθου και ο αξιωματικός υπηρεσίας, με απίστευτο για μένα ενδιαφέρον, ανταποκρίθηκε αμέσως στο κάλεσμά μου. Εντός λίγων λεπτών δύο αξιωματικοί και ένας πρωτοετής ήρθαν στο σπίτι μας, μελέτησαν τον χώρο, προσπάθησαν με συγκινητικό τρόπο να βρουν λύση, αλλά ύστερα από ώρα διαπίστωσαν ότι οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να βοηθήσουν χωρίς να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά στο σπίτι μας. Μας έδωσαν οδηγίες συστήνοντας να περιμένουμε τον τεχνικό του τζακιού, τον οποίο επίσης είχαμε ειδοποιήσει να έρθει τη Δευτέρα.

Ήταν Κυριακή βράδυ και οι «Άνθρωποι» της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κορίνθου ανταποκρίθηκαν αμέσως. Τους ευχαριστώ γι' αυτό! Τους ευχαριστώ γιατί μάς έδωσαν, και σε μάς τους γονείς και στο παιδί μας, παράδειγμα επαγγελματικής συνέπειας και κυρίως παράδειγμα ανθρωπιάς.

Τελικά τη λύση έδωσε την άλλη μέρα ο κατασκευαστής του τζακιού χωρίς να προκαλέσει ζημιά στο τζάκι και σώζοντας τα γατάκια από βέβαιο θάνατο.

Πόσο ευγνώμων νοιώθω για τους πρόθυμους, ευαίσθητους και συνεπείς στον όρκο τους πυροσβέστες, τον τεχνικό μας, τον Τάσο και την κόρη μας που βοήθησε στο τάισμα με ένα κουβαδάκι από τα Playmobil της που ίσα χωρούσε στο σημείο επαφής με τα νεογέννητα!

Σώθηκαν τη Δευτέρα και επανενώθηκαν με τη μητέρα τους. Τώρα δε, τα φιλοξενούμε στον κήπο μας έως ότου μεγαλώσουν... Η κόρη μας δεν με άφησε να αναρτήσω μία υπέροχη φωτογραφία από τον θηλασμό των μωρών υπερασπίζοντας το δικαίωμα της γάτας στην ιδιωτικότητα - τι τραβάω...

Αυτές τις μέρες ξεπέρασα έναν παιδικό "φόβο", "αποστροφή" -δεν ξέρω τι από τα δύο - για τις γάτες, χάιδεψα τα μικρά αδύναμα πλάσματα, τα αγάπησα, έδωσα και πήρα ήδη αγάπη, αφού τριγυρίζουν κοντά μας πια χωρίς φόβο. Έκανα πράξη τα λεγόμενά μου: «Μέσα σε έναν κόσμο αδιαφορίας, τι κάνω εγώ; Να νοιάζεσαι! Να παρατηρείς! Να νοιώθεις! Να ζεις και να γίνεσαι καλύτερος!».

Ευλογία!

 * Εύη Κοκκίνου
Δικηγόρος - Διαμεσολαβήτρια
Msc Διοίκηση Τουρ/κών
Επιχειρήσεων
Απ. Παύλου 40, Κόρινθος
τηλ. 27410 84568
6944964225
email: ekokklaw@otenet.gr,
https:/evikokkinoulaw.gr