Οι ….πολιτισμένοι μας πόλεμοι (Φ. 1910)

Αγαπητοί αναγνώστες, βλέποντας στην ΤV την τραγική εξέλιξη των γεγονότων στην Μέση Ανατολή (Γάζα, Λίβανος, Ισραήλ, Ιράν κλπ) αλλά και την μακρόχρονη πλέον Ρωσο-Ουκρανική σύρραξη, ομολογώ ότι συγκλονίζομαι από την απίστευτη βαρβαρότητα και την απροκάλυπτη βία της «πολιτισμένης ανθρωπότητας». Της ανθρωπότητας της… εξέλιξης, της μεγιστοποίησης του πλούτου, των διαστημικών περιπάτων κάποιων μεγιστάνων του χρήματος, της ψηφιακής επανάστασης, των τεχνολογικών θαυμάτων, της τεχνητής νοημοσύνης κ.ά. Ταυτόχρονα όμως μιας ανθρωπότητας με ανισοκατανομή πλούτου και βασικών αγαθών, της φτώχειας, της εγκατάλειψης των αδύναμων, της περιφρόνησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της στέρησης ακόμα και της δυνατότητας ειρηνικής διαβίωσης των λαών. Μιας ανθρωπότητας της επίπλαστης κουλτούρας και εν τέλει της πολιτισμικής παρακμής.

Στο σημείο αυτό και προκειμένου να τεκμηριώσω τρόπον τινα τις παραπάνω διαπιστώσεις μου, κρίνω σκόπιμο να παραθέσω δυο παραγράφους από τον μνημειώδη μονόλογο του- μικρού το δέμας αλλά μέγιστου στην ψυχή και τη σκέψη- Τσάρλι Τσάπλιν (γνωστού ως Σαρλό), από το διαχρονικό αντιναζιστικό φιλμ (ο μεγάλος δικτάτωρ 15/10/1940), όπου με πολλή θέρμη διακηρύσσει: Στον κόσμο αυτό υπάρχει χώρος για τον καθένα. Η καλή γη είναι πλούσια και μπορεί να παρέχει για όλους. Η ζωή μας μπορεί να είναι ελεύθερη και ωραία αλλά χάσαμε το μονοπάτι. Η πλεονεξία δηλητηρίασε τις ψυχές των ανθρώπων, ανύψωσε τους φραγμούς του μίσους, μας καταδίκασε στη δυστυχία και τη σφαγή. …..Η εκμηχάνιση προσφέρει αφθονία αλλά μας αφήνει στην ένδεια. Η επιστήμη μας έκανε κυνικούς, η ευφυία μας σκληρούς και άξεστους. Σκεφτόμαστε πολύ και αισθανόμαστε ελάχιστα. Περισσότερο από τις μηχανές χρειαζόμαστε ανθρωπιά. Πιο πολύ από την επιδεξιότητα χρειαζόμαστε την καλοσύνη και την ευγένεια. Χωρίς αυτές τις αρετές η βία θα κυριαρχήσει στη ζωή και όλα θα χαθούν………

Αλήθεια πόσο αληθινός και προφητικός αποδεικνύεται, σήμερα που οι σκέψεις του δυστυχώς επιβεβαιώνονται πανηγυρικά. Θα ήθελα να κλείσω τούτη την ομολογουμένως στενάχωρη παρέμβασή μου, αναφερόμενος σε μια μοναδική φωτογραφία από την κατεστραμμένη Γιουγκοσλαβία μετά τον πόλεμο και τον διαμελισμό της, του αείμνηστου φωτογράφου Γιάννη Μπεχράκη. Ο «αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας με εικόνες», --όπως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του- φωτογράφιζε για να αφαιρέσει από τον κόσμο την δικαιολογία ότι « δεν γνώριζε» τι συμβαίνει στις περιοχές που βρισκόταν. Στην εν λόγω φωτογραφία ένας παππούς με το τσιγάρο στο στόμα κλαίει με λυγμούς και του λέει: Σε έναν πόλεμο οι πολιτικοί δίνουν πυρομαχικά, οι πλούσιοι τροφή και οι φτωχοί τα παιδιά τους……΄Όταν τελειώσει ο πόλεμος, οι πολιτικοί παίρνουν πίσω τα εναπομείναντα πυρομαχικά, οι πλούσιοι παράγουν περισσότερη τροφή και οι φτωχοί ψάχνουν τα μνήματα με τα ονόματα των παιδιών τους.

Θεωρώντας άστοχο το να προσθέσω οποιοδήποτε σχόλιο στα λόγια του βασανισμένου αλλά σοφού γέροντα που με τόση απλότητα αλλά και ορθολογισμό είπε αυτές τις αλήθειες, μονάχα μια ευχή θα ήθελα να εκφράσω: είθε τούτη η θλιβερή πολεμική παραζάλη, να είναι ένας παροδικός κακός εφιάλτης, που σύντομα θα έχει τελειώσει. Είθε η επιστήμη και η πρόοδος να επιφέρει ευημερία και ευτυχία σε όλους.

Περικλής Καπνιστής