Μεθόδιος Φούγιας. Ένας Μύθος... (Φ. 1921)
Ήταν μιά ψυχή δυνατή, όπως οι βράχοι των Αροανίων και της Ζήριας τα μάτια του
όταν τ'άνοιξε στο φως, κι είχε ταχύτητες που πρωτοαντίκρισαν τα μάτια του όταν τ΄άνοιξε στο φως, κι είχε ταχύτητες άλλες όπως οι κατεγίδες. Αυτά ήσαν τα εφόδια του όταν ο Γιάννης με τα ματιά του αετού και τα φρύδια του Δία) έφυγε πα,δόπουλο απ'τον τόπο του προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Αργότερα έφυγε κ, όλη η οικογένεια τους Χάθηκαν από τα μέρη μας. «Αυτό το ξιπόλυτο παιδί, μας έλεγε με θαυμασμό αργότερα ο πατέρας μας, είναι τώρα Μητροπολίτης Αβησσυνίαςί! Μεθόδιο τον λένε...» ,;
Δεν τον χώρεσε δηλαδή τον Μεθόδιο ο Φενεός, η Κορινθία, η Αθήνα, ούτε όλη ή Ελλάδα. Όπως ήταν φτιαγμένος από φωτιά κι αγέρα, εξακοντίστηκε σα βολίδα από φως πάνω από τον κόσμο. Ενδεικτικά: Υπηρέτησε με ζήλο ως Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της εκκλησίας της Ελλάδος, ως
Αρχιερατικός επίτροπος σε όλη τη Γερμανία, ως Μητροπολίτης Αξώμης (ανακηρύχτηκε Μέγας Ευεργέτης Της Αιθιοπίας), ως. Αρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας και θυατείρων. Παράλληλα με π\ν ιερατική του πορεία, σπούδασε στην Ελλάδα, στην Γερμανία στην Αγγλία. Απ' όπου πέρασε πα βοριάς και διακρίθηκε όσο ελάχιστοι. Όσο μόνο οι προικισμένοι. Συνεργάστηκε και συνέφαγε με αρχηγούς κρατών, προήδρευσε σε παγκόσμια συνέδρια, μίλησε τις μεγάλες γλώσσες των ανθρώπων, σπούδαζε μια ζωή την αρχαία ελληνική γραμματεία και την διακονούσε με άσβυστη δίψα. Συνέγραψε πολλούς τόμους βαθυστόχαστων έργων τα οποία χρηματοδότησαν μεγάλοι εκδότες, διεκδίκησε τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο της Ελλάδος ( ο διανοούμενος της εκκλησίας ονομάστηκε )... Μαζεύονταν γύρω του, με φανερό σεβασμό, σημαντικές προσωπικότητες από όλον τον κόσμο κι από όλους τους χώρους... Υπηρέτησε με πάθος ότι υψηλότερο δημιούργησε το ανθρώπινο πνεύμα: Το Χριστό και
την Αρχαία Ελληνική Σκέψη... Φτωχοί, ανήμποροι, κατατρεγμένοι ευεργετήθηκαν από τα ιερά του χέρια που κράτησαν ΆΞΙΑ το άγιο δισκοπότηρο και το ιερό ευαγγέλιο. Σε κανέναν δεν αρνήθηκε τη βοήθεια του. Άδειαζε τα τελευταία ψιλά από την τσέπη του ράσου του στα φτωχά παιδάκια που τον πλησίαζαν, ενώ ο ίδιος ήταν φτωχός και γέρων. Με τα ίδια παπούτσια και το ίδιο ράσο για είκοσι χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετά από τη θυελλώδη αυτή
πορεία, σαν αετός που τον έκλεισαν στο κλουβί του, αγνάντευε τον κόσμο σιωπηλός από τη τζαμαρία του εστιατορίου ^λϋμπικ» στο χαλάνδρι όπου έπαιρνε κάθε μεσημέρι το λιτό γεύμα του και θυμόταν τούτη την πορεία, αλλά και το χωριό του τα «Καλύβια». Κάποτε κάποτε επισκεπτόταν διακριτικά τον τόπο του. Τους τάφους των προγόνων του. Το σπίτι των παιδικών χρόνων είχε πέσει και η όμορφη συκιά στην άκρη της αυλής, είχε ξεραθεί... Μέχρι που μια μέρα, στις πέντε ιουλίου του 2006 αποφάσισε να φύγει. Αρκετά, Δεν θέλουν κιόλας οι άνθρωποι τις εξαιρέσεις. Αν είσαι εξαίρεση είσαι καταδικασμένος στη μοναξιά...
Τώρα, είμαστε σίγουροι, πως θα αναπαύεται κοντά στο θεό. Η αετίσια ματιά του θάχει επιτέλους γαληνέψει. Έκανε το χρέος του στη γη όσο λίγοι. Σε μας εδώ κάτω, άφησε παρακαταθήκη το παράδειγμα του. Τον ίδιο του τον εαυτό. Τον ακέραιο. Τον άριστο. Για μας και τα παιδιά μας. Και τα παιδιά των παιδιών μας. Μας δίδαξε να αγωνιζόμαστε για τα μεγάλα και υψηλά. Για το που μπορεί να φτάσει ένα ξιπόλυτο παιδί με ευγενικούς, θείους στόχους και αξίες. Πως τα δυνατότερα όπλα στη ζωή είναι η εργατικότητα, η τιμιότητα, η λιτότητα, η γενναιοδωρία, η ανιδιοτελής προσφορά, η αγάπη.
Συζητούσαν πάντα οι Φενεάτες για το ΆΞΙΟ αυτό τέκνο που γέννησε η Φενεάτικη γη και που, εν ζωή ακόμα, είχε γίνει μύθος, αλλά, όπως γίνεται συνήθως, τον θεώρησαν λίγον, φαίνεται, για να τον τιμήσουν εν ζωή, ας πούμε βαφτίζοντας έναν δρομάκο με το όνομα , του. Έναν δρομάκο απ' αυτούς που τίμησαν κι ευλόγησαν τά παιδικά του πόδια. Τιμή που δε θα κόστιζε τίποτα. Τ, κοστίζει μια μικρή πινακίδα από λαμαρίνα! Φτώχεια ψυχική που μας δέρνει κάποιες φορές!... Ακόμα και για έναν Μεθόδιο! Που πήρε το όνομα του τόπου μας και το έφτασε στα πέρατα της γης.,.
Ντίνα (Βλάχου) Οικονομοπούλου -Συγγραφέας -
Αφήστε ένα σχόλιο