Τί γιορτάζουμε τελικά κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου; (Φ. 1933)
Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα *
Ακόμη μια φορά γινόμαστε και φέτος δέκτες της κλήσης της 25ης Μαρτίου να συλλογιστούμε επιτέλους, τί εορτάζουμε αληθινά την ημέρα αυτή. Πολλοί πιστεύουμε ότι 25η Μαρτίου είναι το στερεότυπο ενός τυπικού εορτασμού του Εικοσιένα, που έχουμε διαμορφώσει και το ακολουθούμε απαρεγκλίτως κάθε χρόνο. Εάν μετακινηθούμε όμως λίγο από την κρούστα της πεπλανημένης αντίληψης, που έχει εγκλωβίσει την 25η Μαρτίου σε ένα τυπικό και ανούσιο εορτασμό με ελληνικές σημαίες και σημαιάκια, με παρελάσεις, καταθέσεις στεφάνων και άλλες συναφείς τυπικότητες και αναζητήσουμε το βαθύτερο νόημα αυτής της Εθνικής μας Εορτής, θα δούμε ότι η 25η Μαρτίου είναι κάτι διαφορεικό από την κρούστα της αντίληψης, με την οποία την βιώνουμε μέχρι σήμερα. Η 25η Μαρτίου είναι απολύτως συνυφασμένη με την εθνική μας αυτογνωσία.
Επομένως εορτάζω κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου σημαίνει ότι κάθε χρόνο την ημέρα αυτή αναβαπτίζομαι στα νάματα της εθνικής αυτογνωσίας που εμπεριέχει. Πόσοι όμως από εμάς, που γιορτάζουμε κατά τα άλλα την 25η Μαρτίου, έχουμε συνείδηση αυτού του γεγονότος; Και προπαντός πόσοι αναβατιζόμαστε μαζί με τα παιδιά μας στα νάματα της Εθνεγερσίας με την ευκαιρία της επετείου αυτής; Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι και είναι αποκαρδιωτική. Όχι τόσο για εμάς, όσο για τα παιδιά μας, τα οποία με δική μας ευθύνη δεν βιώνουν, δυστυχώς, την 25η Μαρτίου ως μήνυμα εθνικής αυτογνωσίας, αλλά ως ένα απλό επετειακό γεγονός, που πρέπει αναγκαστικά να το γιορτάσουμε, συχνά συγχέοντας αυτό με την άλλη Εθνική μας Εορτή, την Επέτειο του Σαράντα! Έτσι, εφ’ όσον η 25η Μαρτίου αποτελεί την «μήτρα», που εγέννησε τον νεώτερο Ελληνισμό, είναι απελπιστικό να ακούς την σημερινή νεολαία να σού περιγράφει, σε ανησυχητικά μεγάλο αριθμό, την εθνική της ταυτότητα με τραγικές απαντήσεις στο εν λόγω ερώτημα. Τί μπορείς να περιμένεις από αυτά τα παιδιά, όταν δεν γνωρίζουν από πού έρχονται και πού πηγαίνουν; Η κατάσταση αυτή δεν αποδίδει απλώς μια αποξένωση των παιδιών μας από τις ρίζες τους, θέμα για το οποίο πρωτίστως το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης ανήκει στην οικογένεια. Αντικατοπτρίζει κυρίως ένα τεράστιο έλλειμμα παιδείας, που χρεώνεται στην πολιτεία, στις εκάστοτε δηλ. Κυβερνήσεις που την εκπροσωπούσαν, οι οποίες δεν μπόρεσαν να μεταδώσουν στα παιδιά εκείνο που τούς στέρησε η αδιάφορη ή ανίκανη οικογενειά τους να σφυρηλατήσει μέσα τους το ζωτικής σημασίας αίσθημα της εθνικής τους αυτογνωσίας.
Βεβαίως η 25η Μαρτίου δεν εορτάζεται μόνον εδώ στην Ελλάδα. Αποτελεί εορταστικό γεγονός και του σύμπαντος αποδήμου Ελληνισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου: Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στην Κεντρική και Λατινική Αμερική, στην Αφρική, ιδίως στην Αίγυπτο και στην Νότιο Αφρική, όπου υπάρχουν μεγάλες παροικίες του Ελληνισμού της διασποράς. Και ασφαλώς στις χώρες της Ευρώπης. Μόνο που ο Ελληνισμός της διασποράς, αφού έχει αυτοβούλως αποκοπεί από τον εθνικό κορμό, δεν εορτάζει πια την 25η Μαρτίου ως επιταγή αναβάπτισης στα ιδανικά της Εθνεγερσίας, για να μπορέσει να πορευθεί στον βηματισμό και στον παλμό της και να διατηρήσει έτσι αναλλοίωτη την μορφή του Ελληνικού Έθνους, όπως ακριβώς μάς παραδόθηκε από τους Αγωνιστές του Εικοσιένα. Η επιταγή αυτή απευθύνεται αποκλειστικά σε εμάς τους Ελλαδίτες. Όχι όμως και στους Έλληνες της διασποράς, οι οποίοι μετά την απόσχισή τους από τον εθνικό κορμό οφείλουν να πορεύονται σύμφωνα με τον βηματισμό της χώρας, που τους φιλοξενεί και να σέβονται τα ιδανικά της. Παρ’ όλα αυτά δεν παραλείπουν οι Έλληνες της διασποράς να εορτάζουν κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου ως ημέρα εθνικής μνήμης, από την οποία δεν θέλουν να αποκοπούν ποτέ, αλλά και ως ημέρα τιμής προς τους προπάτορές μας, που είναι και δικοί τους προπάτορες, οι οποίοι έγραψαν με το αίμα τους το ανεπανάληπτο στην ιστορία Έπος του Εικοσιένα.
Η αποξένωση από τα μηνύματα και τις παρακαταθήκες της 25ης Μαρτίου ευθύνεται αποκλειστικά για τον εθνομηδενισμό και την αθεΐα, που χαρακτηρίζει σήμερα την μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας μας. Και όταν ομιλούμε για την εθνική αλλοτρίωση της σημερινής Ελλάδος σε σχέση με ό,τι μάς κληροδότησε η Εθνεγερσία, αυτό ακριβώς εννοούμε: Την αποξένωση των Ελληνοπαίδων από τα μηνύματα και τις παρακαταθήκες της 25ης Μαρτίου. Η αλλοτρίωση αυτή δεν θα είχε επέλθει ασφαλώς, εάν η Πολιτεία εφρόντιζε να υλοποιηθούν σε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προγράμματα οι πρόνοιες του άρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο μιλώντας για τους σκοπούς της παιδείας τούς εντοπίζει, μεταξύ άλλων, στην καλλιέργεια της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελληνοπαίδων. Έτσι φαίνεται καθαρά ότι το Σύνταγμά μας έχει εγκολπωθεί το «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», που εδήλωσαν οι προπάτορές μας της Εθνεγερσίας ως αιτία του Ξεσηκωμού τους το Εικοσιένα. Και αυτό το «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» το μετουσίωσε ο Συντακτικός Νομοθέτης σε συνταγματική επιταγή για τους σκοπούς που πρέπει να επιδιώκει διαχρονικά η παιδεία στην Ελλάδα, εάν θέλει να εξασφαλίσει την επιβίωση του Ελληνικού Έθνους. Είναι σάν να μάς μιλάει στο άρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος το Εικοσιένα και δια στόματος του Συντακτικού νομοθέτη να μάς προειδοπειεί: «Θέλετε να επιβιώσετε, όπως εμείς (σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από τις δικές σας), ως Ελληνικό Έθνος; Φροντίστε να μη λείψει ποτέ από την ζωή σας η αγάπη για την Πατρίδα και η πίστη στην Ορθοδοξία» (σε αυτά τα δύο «υδατογραφήματα» της εθνικής μας ταυτότητας μάς παραπέμπει η φράση του άρ. 16 παρ. 2 του Συντάγματος, που ορίζει ως σκοπό της παιδείας αντιστοίχως την «καλλιέργεια της εθνικής και της θρησκευτικής συνείδησης των Ελληνοπαίδων»).
Εάν λοιπόν θέλουμε να δούμε, πού βρίσκεται η «πηγή» της αλλοτρίωσης, η οποία ρέει ακατάπαυστα και ανεξέλεγκτα απειλώντας να «πνίξει» την Ελλάδα στην πλημμυρίδα που προκαλεί, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στα σχολεία, και να δούμε, τί γίνεται μέσα σε αυτά και στα Πανεπιστήμια στα τελευταία πενήντα χρόνια, σε όλη δηλ. την μακρά περίοδο της Μεταπολίτευσης από το 1974 μέχρι σήμερα. Για την αποκαρδιωτική κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί, αποκλειστική ευθύνη έχουν οι εκάστοτε Κυβερνήσεις με την αδιάφορη και πάντως αντισυνταγματική εκπαιδευτική πολιτική, που ακολουθούν στο ζήτημα της εθνικής αυτογνωσίας των Ελληνοπαίδων. Την 25η Μαρτίου τότε μόνο θα την εορτάζουμε σωστά, εάν ανακόψουμε την πορεία της νεολαίας μας προς την άβυσσο του εθνμηδενισμού και της αθεΐας. Αλλιώς θα ανακυκλώνουμε απλώς την μάστιγα της αλλοτρίωσης, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση το Ελληνικό Έθνος.
* Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας
Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αφήστε ένα σχόλιο