Χρέος ιερό (Φ. 1934)
της Βασιλικής Ευστρατιάδου-Δημητροπούλου*
Κάθε χρόνο το Μάρτη η θύμηση όλων των Ελλήνων, όπου κι αν ζούμε, στην πατρίδα ή στις εσχατιές της γης, γυρνάει πίσω στο 1821 για να τιμήσουμε την επέτειο της Παλιγγενεσίας.
Άραγε νιώθουμε το συμβολισμό της;
Προσκυνάμε κόκαλα αγιασμένα, χώματα νοτισμένα με αίμα. Θαυμάζουμε τη θέληση Εκείνων και το θάρρος της καρδιάς τους ενάντια στη λογική!
Απορούμε για την αποκοτιά, περηφανευόμαστε για την κληρονομιά, παίρνουμε θάρρος για τα παρόντα και τα μέλλοντα!
Όμως, αν οι ήρωες είναι χιλιάδες κι αν οι αντρειωμένοι δεν έχουν μέτρημα, χρέος έχουμε να μη λησμονούμε ότι, μάνες τους γέννησαν, γυναίκες στάθηκαν στο πλευρό τους, κι ότι η μισή δόξα του ’21 σ’ Αυτές ανήκει. κι αυτό οφείλουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας! Αυτές τους έθρεψαν με σκλαβωμένο πικρόγαλα. Αυτές τους νανούρισαν με παλλαϊκές θύμησες. Αυτές ζωντάνεψαν τους θρύλους και την ιστορία από γιαγιά σ’ εγγόνι, από γενιά σε γενιά. Τους κράτησαν παραμάσχαλα με τ’ όπλο αντάμα.
Τους πότισαν μεράκι για τη λευτεριά. Τους τάισαν μπαρούτι και καταφρόνηση για το Χάρο! Τους έδιναν την ευχή τους με τ’ όπλο του σκοτωμένου πατέρα για να πολεμήσουν και να νικήσουν! Αυτές τις γυναίκες ας συλλογιστούμε και εφέτος!
Όχι μόνο τις ξακουστές, τις Νεράιδες των βουνών και τις Γοργόνες της θάλασσας που τις πρόκαμε η Ιστορία, μα όλες, γνωστές κι άγνωστες- κυρίως αυτές- γιατί είναι και οι περισσότερες!
Αυτές ήταν που ανέθρεψαν το 1821! Το πότισαν με το δάκρυ τους. Το ζέσταναν με τον καημό τους στα σπλάχνα τους, που ήταν γεμάτα ηρωισμό και τρυφεράδα, καρτερία και μεγαλοσύνη, Πίστη, Αγάπη κι Ελπίδα.
Χρέος έχουμε να θυμηθούμε τη ζωή τους. να σκεφτούμε για λίγο τις λαχτάρες τους, σ’ όλες τις ηλικίες:
Μάνες με ξεριζωμένη καρδιά απ’ το Παιδομάζωμα.
Νιόνυφες μ’ άδεια αγκαλιά και μαύρη μαντίλα.
Λεχώνες κάτω από πουρνάρια κυνηγημένες απ’ τον «Άπιστο».
Κόρες κι αδερφές και νύφες στο καραούλι με τ’ όπλο του σκοτωμένου.
Κοπέλες και νιες γυναίκες κλεισμένες σε χαρέμια ζωντανές-νεκρές.!!
Και ακόμα φιγούρες γυναικείες που πηδάνε σε γκρεμούς, που πέφτουν σ’ αφρούς, που γίνονται λαμπάδες σε πύργους και μοναστήρια, που σφάζονται μοναχές τους για να μη χάσουν από τον εχθρό την τιμή και την ανθρωπιά τους!
Ποιες να πρωτοθυμηθείς! Σουλιώτισσες, Μεσολογγίτισσες, Χιώτισσες, Ναουσαίες, Μανιάτισσες, Αγιονορίτισσες. Όσες μορφές τόσες θυσίες.
Και είναι ν’ απορείς! Πώς η γυναικεία γλύκα και η αντρίκια απόφαση συντεριάστηκαν στους λευκούς κόρφους κάτω από την πλουμιστή σεγκούνα!
Πώς η αγάπη για τη Ζωή και για τη Λευτεριά έγιναν ένα με το θάνατο στις ανεμιστές μαντίλες, στις κεντητές ποδιές!
Οι Γυναίκες ήταν η Κιβωτός του Γένους!
Ο κόρφος τους ήταν το λιμάνι της υπομονής, της παρηγοριάς μα και της περηφάνειας. της Πίστης που άναψε τη σπίθα και φούντωσε τον Ιερό Αγώνα.
Ας τις θυμηθούμε κι εφέτος ακόμα μία φορά! Ας τις θυμόμαστε πάντα. Χρέος μας ιερό να τις προσκυνούμε και να τις μνημονεύουμε! Δικαίως αναφωνεί ο εθνικός μας ποιητής Σολωμός:
«Θαυμάζω τες γυναίκες μας και στ’ όνομά τους μνέω»!
Πρόεδρος Μικρασιατικής Στέγης Κορίνθου.
Αφήστε ένα σχόλιο