Προπασχαλινές σκέψεις (Φ. 1935)

 

Του Περικλή Καπνιστή*

Ο ουρανός στριφογυρίζει από πάνω σου αποκαλύπτοντας την αιώνια δόξα του, κι όμως τα δικά σου μάτια είναι καρφωμένα κάτω στο έδαφος. (Δάντης)

    Πόση αλήθεια σε λίγες μόνο λέξεις, πόση αλληγορία σε  δύο μόνο γραμμές! Γιατί η αλήθεια ποτέ δεν λέγεται με πολλά λόγια, ποτέ δεν χρειάζεται καλλωπιστικά στοιχεία για να στολιστεί, ποτέ δεν έχει ανάγκη από θόρυβο ή πάταγο για να την προσέξεις, ούτε προβολείς και λαμπερά φώτα χρειάζεται για να προβληθεί.

    Γιατί αν δεν το πρόσεξες αγαπητέ αναγνώστη, η αλήθεια εκφράζεται καλύτερα με λιγότερα λόγια καθώς  «ουκ εν τω πολλώ τω ευ….» κατά την αρχαία ρήση. Πόσες φορές κι εσύ δεν βρέθηκες σε ομιλίες για αξιόλογα και άκρως ενδιαφέροντα θέματα, που έχασαν το νόημά τους από το πλάτιασμα και την πέριξ της ουσίας περιττολογία, καθιστώντας τα ανιαρά και κουραστικά;

    Πόση αλήθεια λοιπόν μέσα στις λίγες λέξεις με τις οποίες ο Δάντης εκφράζει ένα καθημερινό ανθρώπινο βίωμα: ενώ δηλαδή αν κοιτάξεις ψηλά τον ουρανό, κάθε ώρα της μέρας ή της νύχτας , θα δεις το μεγαλείο των ασύλληπτων   ζωγραφικών δημιουργημάτων που το ανθρώπινο ταλέντο δεν θα μπορούσε να συνθέσει με τόση ευκολία, απλότητα και έμπνευση, εσύ, εγώ και κάθε άνθρωπος, έχουμε επίμονα καρφωμένο το βλέμμα μας κάτω στο χώμα. Μήπως - αναρωτιέμαι τώρα εγώ – επειδή «χους εί και ει χουν απελεύσει» όπως ανφέρει η Παλαιά Διαθήκη και αθέλητα εκεί στρέφει την προσοχή του ο άνθρωπος; ΄Η μήπως τα βάρη της καθημερινότητας, ο σταυρός που ο καθένας κουβαλά για την επιβίωση ή την ευημερία του, εμποδίζουν την κουρασμένη ματιά του να στραφεί προς τα πάνω, προς το ανέσπερο φως, προς τον αβασίλευτο ήλιο, προς τα ελπιδοφόρα μηνύματα της δόξας του ουρανού μέσα από την απαράμιλλη και πολυποίκιλη ομορφιά του, που αλλάζει πρωί – μεσημέρι – βράδυ, κάθε φορά πιο εντυπωσιακός, πιο αποκαλυπτικός, πιο μυστηριακός από πριν.  

    Σήμερα , αγαπητέ αναγνώστη, ξαναθυμήθηκα άθελά μου τα λόγια του Δάντη, καθώς στο πρωινό ταξίδι προς την πρωτεύουσα με τη μαγική ανατολή στον ορίζοντα και τον μεγαλόπρεπο αναδυόμενο ήλιο μέσα από τις ανταύγειες της ροδόχρου ηούς να ζωγραφίζουν πίνακες ασύλληπτης ομορφιάς, σκέφθηκα κι εύλογα  αναρωτήθηκα: πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση και την καθαρότητα της ουράνιας έκφρασης; Πόσο εύκολα η καρδιά μας θα πλημμύριζε από γλυκά συναισθήματα αν την κερνούσαμε λίγο από της ομορφιάς τ’ ουρανού το αφιόνι;

    Εύχομαι, καθώς οι Άγιες μέρες του Πάσχα με κορύφωση την Ανάσταση του Κυρίου πλησιάζουν ,να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να γευτεί καλύτερα τις στιγμές του Θείου δράματος και της Αναστάσιμης χαράς, στρέφοντας για λίγο το βλέμμα μας ψηλά προς τον ουρανό, που δεν παύει να μας αποκαλύπτει συνεχώς την αιώνια δόξα Του. 

 

*Ο Περικλής Καπνιστής, είναι εκπαιδευτικός από την Κόρινθο