Μεγάλη απώλεια για την οικογένεια της Φωνής της Κορινθίας! (Φ. 1935)

 

Η Ελένη Κοκκίνου, η μεγάλη αγάπη και σύζυγος του Βαγγέλη Κόκκινου, η τρυφερή μητέρα του Δημήτρη, του Κυριάκου, της Εύης και των εξ αγχιστείας παιδιών της, Χριστίνας Κουρή, Σίσσυ Κατσούδα, Τάσου Κελλάρη, η πάντα παρούσα, γενναιόδωρη σε δοτικότητα και προσφορά γιαγιά, η γλυκιά αδελφή που στάθηκε σαν μάνα στα αδέλφια της, Τάσο Αλεξιάδη, Αθηνά Καριπίδη και Ντίνα Ευθυμίου, η πιστή φίλη, ο στυλοβάτης της Φωνής της Κορινθίας πίσω από τον εκδότη, μα πάνω από όλα ένας πλούσιος σε συναισθήματα, οξυδέρκεια και ανεπιτήδευτη ευγένεια, σοφός, όμορφος άνθρωπος πέρασε στην αιωνιότητα αφήνοντας πίσω του βαθύ αποτύπωμα στην κορινθιακή κοινωνία.

 

 

 Λίγες μέρες πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα που πάντα τιμούσε με ευλάβεια και βαθιά Πίστη, το πρωί της Τρίτης, 8 Απριλίου 2025, η Ελένη Κοκκίνου έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στην αιωνιότητα αφήνοντας πίσω της τον αγαπημένο της σύζυγο Βαγγέλη, τα παιδιά της Κυριάκο και Εύη, τις νύφες της Χριστίνα Κουρή και Σίσσυ Κατσούδα, τον γαμβρό της Τάσο Κελλάρη, τα εγγόνια της, τη δισέγγονή της, τις αδελφές της, Αθηνά Καριπίδη και Ντίνα Ευθυμίου, ανίψια που αγάπησε και στήριξε σαν παιδιά της, φίλους και ένα βαθύ αποτύπωμα στην κορινθιακή κοινωνία που υπηρέτησε με ήθος και εντιμότητα ως προϊσταμένη της Νομαρχίας Κορινθίας, αλλά και με αλτρουισμό, γενναιοδωρία, αλληλεγγύη και διάθεση προσφοράς ως ενεργός πολίτης.

 

 

Πλήρης ημερών, θα πουν πολλοί, και πράγματι ήταν η Ελένη, αφού άφησε τα επίγεια σε ηλικία 90 ετών. Η πλούσια σε ουσία ζωή της, τα μαθήματα ζωής που προσέφερε σε όλους μας με το παράδειγμά της, οι σοφές συμβουλές της, οι ευφυείς «ατάκες» της και η συνάντησή της και πάλι με τον πρωτότοκό της υιό Δημήτρη, τον γιατρό μας, που έφυγε νωρίς από κοντά μας σε ηλικία 49 ετών, είναι η παρηγοριά μας.

 

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που ο «Κορίνθιος», σε μια στιγμή πνευματικής έμπνευσης, αλλά και μεγάλης εσωτερικής ανάγκης να ομολογήσει την Πίστη του και να εκφράσει τη βαθιά ευγνωμοσύνη του προς τη Γυναίκα της Ζωής του, Ελένη, δημοσίευσε ένα άρθρο στην εφημερίδα που συγκίνησε τους πάντες και ιδίως εκείνη, την Ελενίτσα του, όταν το διάβασε. Αντί άλλων ας θυμηθούμε κάποια αποσπάσματα:

«Είχα την Αγαθή τύχη να βρω από μικρό παιδί τη γυναίκα της ζωής μου. Με την Ελένη Αλεξιάδου βιώνουμε βίο παράλληλο. Ήταν κι αυτή ορφανή από τα δέκα της χρόνια, αφού έχασε τον πατέρα της έναν Μικρασιάτη Επιπλοποιό και πτωχή. Οι Μανάδες μας, η Δέσποινα, Μητέρα της Ελένης με τέσσερα παιδιά στην αγκαλιά και η Μάνα μου Παρασκευή με τρία παιδιά και ένα στην κοιλιά αρχικά, δούλευαν σκληρά στα κτήματα του Κοτσερώνη και του Μεγαλέμπορου Νωπών προϊόντων Χορμόβα για να μας ζήσουν.

 

 

Με τη Ελένη είμαστε γειτονόπουλα, μαζί πηγαίναμε στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο Θηλέων και Αρρένων αντίστοιχα. Στο Δημοτικό Σχολείο μάς βρήκε η κατοχή, η πείνα με τον λιμό το 1942 – 1943, ενώ και οι δύο προσπαθούσαμε με εργασίες της εποχής στον ελεύθερο χρόνο μας να ενισχύσουμε τις οικογενειακές ανάγκες. Παρά τα δύσκολα χρόνια οι μανάδες μας μάς έσπρωχναν στα γράμματα, πήγαμε και οι δύο στα Γυμνάσια της Κορίνθου μετά από την αποφοίτηση με ευδόκιμους βαθμούς, προσωπικά κατέληξα στην εισαγωγή μου στην Σ.Σ. Ευελπίδων και η Ελένη εργάστηκε από μικρή για να ενισχύσει την ανατροφή και τις σπουδές των τριών αδελφών της, ως Δημόσιος υπάλληλος (Τμηματάρχης) της Νομαρχίας Κορινθίας! 

 

 

Αναφέρθηκα σε Αγαθή τύχη και ήταν πραγματικά ένας Θησαυρός για εμένα. Τα άγουρα νιάτα αγαπήθηκαν από τα παιδικά τους χρόνια, παντρεύτηκαν, έκαναν τρία παιδιά … και τα τρία αξιώθηκαν με την προσπάθειά τους κι έγιναν αυτόφωτα, παντρεύτηκαν το ταίρι της καρδιάς τους. Μαζί με την Χριστίνα Κουρή, την Σίσσυ Κατσούδα και τον Τάσο Κελλάρη, μάς χάρισαν οκτώ εγγόνια και τη δισεγγονή μας, που και αυτά έχουν την εξελικτική τους πορεία. Υγεία να έχουν με την ευλογία του Θεού.

 

Το παρατράβηξα με τα δικά μου, αλλά αισθάνομαι την βαθύτατη ανάγκη να εκφράσω, ενώπιον Θεού και ανθρώπων τη βαθύτατη ευχαριστία προς τη γυναίκα μου, τώρα, σ΄αυτή την προχωρημένη ηλικία και να της πω:

Ευχαριστώ τον Θεό μας γιατί μας έφερε τον έναν κοντά στον άλλο. Ευχαριστώ κι εσένα, γυναίκα της ζωής μου, γιατί στάθηκες στο πλευρό μου όλα αυτά τα χρόνια στις καλές και τις κακές στιγμές του βίου μας. 

 

Πιασμένοι χέρι χέρι βαδίσαμε και με την Χάρη Του Θεού είμαστε ακόμη και σήμερα ευγνώμονες προς Αυτόν, γιατί εμείς τα ζήσαμε όλα από τα παιδικά μας χρόνια, στην επίγεια ζωή μας. Με αγάπη, με φίλους και συγγενείς, με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και το ωραίο Κορινθιακό περιβάλλον. Σε ευγνωμονώ για όλα αυτά και παρακαλώ τον Πανάγαθο Θεό του Ελέους να μας δώσει την ευκαιρία στον χρόνο που μας απομένει να βαδίσουμε σύμφωνα με το θέλημά του προς την Πνευματική δεύτερη ζωή, σύμφωνα με το θείο Σχέδιο για το ανθρώπινο γένος. Να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας δώσει το Μέγα Έλεός του!  Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας…  Β.Δ.Κ.»

 

Είμαστε όλοι ευγνώμονες γιατί προλάβαμε να της πούμε και να της προσφέρουμε ό,τι μπορούσε ο καθένας μας, κυρίως όμως Αγάπη και σεβασμό, αντίδωρο στα τόσα πολλά που εκείνη μάς έδινε σε όλη της τη ζωή. Όλα έχουν ειπωθεί και βιωθεί. Όσα μπορούσαμε. Θα μάς λείπεις, όμως, πάντα!

 

Θα σε αποχαιρετίσουμε όλοι μας, μαζί με τους συγγενείς και φίλους στην Αγία Άννα, στην Κόρινθο, την Παρασκευή, 11 Απριλίου, και ώρα 11:00΄ το πρωί. Θα είμαστε κοντά σου, όμως, από τις 10:30΄ για το ύστατο φιλί, αγαπημένη μας Ελένη, σύζυγε, μητέρα, γιαγιά, αδελφή, θεία.

 

Η οικογένειά σου!